ลู่ฝานเห็นแสงกระบี่ที่อ้อมมา เกราะปกคลุมร่างกายทันที ใช้วิชากายทองไฟอาบ ลู่ฝานยืนด้านหลังฮ่วนเย่ว์ทันที
เสียงเหล็กกระทบกันดังขึ้น ฮ่วนเย่ว์สัมผัสได้ถึงอะไรบางอย่างด้านหลัง เมื่อเห็นลู่ฝานมายืนด้านหลังเธอ ใช้หลังตัวเองบังแสงกระบี่เอาไว้อย่างไม่ลังเล ฮ่วนเย่ว์ถึงกับอึ้งไป
ลู่ฝานตะโกนออกมาว่า “ฮ่วนเย่ว์ เธอทำอะไรน่ะ เร็วๆ!”
ฮ่วนเย่ว์รีบตั้งสติ กัดฟันพูดเบาๆ ว่า “ชี่หยินหยาง ขึ้น!”
แสงขาวดำพุ่งขึ้นจากใต้เท้าฮ่วนเย่ว์ ทันใดนั้น พลังปราณบนตัวฮ่วนเย่ว์พลุ่งพล่าน
หนังสือโบราณเล่มหนึ่งโดนดึงออกมา แส้พันหนังสือเล่มนั้นมาอยู่ในมือฮ่วนเย่ว์ แสงกระบี่ทั้งหมดหยุดลงทันที ลู่ฝานนั่งลงบนหัวของหุ่นเชิดสีทอง
แสงกระบี่ค่อยๆ หายไป ลู่ฝานหอบหายใจ หันไปพูดกับฮ่วนเย่ว์ “ได้มาแล้วใช่ไหม ดูสิว่าเป็นอะไร”
ฮ่วนเย่ว์มองลู่ฝานอย่างกังวล แล้วพูดว่า “นายไม่เป็นไรใช่ไหม”
ลู่ฝานโบกมือไปมา แล้วพูดว่า “ไม่เป็นไรๆ แค่เหนื่อยนิดหน่อย”
ลู่ฝานก้มหน้า มองเกราะบนตัว เกราะสีเงินโดนโจมตีจนเป็นรอยยุบลงไป เพราะพลังฟื้นฟูของลู่ฝานมีความวิปริต ความเร็วในการซึมซับพลังฟ้าดินก็มีความวิปริต ถ้าเปลี่ยนเป็นนักบู๊แดนปราณนอกคนอื่น คงฝืนการเผาผลาญของเกราะไม่ได้ อีกทั้งคงไม่สามารถต้านทานแสงกระบี่ที่หนาแน่นและน่ากลัวแบบนี้
ลู่ฝานใช้ปราณชี่ ให้ความชุ่มชื้นกับเกราะ เมื่อปราณชี่เข้าไป ส่วนที่ยุบบนเกราะค่อยๆ กลับมาเป็นเหมือนเดิม
ฮ่วนเย่ว์ยกยิ้มมุมปาก ตบหลังเขาไปหนึ่งที แล้วพูดว่า “คิดไม่ถึงว่านายจะเก่งมาก ครั้งนี้ฉันติดหนี้นายแล้ว”
ลู่ฝานยิ้ม แล้วมองเธอ “เหรอ เธออย่ามาหาเรื่องฉันเพราะเรื่องที่ฉันแย่งสมบัติเธอก็พอแล้ว”
ฮ่วนเย่ว์ชะงักไปก่อน จากนั้นตบไปที่หน้าผาก แล้วพูดว่า “ฉันลืมเรื่องนี้ไปแล้ว งั้นก็ได้ เราไม่มีอะไรติดค้างกันแล้ว ฮ่าๆ”
ลู่ฝานอ้าปาก เธอลืมเรื่องนี้ไปแล้วเหรอ งั้นตัวเองจะพูดมันขึ้นมาทำไม ไอ้โง่……
ฮ่วนเย่ว์เอาหนังสือโบราณมาตรงหน้าลู่ฝาน หนังสือบางมาก เมื่อพลิกดู เห็นส่วนท้ายมีลายสีแดงหนึ่งแถบ ก็ตกใจทันที
เคล็ดวิชาบู๊ระดับดิน เคล็ดวิชาบู๊ระดับดินอย่างแท้จริง
ฉีกยิ้มกว้าง แล้วพลิกไปที่หน้าปก มีตัวอักษรขนาดใหญ่เขียนว่า
“หมัดอู๋เซี่ยง”
ลู่ฝานหัวเราะอย่างมีความสุข ฮ่วนเย่ว์ขมวดคิ้ว “วิชาหมัด เฮ้อ ฉันไม่ชอบวิชาหมัด ฉันอยากได้วิชากาย หรือไม่ก็วิชาฝึกร่าง ลู่ฝาน นายต้องการไหม ถ้าต้องการ นายก็เอาไปเลย”
ลู่ฝานรับมาอย่างไม่ลังเล แล้วพูดว่า “ขอบใจมาก ฉันขาดวิชาหมัดอยู่พอดี หมัดอู๋เซี่ยง ฟังดูเก่งกาจมาก”
พูดพลาง ลู่ฝานเปิดหนังสือ ยังไม่ทันเห็นตัวหนังสือ ลำแสงหนึ่ง พุ่งออกมาจากหนังสือ เข้ามาตรงหว่างคิ้วของลู่ฝาน หนังสือในมือหายไป กลายเป็นลำแสง กลับเข้าไปในทะเลดาวอีกครั้ง
ลู่ฝานชะงักไปทั้งตัว น้ำเสียงมีพลัง ดังขึ้นในหัว
“หมัดอู๋เซี่ยง เป็นแก่นแท้ของวิชาหมัดทั้งชีวิตของเซียนบู๊อู๋เซี่ยงอย่างฉัน ความหมายลึกซึ้ง กะทัดรัด มีวิชาหมัดทั่วทุกที่ ไร้ซึ่งตัวตน ไร้ซึ่งจิตใจ ไร้เงา ไร้รูปร่าง……”
ข้อมูลเกี่ยวกับหมัดอู๋เซี่ยงทะลักเข้ามาในหัวลู่ฝาน
ลู่ฝานสัมผัสความรู้อันกว้างขวางและลึกซึ้งของหมัดอู๋เซี่ยง ผ่านไปครู่หนึ่ง ลู่ฝานลืมตาขึ้น แววตาทั้งสองข้างเป็นประกาย “วิชาหมัดที่ดี”
