เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า – บทที่ 142

ศิษย์พี่ใหญ่หันไปมองหานเฟิง แล้วพูดว่า “นายไม่ได้ยอมรับความพ่ายแพ้ได้ แต่นายหน้าด้านต่างหาก”

การสรุปที่แม่นยำเช่นนี้ ทำให้ฉู่สิงกับฉู่เทียนพยักหน้ารัวๆ

หานเฟิงกลับหัวเราะ แล้วพูดว่า “หน้าไม่ด้าน ผลการฝึกตนไม่พอไง อาจารย์ นี่เป็นสิ่งที่พวกคุณพูดนะ”

อาจารย์อี้ชิง อาจารย์เต้ากวงสีหน้าเปลี่ยนไป อาจารย์อี้ชิงจ้องหานเฟิงแล้วพูดว่า “เรื่องดีๆ ไม่ศึกษา ศึกษาแต่เรื่องพวกนี้”

หลินฉีได้ยินคำเยาะเย้ยของหานเฟิง ตาแดงก่ำเหมือนเลือดจะหยดลงมา

ผมเผ้ายุ่งเหยิงปลิวไสว มือขวาของหลินฉี มีดาบยาวรวมตัวขึ้นอีกครั้ง แต่นี่คือดาบยาวที่เกิดจากการรวมตัวของพลังปราณ แต่มีออร่าสีโลหิตอยู่ด้วย

“หลินฉี อย่า!”

หลางเจี้ยนเห็นหลินฉีรวมพลังปราณเป็นดาบโลหิต จึงรีบตะโกนออกมาทันที

หลางเจี้ยนพุ่งเข้าไป เขาต้องขวางหลินฉีไว้ ขืนหลินฉีใช้กระบวนท่านี้ จะไม่สามารถเอาทุกอย่างกลับคืนมาได้อีก

แต่วินาทีที่หลางเจี้ยนพุ่งเข้าไป พลังปราณพลังหนึ่งกระแทกเขากลับไป

อาจารย์อี้ชิงมองเขาอย่างเย็นชา พูดอย่างนิ่งสงบว่า “อย่าขยับ ห้ามขัดขวางการต่อสู้รอบตัดสิน ไม่รู้หรือไง”

หลางเจี้ยนกัดฟัน แต่ไม่กล้าก้าวเข้ามา

เจออาจารย์ที่มีพละกำลังแข็งแกร่ง ครูที่ปรึกษาตัวเล็กๆ แบบเขา ไม่มีสิทธิ์พูดอะไรสักนิด

พลานุภาพของหลินฉีกำลังพุ่งขึ้นเรื่อยๆ ตอนนี้ลู่ฝานสามารถลงมือได้แล้ว แต่ลู่ฝานไม่ทำแบบนั้น

เขาอยากเห็นว่าหลินฉีจะโจมตีอย่างไร ใช้เคล็ดวิชาบู๊อะไร

หลินฉีแผดเสียงออกมา จากนั้นลงมือ

แสงดาบสว่างวาบ เหมือนแสงสีโลหิตฟาดลงมา

ดาบสายฟ้า!

ทันใดนั้น พื้นดินข้างลู่ฝานแตกออกทั้งหมด

พลังอันน่ากลัว ทำให้บ้านไม้ของคณะหนึ่งเดียวเริ่มสั่นโงนเงน

วิชาดาบอันน่ากลัวเช่นนี้ ลู่ฝานเคยเห็นแค่ที่ศิษย์พี่ฉู่เทียน แค่กระบวนท่านี้ หลินฉีสามารถสู้กับศิษย์พี่ฉู่เทียนที่ใช้ดาบเทียนควบได้อย่างสูสี

ตอนนี้ ลู่ฝานไม่กล้ายื้อให้เป็นเรื่องใหญ่แล้ว

เจอพลังสุดยอดแบบนี้ วิชากระบี่ขั้นพื้นฐานของเขาใช้ไม่ค่อยได้ สิ่งที่ทำได้เพียงอย่างเดียวคือ ใช้ความแข็งแกร่งสู้กับความแข็งแกร่ง

กระบี่มังกรเหิน!

เมื่อใช้วิชากระบี่นี้ ปราณชี่ทั้งตัวลู่ฝานเข้าไปในกระบี่หนัก

สายฟ้าสีโลหิต โจมตีลงบนตัวลู่ฝาน และกระบี่ของลู่ฝาน ก็โจมตีหลินฉีเช่นกัน

ตู้ม!

เสียงฟ้าผ่าดังสนั่น

พลังแผ่กระจายเป็นระลอกคลื่น จากตรงกลางที่ทั้งสองต่อสู้กัน

หลังคาบ้านไม้บริเวณรอบๆ ปลิวลอยออกไป ยกเว้นบ้านของลู่ฝาน

พวกคนที่ดูอยู่รอบๆ โดยพลังกระแทกจนถอยหลังไป จางเยว่หานที่พละกำลังค่อนข้างอ่อนแอ ล้มลงบนพื้นทันที

เศษหินหล่นลงมาจากฟ้าเหมือนฝน มีหลุมลึกขนาดใหญ่ปรากฏขึ้นตรงที่ต่อสู้

ลู่ฝานกับหลินฉียืนอยู่ในหลุมลึก

ดาบโลหิตในมือหลินฉีหายไปแล้ว ส่วนเสื้อลู่ฝาน ไหม้เกรียมเป็นแถบ

หลินฉีมองลู่ฝาน กัดฟันพูดออกมาทีละคำ “ถือว่านายโหดเหี้ยม!”

ลู่ฝานมองเขาอย่างราบเรียบ สะบัดมือ แสงโลหิตที่เหลืออยู่บนตัวหายไปจนหมด

วิชาดาบของหลินฉีถึงจะฟันจนเสื้อผ้าลู่ฝานขาด แต่ไม่สามารถทำลายการป้องกันของปราณชี่ลู่ฝานได้เลย ยิ่งไม่สามารถทำร่างกายเขาบาดเจ็บได้

ร่างกายอันแข็งแกร่งกับปราณชี่ป้องกัน ทำให้ลู่ฝานไร้เทียมทานตั้งแต่เริ่มแข่งแล้ว

หลินฉีล้มลงบนพื้น ลมหายใจอ่อนแรง

หลางเจี้ยนพุ่งเข้ามา อุ้มหลินฉีที่อ่อนแรงขึ้นมา

หลางเจี้ยนกัดฟันพูดว่า “การแลกเปลี่ยนเรียนรู้ครั้งนี้ คณะหนึ่งเดียวชนะ”

พูดจบ หลางเจี้ยนหันหลังเดินไป ไม่อยากอยู่ที่นี่ต่ออีกแล้ว