ที่แท้โลกใบนี้ เป็นสนามรบแนวหน้า
ข้อมูลนี้ ทำให้เย่เซิ่งเทียนเป็นกังวลมาก
ที่นี่มีคนดีและคนเลวอยู่ปะปนกัน สถานการณ์ในตอนนี้ยังคงเป็นสถานการณ์ที่ดีที่สุด
ในอนาคตโลกแห่งการต่อสู้ครั้งใหญ่กำลังจะเริ่ม แต่ละโลกเยื้องกรายมาถึง เทพปีศาจทั้งหมด กลายเป็นเถ้าถ่านอยู่ที่นี่
คนที่นี่ ภูเขาแม่น้ำที่นี่ ล้วนแต่ถูกทำลายทั้งหมด
คนธรรมดาทั่วไปในโลกมนุษย์เหล่านั้น จะยืนหยัดได้ถึงเมื่อไหร่？
แม้แต่เปรียบเขากับคนเหล่านั้น ล้วนเป็นมด ยิ่งไปกว่านั้นคนธรรมดาเหล่านั้น？
เขาอยากจะคุ้มกันอาณาเขตของประเทศชาติ คุ้มกันได้ไหม？
คนเหล่านั้นที่เขาต้องคุ้มกัน รับได้ไหม？
เย่เวิ่งเทียนกังวลมาก จะต้องเข้าไปดำเนินการล่วงหน้า เตรียมสำหรับการโอนย้ายทุกเมื่อ
นี่เป็นโครงการขนาดใหญ่
จะต้องบอกให้พวกหยางทาวรู้ล่วงหน้า ทำให้พวกเขาเตรียมพร้อม
“ถึงแล้ว”
เหย้เฟิงพูดกับคนสามสี่คนนั่น
เย่เซิ่งเทียนมองออกไป พวกเขาอยู่ด้านนอกของพระราชวังขนาดใหญ่
นี่เป็นสัตว์ที่ใหญ่มหึมา สูงถึงหลายสิบวา ราวกับสัตว์โบราณที่ดุร้าย เมื่อคนอยู่ตรงหน้าของมันก็ตัวเล็กนิดเดียวเช่นนั้น ทำให้คนเกิดความยำเกรง
แต่ว่าตำหนักโบราณแห่งนี้ กลับไม่มีความรู้สึกผกผันแบบนั้น ในทางกลับกันให้ความรู้สึกที่น่ากลัวมากอย่างหนึ่งกับเย่เซิ่งเทียน
“นี่ก็คือวิหารปีศาจ”
เหย้เฉิงพูดอย่างหวาดกลัว : “ระวังกันหน่อยนะ ที่นี่ดูเหมือนปกติ แต่ความเป็นจริงแปลกประหลาดอย่างมาก สาปแช่งไว้ทุกที่ เกิดอันตรายได้ทุกเมื่อ สหายเย่ คุณรู้สึกอย่างไร ？”
เย่เซิ่งเทียนพูดว่า : “ทำให้ฉันรู้สึกไม่สบายอย่างมาก เหมือนมีดวงตาคู่หนึ่งคอยจับจ้องฉัน ฉันไม่มีความลับใดๆ ในตระหนักใหญ่มีอะไร？”
เหย้เฉิงส่ายหน้าพร้อมพูดว่า : “ไม่ชัดเจน ไม่มีใครเคยเข้าไปก่อน คนที่เคยเข้าไป จำนวนน้อย มหาพญาเทพน่าจะรู้ดี นอกจากเขาแล้ว หลินเต้าจื่อก็น่าจะเคยเข้าไป แต่ไม่ค่อยแน่ใจ”
“ท่านอาจารย์ของฉัน？”
เย่เซิ่งเทียนยิ่งสงสัยว่าท่านอาจารย์ตายแล้วจริงๆหรือเปล่า
บุคคลที่สามารถช่วงชิงกับมหาพญาเทพได้ เขาไม่เชื่อว่าจะตายแบบนี้
ไม่มีเหตุผล
ตาเฒ่าหลินอาจจะซ่อนตัวอยู่ที่ไหนสักแห่งหนึ่ง ชายชรานั่นมีแผนชั่วร้ายมากมายนะ
“ไม่ผิด มีความเป็นไปได้มากที่เขาเคยเข้าไปแล้ว แต่รายละเอียดไม่แน่ชัด”
เหย้เฉิงไม่ค่อยเข้าใจหลินเต้าจื่อเท่าไหร่ แต่นั่นเป็นบุคคลหนึ่ง
“ช่างทางอยู่ในวิหารใหญ่？”
เย่เซิ่งเทียนเห็นวิหารปีศาจที่แปลกประหลาดมืดมนนั่น คิดอยากจะเข้าไปดูมาก ว่ามันมีของอะไรกันแน่
