“เรื่องของตาเฒ่าหลินโจมตีเขามากเกินไป หวังว่าเขาจะสามารถเดินออกมาได้”
เหย้เฉิงส่ายหน้าถอนหายใจ หนทางนี้ที่เย่เซิ่งเทียนเดินมา ช่างลำบากเหลือเกิน
ตั้งแต่เริ่มต้น ก็คือตัวทดลองของมหาพญาเทพ ใช้คนในครอบครัวของเขามากระตุ้นเลือดสองประเภทในร่างกายเขาให้ตื่นตัวไม่หยุด
เคราะห์กรรมของพ่อแม่ภรรยาและลูก ล้วนเป็นมหาพญาเทพวางแผนมากระตุ้นเขาเป็นพิเศษ โดยพื้นฐานเป็นครอบครัวพังทลายและคนในครอบครัวเสียชีวิต
ตอนนี้ ไม่ง่ายที่จะฆ่ามหาพญาเทพได้ ไม่ง่ายที่จะมองเห็นความหวังนิดๆ นักพรตหลินที่ปฏิบัติต่อเขาเหมือนลูกแท้ๆ กลับใช้ร่างกายบูชาหลักธรรม ตายไปต่อหน้าเขา
การโจมตีแบบนี้ ใครสามารถแบกรับไหวกัน?
เหย้เฟิงที่สวมชุดคลุมยาวสีขาว และนิสัยเย็นชา เวลานี้อดเผยความรู้สึกออกมาไม่ได้เช่นกัน บอกว่า “ยังมีอีกคนหนึ่ง สามารถทำให้เขาเดินออกมาได้”
เหย้หมิงพูดแบบรีบร้อน “โคตรแม่งเอ๊ย โจวเฉิงไอ้สารเลวคนนั้นโดนระเบิดตายจะสบายมันเกินไป! ตอนนี้ยังมีใครสามารถช่วยเย่เซิ่งเทียนได้อีก? ลูกสาวเขา?”
เหย้เฟิงไม่ได้สนใจเขา พูดนิ่งๆ “แม่ของเขา ซวนหยวนหมิงยู่!”
เหย้เฉิงสีหน้าดีใจมาก พูดแบบฮึกเหิม “ใช่แล้ว ทำไมถึงลืมหล่อนไปเลย เย่เซิ่งเทียนเดินมาตลอดทาง ก็เพื่อแม่ของเขา!”
เย่ม่อที่อยู่ด้านข้างรีบพูดทันที “เหล่าจู่ทั้งสามครับ ก่อนที่ผมจะมา หลิงเอ๋อร์ก็แอบแฝงตัวเข้าไปสรวงสวรรค์ ไปช่วยซวนหยวนหมิงยู่แล้วครับ รอพวกเรากลับถึงในตระกูล น่าจะช่วยออกมาได้แล้ว”
เหย้หมิงพูดอย่างโมโห “ตอนนี้ยังต้องแฝงตัวเข้าไปอีกเหรอ? รีบเรียกระดมคนเดี๋ยวนี้ ตามฉันไปกำจัดสรวงสวรรค์! มหาพญาเทพตายแล้ว บรรดาปลาเล็กปลาน้อยพวกนั้นมีอะไรให้กลัว! 12กวนอิมพันมือเวรตะไลนั้น ฉันจะทำให้พวกมันกลายเป็นขี้กองหนึ่งเอง!”
พูดจบ ลากเหย้เฟิงไปยังทิศทางของสรวงสวรรค์โดยตรง
เหย้เฉิงอยู่ต่อเพื่อดูแลเย่เซิ่งเทียน เลี่ยงจะเกิดเรื่องไม่คาดคิดขึ้น
เย่ม่อรีบแจ้งให้ตระกูลเหย้ทราบ ล้อมและปราบสรวงสวรรค์สุดกำลัง
ฟางหยวนเฝ้าอยู่ข้างกายเย่เซิ่งเทียนมาตลอด ฟางหงปินพี่ชายของเธอ ตายอยู่ในสนามรบ เธอเห็นเย่เซิ่งเทียนเป็นเหมือนคนในครอบครัวของตนเอง
เย่เซิ่งเทียนในเวลานี้ สลบไม่ได้สติ เขาฝันถึงมารดาแล้ว ฝันถึงบิดาแล้ว ฝันถึงหวางซีและซือซือแล้ว
เขาฝันเป็นเวลานานมาก ในฝัน พวกเขารวมตัวพร้อมหน้าทั้งครอบครัว ใช้ชีวิตที่แสนธรรมดา กลับมีความสุขความพอใจเต็มเปี่ยม
ตาเฒ่าหลินอุ้มซือซือไว้ เย่จิงหงปู่ของเขาไม่พอใจมากที่ถูกตาเฒ่าหลินแย่งหลานสาวไป
ไม่ได้รบราฆ่าฟัน ไม่ได้มีความแค้นเคือง
ทันใดนั้น ภาพทั้งหมดหายไป โจวเฉิงมหาพญาเทพเลือดท่วมตัว หัวเราะอย่างดุร้าย “เย่เซิ่งเทียน แกหนีไม่รอดหรอก!”
ครื้น!
เหมือนเสียงฟ้าร้องทีหนึ่ง กำลังดังลั่นอยู่หัวสมองของเย่เซิ่งเทียน
ท่วงทำนองเพลงสมัยโบราณ ราวกับทะลุมิติเวลา ข้ามผ่านแม่น้ำแห่งกาลเวลาเข้ามา
ราวกับเสียงดนตรี กำลังดังกระหึ่มในหัวสมองเขา
“อะไรคือจักรพรรดิ? อะไรคือหลักธรรมแห่งจักรพรรดิ? จักรพรรดิ เป็นที่เผ่ามนุษย์เคารพร่วมกัน หาแต่งตั้งเองไม่! หลักธรรมแห่งจักรพรรดิ เป็นพลังชีวิตของเผ่ามนุษย์ เผ่ามนุษย์ไม่สูญหาย หลักธรรมยืนยาว”
เย่เซิ่งเทียนลืมตาขึ้นมาฉับพลัน มีเส้นเลือดฝอยเต็มไปหมด
“พี่เซิ่งเทียน ในที่สุดพี่ก็ฟื้นแล้ว”
ฟางหยวนกอดเย่เซิ่งเทียนไว้ ร้องไห้สะอึกสะอื้นขึ้นมา
“เจ้าเทพเย่ นายไม่เป็นอะไรนะ?”
เหย้เฉิงรีบสอบถามทันที กังวลอย่างยิ่ง
เย่ม่อรีบบอกว่า “แม่ของนายมีคนไปช่วยไว้แล้ว จะไม่เป็นอะไรแน่”
เย่เซิ่งเทียนลูบผมของฟางหยวนหน่อย ลุกขึ้นยืน แรงอาฆาตแผ่ซ่าน หมุนตัวแล้วเดินไป
เหย้เฉิงรีบร้อนบอกว่า “สถานการณ์ของนายตอนนี้ยังไม่คงที่มาก แม่ของนายจะไม่เป็นอะไร นายพักรักษาตัวแบบสบายใจเถอะ”
เย่ม่อพูดว่า “ก่อนที่ฉันจะมาก็ส่งหลิงเอ๋อร์ไปช่วยแม่ของนายไว้แล้ว”
ฟางหยวนรีบตามเข้าไป “พี่เซิ่งเทียน พี่จะไปไหน?”
เย่เซิ่งเทียนไม่หยุดฝีเท้า เสียงดูเย็นชา
“ในใจมันทุกข์!”
“ฉันจะไปฆ่าคน!”
