ไม่กี่ชั่วโมงต่อมา ในที่สุดเย่เซิ่งเทียนก็ตื่นขึ้นมา
หยางทาวและคนอื่นๆจึงโล่งใจ
เย่เซิ่งเทียน แบกรับความหวังของพวกเขา แม้ว่าไม่รู้ว่าจะจัดการกับสรวงสวรรค์ได้หรือไม่ แต่อย่างน้อยก็เห็นความหวังเล็กน้อยจากตัวของเย่เซิ่งเทียนได้
“ซีเอ๋อร์ ขอโทษนะ ทำให้คุณกังวลใจแล้ว”
เย่เซิ่งเทียนลูบแก้มของหวางซีอย่างปวดใจ รู้สึกผิดในใจ
ตั้งแต่หวางซีติดตามเขา เจอแต่เรื่องทุกข์ทรมานมากมาย แต่หวางซีก็ไม่เคยบ่นเลยแม้แต่น้อย
มีภรรยาเช่นนี้ สามีจะขออะไรอีกล่ะ
“คุณตื่นก็ดีแล้ว ท่านหัวและพวกเขาบอกว่าคุณต้องพักผ่อนอีกสักระยะหนึ่ง ช่วงนี้คุณก็อย่าออกไปไหน อยู่รักษาตัวในบ้านให้ดีๆ”
หวางซีพูดไม่หยุด
เย่เซิ่งเทียนถอนหายใจ เขาจะไม่รู้สถานการณ์ที่เกิดขึ้นได้ยังไง แต่เวลาไม่เคยรอใคร
เขาไม่มีเวลาไง
ต่อไปนี้เรื่องที่ต้องทำก็มีเยอะเกินไป สรวงสวรรค์ไม่มีทางให้เวลาเขามากมายนักหรอก
ตอนนี้เขาทำได้เพียงเร่งรีบ อาศัยช่วงที่ทางฝั่งสรวงสวรรค์ยังไม่ตอบสนองที่เขาฆ่าพญาดำก่อนหน้านี้ พยายามพัฒนาความแข็งแกร่งให้ได้มากที่สุด ดึงคนเหล่านี้เข้ามา
เขาก็อยากจะพักผ่อนสักหน่อย และอยากอยู่กับครอบครัวด้วย
แต่ว่า สรวงสวรรค์ไม่มีทางให้เวลานี้กับเขาหรอก
เย่เซิ่งเทียนยิ้มและพูดปลอบโยนว่า “ฉันไม่ได้เป็นอะไรมาก เพียงแค่ช่วงนี้เหนื่อยเกินไปหน่อย คุณไม่ต้องเป็นห่วง ขุนหลวงมาแล้วสินะ? ฉันรู้อยู่แล้ว การเป็นลมของฉันครั้งนี้ จะต้องวุ่นวายมากแน่ๆ”
หวางซีคิดอะไรบางอย่าง แต่สุดท้ายก็ไม่ได้พูดออกมา
เย่เซิ่งเทียนพูดด้วยเสียงอ่อนโยน “ซีเอ๋อร์ ไม่ต้องกังวลนะ ฉันไม่เป็นไรหรอก เรื่องยากลำบากมากมายขนาดนั้นก็ทำอะไรฉันไม่ได้ ทำลายสรวงสวรรค์ก็เป็นเพียงปัญหาของเวลา และอีกอย่างคุณก็เห็นแล้ว ไม่ใช่ว่าฉันจะต้องไปจัดการกับสรวงสวรรค์ให้ได้ แต่สรวงสวรรค์ไม่ปล่อยให้เรารอดหรอก ถ้าฉันไม่เริ่มโจมตีก่อน ไอ้พวกเวรนั้นก็จะส่งคนมาจับตัวซือซือไป เรื่องแบบนี้จะให้เกิดขึ้นอีกไม่ได้เป็นอันขาด”
หวางซีสะอึกสะอื้น เธอจะไม่เข้าใจเรื่องเหล่านี้ได้ยังไง
เพียงแค่เป็นห่วงเย่เซิ่งเทียนมากไปหน่อยเท่านั้นเอง
เธอก็รู้ดี คนเหล่านั้นของสรวงสวรรค์ไม่มีทางปล่อยคนในครอบครัวพวกเขาไปหรอก