“ที่ด้านล่างของวิหารปีศาจ ปีนั้นจักรพรรดิไท่นั่งบัญชาการอยู่ที่นั่น รับผิดชอบดูแลโลกนรก ปราบโลกชูร่า ควบคุมกองทัพเทพกว่าหลายล้านตนของที่นี่ เขาตั้งสำนักของตัวเองไว้ปากทางของโลกชูร่า เพียงแต่ต่อมาเกิดการเปลี่ยนแปลงบางอย่าง แต่สำนักก็คือปิดผนึก แม้ว่าจักรพรรดิไท่ไม่อยู่ คนของโลกชูร่าเหล่านั้นก็ไม่ออกมาเพียงแค่ตอนนี้ไปมานานขนาดนี้ การเปลี่ยนแปลงแบบกลับตาลปัตรไม่เป็นแบบตอนแรกอีกแล้ว”
เหย้เฉิงทอดถอนหายใจ เหมือนว่ามักจะมุ่งไปยังยุคสมัยของจักรพรรดิไท่นั่น
เย่เซิ่งเทียนพูดอย่างเงียบสงบว่า : “ คนแต่ละยุคล้วนแต่มีความรับผิดชอบของยุคสมัยนั้น คุณไม่สามารถคาดหวังว่าคนอื่นจะช่วยคุณทำทุกอย่างได้ จักรพรรดิไท่ปราบโลกชูร่ามาหลายแสนปี ตอนนี้เกิดปัญหาแล้ว นี่เป็นปัญหาของพวกคุณ”
เหย้เฉิงจิตใจหดหู่มาก
แต่สิ่งที่เย่เซิ่งเทียนพูดเป็นความจริง
“เข้าไปเถอะ พูดเรื่องเหล่านี้ก็ไม่มีประโยชน์ สุดท้ายเป็นยังไงก็ค่อยว่ากัน ถ้าหากตายหมดแล้ว พูดอะไรก็ไม่มีประโยชน์ และไม่ใช่ฉันว่าพวกคุณนะ ปีนั้นพวกคุณแพ้แล้ว ไม่ใช่เพราะว่าศัตรูแข็งแกร่ง แต่เป็นเพราะว่าพวกคุณโง่เกินไป ขี้ขลาดเกินไป หรือว่าพวกคุณคิดว่า หลังจากที่หลับลึกกว่าพันปี ก็สามารถสู้คนเขาได้？ถ้าหากพวกคุณพังพินาศไปพร้อมพวกเขา พวกเขายังกล้าไหม？”
เย่เซิ่งเทียนพูดอย่างไม่เกรงใจ ไม่ไว้หน้าแม้แต่น้อย
คนกลุ่มนี้บอกว่ากำลังต่อสู้ชิงดีชิงเด่น แต่สิ่งที่ทำเรียกว่าอะไรกันเนี่ย！
ไม่รู้คิดยังไง เมื่อก่อนสู้ไม่ได้ นอนหลับแล้วตื่นขึ้นก็สู้ได้แล้ว？
พละกำลังของอีกฝ่ายไม่เพิ่มขึ้นเหรอ？
พูดตรงๆก็คือกลัวตาย！
แน่นอนว่า เขาก็ไม่ได้คิดที่จะไปตำหนิใคร เรื่องเหล่านั้นไม่เกี่ยวข้องกับเขา
พวกเหย้เฉิงทั้งสามคนเงียบขรึมอยู่นาน ถูกเย่เซิ่งเทียนพูดจนพูดไม่ออก
ถ้าหากตอนแรกพวกเขาเอากล้าที่จะตายออกมา เกรงว่าสถานการณ์ในตอนนี้ไม่มีทางเป็นเช่นนี้
พูดตามตรง ตอนแรกพวกเขามีความกลัวในใจ
กลัวตาย กลัวสูญเสีน กลัวหลายๆอย่าง
ถ้าหากพวกเขามีความกล้าอย่างเย่เซิ่งเทียน เกรงว่าก็ไม่มีทางตกอับมาเป็นอย่างเช่นตอนนี้
“บางที คุณอาจจะพูดถูกนะ”
ใบหน้าของเหย้หมิงเผยสีหน้าท่าทางที่เหมือนจะร้องแต่ก็ไม่ร้องเหมือนจะยิ้มแต่ก็ไม่ยิ้ม พวกเขาไม่สามารถโต้กลับได้
“เข้าไปเถอะ อย่ามารออยู่ที่นี่เลย ถ้าหากจะต้องตายในครั้งนี้ งั้นก็ตายก็ได้แล้ว”
เย่เซิ่งเทียนพูดอย่างไม่หันหน้ามอง นำทีมไปยังวิหารปีศาจ
“เขาจะเข้าไป？”
ในความมืดมิด มีคนเห็นพวกเขาสามคนแล้ว
แต่ตอนนี้พวกเขาไม่กล้าเข้าไป
“เหอะๆ ในเมื่ออยากจะรนหาที่ตายแบบนี้ งั้นก็ให้พวกเขาไปก็ได้แล้ว”
