Mars เจ้าสงครามครองโลก บทที่ 1041 คาดเดา
“กุญแจ？”
เห็นข้อความที่เหย้ซูหลิงส่งมา เย่เซิ่งเทียนค่อนข้างเข้าใจแผนการของสรวงสวรรค์แล้ว
“มิน่าล่ะทางฝั่งสรวงสวรรค์นั่นไม่ยอมลงมืออยู่ตลอด”
เพียงแค่เย่เซิ่งเทียนคิดไม่เข้าใจว่า เป้าหมายที่แท้จริงของทางฝั่งสรวงสวรรค์คืออะไร
เริ่มจากทำลายตระกูลเซียว สรวงสวรรค์มีโอกาสที่จะลงมือกว่านับไม่ถ้วน แม้ว่าเป็นตอนนี้ ขอเพียงแค่ทางฝั่งสรวงสวรรค์ยินยอม เขาก็ไม่มีที่ว่างให้โต้กลับเลยด้วยซ้ำ
อย่าว่าแต่มหาพญาเทพ แม้ว่าเทพอาวุโสสี่ทิศนั่นลงมือเมื่อไหร่ก็ตาม ก็จับเขาได้
แต่สรวงสวรรค์ไม่ได้ทำแบบนี้ ตั้งแต่ที่เขาเริ่มบำเพ็ญตนจนถึงตอนนี้ ทางฝั่งสรวงสวรรค์สร้างความกดดันให้เขาอยู่ตลอด
เมื่อก่อนเขาคิดว่า เงื่อนไขของทางฝั่งสรวงสวรรค์นั้นคือมวลสารทิพย์แต่หลังจากที่วิญญาณหอคอยพูดว่าวัตถุเทพไม่ได้มีประโยชน์อะไร เขาก็สงสัยเป้าหมายที่แท้จริงของทางฝั่งสรวงสวรรค์นั่นว่าคืออะไร
ข้อความที่เหย้ซูหลิงส่งมา กลับว่าทำให้เขามีเบาะแสแล้วเล็กน้อย
ดูเหมือนว่า แหล่งที่มาทั้งหมด ล้วนแต่อยู่ที่ฝั่งวิหารปีศาจ
ภายใต้การคาดเดาของเหย้ม่อ และความสงสัยของเขาพิสูจน์ยืนยันซึ่งกันและกัน พิสูจน์ว่าสรวงสวรรค์มีเป้าหมายอื่น
สิ่งที่เรียกว่ามวลสารทิพย์ เป็นข้ออ้างทั้งนั้น
เป้าหมายที่แท้จริง ก็เพื่อบีบให้เขาถึงทางตัน หลังจากนั้นให้เขาไปวิหารปีศาจ
ทางฝั่งวิหารปีศาจนั่น มีอะไรกันแน่？
ทำให้สรวงสวรรค์ใช้วิธีการมากมายเช่นนี้อย่างไม่ลังเล วางแผนร้ายต่างๆนาๆบีบบังคับให้เขาเดินมาถึงขั้นนี้？
ทางฝั่งสรวงสวรรค์นั้นคิดอยากจะได้ของอะไรกันแน่？
แม้ว่ารู้เป้าหมายที่แท้จริงของทางฝั่งสรวงสวรรค์นั้น แต่เย่เซิ่งเทียนก็ไม่มีวิธีการอื่น
ข้อมูลไม่สมมาตรกัน ทำได้เพียงถ่วงความเจริญก้าวหน้าไปทั่วทุกที่
และทางฝั่งตระกูลลี้ลับ กลับว่าซ่อนเร้น แม้ว่าเป็นตระกูลเหย้ ก็ปิดบังเพราะว่ากลัวคนอื่นจะรู้เข้า
ตอนนี้หวังเซียวเซียวที่มีพละกำลังสูงสุดทางฝั่งเขา กลับไม่ได้รู้อะไรมากมาย
“เป็นการเริ่มต้นที่ไม่ดีจริงๆ！”
เย่เซิ่งเทียนส่ายหน้าอย่างจนใจ เริ่มต้นก็เป็นการเริ่มต้นที่ไม่ดี
แต่ไม่มีทางเลือกอื่น แม้ว่าเป็นการเริ่มต้นที่ไม่ดี ก็จะต้องทำต่อไป
ไม่ถึงตอนสุดท้าย ก็ไม่มีใครรู้ว่าผลลัพธ์คืออะไร
ทางฝั่งตระกูลเหย้นั้น จะต้องรู้เรื่องอีกมากมายแน่นอน แต่ไม่อยากบอกเขา และก็บีบบังคับไม่ได้
ก็แค่คนเขารู้สึกว่าเขาไม่มีคุณสมบัติพอที่จะทำงานร่วมด้วยก็เท่านั้น
เขาก็ขี้เกียจที่จะไปจุกจิก ของทุกอย่าง ระงับไว้ก่อนเป็นการชั่วคราว ไม่มีใครเป็นนักบุญ ถึงตอนท้ายที่สุดจะเป็นยังไง ล้วนเป็นการสะสมทีละเล็กทีละน้อยในตอนนี้