เธอไม่กล้าจินตนาการเลย ว่าถ้าซือซือถูกคนเหล่านั้นจับตัวไป ตัวเองจะอยู่ได้อีกไหม
เย่เซิ่งเทียนพูดอย่างล้อเล่นว่า “ให้ขุนหลวงและพวกเขาเข้ามาเถอะ คุณไปพักผ่อนสักหน่อย ต่อไปครอบครัวเรายังต้องพึ่งคุณอีก ในอนาคตถ้าฉันแขนขาดขาขาด ต้องให้ผู้หญิงร่ำรวยอย่างคุณมาเลี้ยงฉันนะ ถึงตอนนั้นคุณก็อย่ารังเกียจกันก็แล้วกัน”
หวางซีตีเขาด้วยความโกรธ และน้ำตาไหลทันที “อย่าพูดจาไร้สาระ ไม่มีทางหรอก”
เธอรู้ดี ว่าตัวเองไม่สามารถห้ามสามีได้ และก็ไม่มีวิธีห้ามด้วย จึงลุกขึ้นไปแจ้งหยางทาวและคนอื่นๆ
เมื่อได้ยินว่าเย่เซิ่งเทียนฟื้นแล้ว หยางทาวและคนอื่นๆโล่งอกกันทันที ขอเพียงแค่เย่เซิ่งเทียนไม่เป็นไรก็พอ
หยางทาว เจียงลั่วเสิน จ้าวกั๋วจู้ กัวปิงและผู้คนกลุ่มหนึ่งเบียดกันเข้ามาจำนวนมาก
พวกเขารู้เรื่องที่เย่เซิ่งเทียนผมขาวจากหัวเวิ่นยีแล้ว และไม่ได้พูดถึงเรื่องนี้อีกเลย
แต่ทันทีที่เห็นเย่เซิ่งเทียนหัวหงอก ในใจของพวกเขาก็รู้สึกแย่จนพูดไม่ออก
นี่ก็คือหนุ่มวัย 25 ปี ปกติแล้วในวัยนี้เพิ่งจะจบจากมหาวิทยาลัยไม่ถึงสองปี แถมยังเป็นน้องใหม่ในที่ทำงานอีกด้วย
แต่เย่เซิ่งเทียน กลับกลายเป็นที่พึ่งพิงของประเทศต้าเซี่ย แบกรับความรับผิดชอบอันยิ่งใหญ่
“เซิ่งเทียน สุขภาพฟื้นฟูไปถึงไหนแล้ว? ทางฉันยังพอมียาดีๆอยู่บ้าง รออีกสักครู่จะมีคนส่งมาให้ ให้ท่านหัวเอามาบำรุงสุขภาพให้คุณ”
หยางทาวพูดด้วยความเป็นห่วง
ในสายตาของเขา เย่เซิ่งเทียนเป็นเหมือนลูกหลานของตน
วัยรุ่นคนหนึ่งที่อายุเพิ่งจะ 25 ปี แต่กลับต้องมาแบกรับความหวังของพวกเขาทุกคน ทำให้เขาลำบากใจแล้วจริงๆ
เย่เซิ่งเทียนพูดอย่างไม่สนใจว่า “ไม่มีอะไรหนักหนาสาหัสหรอก พวกคุณเตรียมตัวกันมาพอประมาณแล้วใช่ไหม? ถ้าหากในรายละเอียดไม่มีปัญหาอะไร ทางฝั่งฉันก็เตรียมตัวออกเดินทางได้”
ได้ยินคำนี้ เย่จิงหงใจสั่นสะท้าน เหลือเพียงมือนั้นที่สั่นสะท้านเล็กน้อย ถามด้วยน้ำเสียงคลุมเครือ “เร็วขนาดนี้เลยเหรอ? สุขภาพของคุณ……”
เย่เซิ่งเทียนยิ้มและกล่าว “คุณปู่ ไม่มีอะไรหนักหนาสาหัส ฉันชินมานานแล้วล่ะ”
ชินมานานแล้ว……
คำพูดง่ายๆ แต่กลับทำให้ทุกคนรู้สึกเศร้าเล็กน้อย
