ออวิดโมโหจนสั่นไปทั้งตัว พูดอย่างกัดฟันด้วยความแค้นว่า “คุณเย่ หากใช้คำพูดของต้าเซี่ยของพวกคุณมาพูด เสียชีพได้ แต่ไม่ยอมเสียศักดิ์ศรี!ทำไมคุณจะต้องทำให้ฉันอัปยศขนาดนี้ด้วย!”
จ้านอู๋ซวงเตะออวิดล้มลงบนพื้น ถุยน้ำลายรดบนตัวของเขาแล้ว พูดด่าทอว่า “แกถือว่าเป็นอะไรกันเชียว กล้ามาเรียกร้องกับคุณเย่ของเรา？ทำให้แกอัปยศแล้วยังไง？ฉันแม่งยังจะตบแกอีกนะ วันนี้ฉันทำให้แกอัปยศอดสูแล้ว ทำไมเหรอ？มีปัญหา？”
“พวกกากเดน วันๆคิดแต่จะรังแกพวกเรา แถมยังคิดที่จะจับนายหญิงและองค์หญิงน้อยของเราอีก แกแม่งอย่าพูดว่าแกไม่รู้เรื่อง พวกสารเลว ฉันว่าพวกแกก็แค่วอนโดนตีน”
“ยังจะมาเสียชีพได้ แต่ไม่ยอมเสียศักดิ์ศรี แกคิดว่าแกเป็นใครกัน แกไม่มีสิทธิ์มาเรียกร้องอะไรต่อหน้าฉันทั้งนั้น ยังอยากจะทัดเทียมกับคุณชายของเรา？แกคู่ควรเหรอ？แกนี่แม่งทำเรื่องชั่วๆได้อย่างหน้าด้านๆซะจริงๆ”
ออวิดคำรามด้วยความโกรธ “จ้านอู๋ซวง แกกล้าดีมาทำให้ฉันอัปยศอดสูเช่นนี้!”
เย่เซิ่งเทียนพูดอย่างนิ่งๆว่า “ทำให้แกอัปยศอดสูแล้ว แล้วยังไง？ไร้พละกำลัง ก็อดทนยอมรับไปซะ!มาจับภรรยาและลูกของฉันที่ต้าเซี่ย คิดว่าฉันนิสัยดีมากจริงๆเหรอ？ไปคุกเข่าข้างๆ!”
ออวิดยังคิดอยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ความกดขี่ที่เปล่งออกมาจากบนตัวของเย่เซิ่งเทียน กดทับเข่าของเขาแตกเลย คุกเข่าลงกับพื้นเสียงดังปัง
เย่เซิ่งเทียนพูดอย่างนิ่งๆว่า “โฟเดนท์ ยังไม่ออกมาอีกเหรอ？”
ไม่มีใครตอบกลับ
แต่ทำเนียบประธานาธิบดี ในเวลานี้ โฟเดนท์กำลังมองดูสถานการณ์ของทางฝั่งนั้นผ่านทางคลิปวิดีโออยู่
เห็นจุดจบของออวิด เขาโมโหจนล้มโต๊ะเลย
ไม่ว่าใครก็คิดไม่ถึงว่า จู่ๆเย่เซิ่งเทียนจะแข็งแกร่งถึงขั้นนี้ได้
และออวิด ไม่เพียงแต่ถูกตบกว่าหลายครั้งแล้ว ยังคุกเข่าลงกับพื้นเลยด้วย
โดยเฉพาะประโยคสุดท้ายนั่นของเย่เซิ่งเทียน ก็ยิ่งทำให้โฟเดนท์โกรธจัด
“อัปยศ นี่คือความอัปยศของประเทศอเมของเรา!ฉันไม่มีทางยอมให้เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นแน่ ฉันตัดสินใจใช้แผนการของออวิด ใช้อาวุธความร้อนระเบิดเมืองเวย์น่าให้ราบ!”
“คุณทำแบบนี้ไม่ได้นะ”
ฮิวเวลรองประธานรัฐสภารีบห้ามปรามทันที
“นั่นเป็นแผนการที่อันตรายอย่าหนึ่ง ทำให้ประเทศอเมของเราตกอยู่ในสถานการณ์ที่วุ่นวายอันเกิดจากสงคราม ตอนนี้ มีเพียงแค่คุณเจรจากับเย่เซิ่งเทียนเท่านั้น ถึงจะแก้ไขวิกฤตินี้ได้”
คนที่เหลือก็ไม่ยินยอม
ล้อเล่นอะไรกัน
นี่มันเป็นผืนแผ่นดินของประเทศอเม
นี่ถ้าหากอยู่ที่แอฟริกาหรือว่าประเทศอื่นๆ งั้นก็ไม่สงสัยสักนิด ลงมือจัดการได้อย่างสมบูรณ์
แต่ตอนนี้อยู่ในผืนแผ่นดินของตัวเอง
เมื่อลงมือ ทำให้ชาวเมืองกว่าหลายแสนคนในเมืองเวย์น่าถูกฝังไปพร้อมกับศพ ราชการและประชาชนก็จะกลายเป็นศัตรู
“นี่ก็ไม่ได้นั่นก็ไม่ได้ แม่ง จะให้ฉันทำยังไง!ให้ฉันไปพูดคุยกับเย่เซิ่งเทียน หรือว่าอยากเห็นฉันถูกทำให้อัปยศอดสูงั้นเหรอ？”
มีคนพูดว่า “ความอัปยศอดสูแค่เล็กน้อยนี้ไม่ถือว่าเป็นอะไรหรอกนะ ขอเพียงแค่ทำให้ประชาชนสงบนิ่งได้ ถ้าหากคุณไม่ยินยอม งั้นพวกเราทำได้เพียงให้รองประธานไปเจรจากับเย่เซิ่งเทียนแทนคุณ แต่คุณก็เข้าใจดี ถ้าหากเป็นเช่นนั้น……”
“ออกไป ออกไปแม่งให้หมดเดี๋ยวนี้!!”
โฟเดนท์โมโหจนหยิบแก้วขึ้นมา ทุบไปบนตัวของคนๆนั้น
เขาเห็นจุดจบของออวิดแล้ว หากว่าเย่เซิ่งเทียนก็ตบเขาเช่นกันงั้นจะทำยังไง？
งั้นเขาก็กลายเป็นประธานาธิบดีที่ฉิบหายและอัปยศอดสูที่สุดในประวัติศาสตร์ของประเทศอเมแล้วจริงๆ
แต่ถ้าไม่ทำเช่นนี้ เขาก็ไม่มีทางมีจุดจบที่ดีแน่
โฟเดนท์สูดลมหายใจเข้าอย่างลึกๆกว่าหลายรอบแล้ว พูดกล่าวว่า “โอเค บอกเย่เซิ่งเทียน ฉันเจรจากับเขาก็ได้ แต่จะต้องเจรจาระยะไกล ฉันไม่สามารถไปเจรจากับเขาที่นั่นด้วยตัวเองได้ ถ้าหากเขาไม่ตอบตกลง งั้นก็ให้เขาฆ่าออวิด ประเทศอเมของเราไม่ยอมรับการเหยียดหยามแบบนี้แน่นอน”
ฟังถึงคำนี้ ทุกคนก็ถอนหายใจอย่างโล่งอกแล้ว
ขอเพียงแค่โฟเดนท์ยินยอมที่จะเจรจาก็ได้แล้ว