“วิหารปีศาจอยู่ที่ภูเขาไท่ซาน และตามตำนานที่กล่าวขาน ภูเขาไท่ซานเป็นสนามฝึกของจักรพรรดิตงเยี่ย จักรพรรดิตงเยี่ยรับผิดชอบทวยเทพ 365องค์ในโลกหล้า เป็นผู้ปกครองโลกนรกที่แท้จริง ระหว่างสองท่านนี้มีความสัมพันธ์อะไรกันหรือเปล่า？”
เย่เซิ่งเทียนอดไม่ได้ที่จะนำเรื่องเหล่านี้มาเชื่อมรวมกันกับเรื่องราวในตำนานบางส่วน แม้ว่าเรื่องราวในตำนานเป็นส่วนประกอบของการอนุมาน แต่อาจจะเคยเกิดขึ้นมาก่อน
สมมติในยุคตำนานสมัยโบราณ เทพและปีศาจเต็มท้องฟ้ายังคงอยู่กับโลกใบนี้ จักรพรรดิตงเยี่ยก็เป็นการมีอยู่ที่แท้จริง งั้นภูเขาไท่ซานก็คือสถานที่ตั้งของอำนาจโลกนรก
งั้นวิหารปีศาจ มีความเป็นไปได้ที่จะมีความสัมพันธ์กับสนามฝึกของจักรพรรดิตงเยี่ย
ถึงจะไม่มีความสัมพันธ์กัน ก็มีความสัมพันธ์กับโลกนรก
ถ้าหากเป็นเช่นนี้ งั้นมหาพญาเทพบีบบังคับให้ตัวเองเดินบนเส้นทางนี้ สถานที่ที่เขาอยากจะเปิด หรือว่าเป็นโลกนรกงั้นเหรอ？
หรือว่า เป็นสำนักของจักรพรรดิตงเยี่ย？
เย่เซิ่งเทียนหรี่ตาลงครึ่งหนึ่ง สมองหมุนโคจรอย่างรวดเร็ว
การคาดเดานี้กล้าหาญอย่างมาก แต่เป็นความสัมพันธ์เชิงตรรกะที่สร้างขึ้นภายใต้ข้อสันนิษฐานของการมีอยู่ของจักรพรรดิตงเยี่ย
แน่นอนว่า อาจจะเป็นยุคสมัยนั้นที่แท้จริง ไม่ได้เรียกว่าจักรพรรดิตงเยี่ย หรือบางทีอาจจะเรียกชื่ออื่นๆ แต่ความสามารถก็คล้ายๆกัน
ถ้าหากจัดตั้งสมมตินี้ขึ้นมา งั้นเป้าหมายอื่นๆของมหาพญาเทพ โดยพื้นฐานก็ชัดเจนพอแล้ว
ถ้าไม่ได้เกี่ยวข้องกับโลกนรก ก็เกี่ยวข้องกับสำนักของจักรพรรดิตงเยี่ย
สรุปแล้ว นี่ต่างหากที่เป็นเป้าหมายที่แท้จริงของเขา！！！
คิดมาถึงตรงนี้ เย่เซิ่งเทียนรู้สึกว่า เป็นไปได้ที่ตัวเองจะคาดเดาความจริงได้แล้ว
ส่วนข้อสันนิษฐานสำหรับการมีอยู่จริงของจักรพรรดิตงเยี่ยนั้น ไม่ว่าเป็นจักรพรรดิตงเยี่ยหรือเปล่า เรียกชื่อแบบนี้หรือเปล่า ขอเพียงแค่เป็นการมีอยู่เช่นนี้ ก็สามารถพูดอธิบายทุกอย่างนี้ได้ชัดเจนทั้งหมด
เขาอดไม่ได้ที่จะนึกถึงความฝันนั้นที่ตัวเองฝันถึงสองครั้งในตอนที่สลบไป
ความฝันทั้งสองคนนี้ล้วนเป็นฉากเซ่นไหว้ ครั้งที่สองเขาก็เห็นตัวเองในโลงศพที่มืดมิด เหมือนจริงอย่างมาก
สิ่งของเหล่านี้ มีความเป็นไปได้ที่จะบอกใบ้อะไรบางอย่างท่ามกลางความมืดสลัว เพียงแค่ต้องการให้ตัวเองไปพิสูจน์ยืนยันทีละอย่าง
“วิหารปีศาจ แกแอบซ่อนความลับอะไรไว้กันแน่？”
เย่เซิ่งเทียนมาถึงตีนภูเขาไท่ซาน ที่นี่ไม่มีนักท่องเที่ยวแล้ว
หลังจากที่หยางทาวรู้เรื่องเกี่ยวกับวิหารปีศาจเหล่านี้ ก็ออกคำสั่งปิดภูเขาไท่ซานแล้ว
เมื่อเกิดเรื่องวุ่นวาย นั่นเป็นสิ่งที่คนธรรมดาทั่วไปรับผิดชอบไม่ไหว
