บทที่ 221
บนเขาหลีซาน ที่ตั้งอยู่ไกลๆ
อาจารย์เต้ากวงกับฉู่สิงที่กำลังหาร่องรอยของจวนอากาศธาตุ เห็นแสงสีทองพุ่งมาเช่นกัน
รับแสงสีทองเอาไว้ อาจารย์เต้ากวงกวาดตามอง ยิ้มแล้วพูดว่า “ไอ้อี้ชิง โดนทำโทษให้เก็บตัวแล้ว แต่ในเมื่อซิงยวนโดนลงโทษไปด้วย ก็ไม่เป็นไร”
อาจารย์เต้ากวงบีบแสงสีทองจนแตก กวาดตามองยอดเขาหลีซานแล้วพูดว่า “นายแน่ใจว่าใช่ที่นี่เหรอ”
ฉู่สิงพยักหน้า “ใช่ครับ เราโดนดูดเข้าไปจากที่นี่”
อาจารย์เต้ากวงปล่อยพลังปราณของตัวเองออกมา กระแทกหมัดลงบนพื้น
พื้นดินสะเทือน ฝุ่นลอยขึ้นมา
รีบกวาดตามองฝุ่นทั้งหมด ทันใดนั้น อาจารย์เต้ากวงเห็นจุดดำเล็กๆ
อาจารย์เต้ากวงพุ่งเข้าไป จับจุดสีดำเอาไว้
ใส่พลังปราณเข้าไปในจุดสีดำ แล้วหลับตาลง อาจารย์เต้ากวงอาศัยพลังปราณนี้ มองเห็นจวนอากาศธาตุด้านใน
ทันใดนั้น อาจารย์เต้ากวงสัมผัสถึงพลังชีวิตอันโดดเดี่ยวที่อยู่ด้านใน
“อืม ลู่ฝานยังมีชีวิตอยู่ เหมือนกำลังเก็บตัวอยู่”
อาจารย์เต้ากวงยิ้มแล้วเอ่ยขึ้น แค่มีชีวิตอยู่ก็พอแล้ว บาดเจ็บไม่ใช่เรื่องใหญ่ ผู้สืบทอดคณะหนึ่งเดียวที่มีเกราะเกล็ดมังกร ไม่ได้ฆ่าง่ายขนาดนั้น พลังฟื้นฟูน่าตกใจมาก เรื่องนี้อาจารย์เต้ากวงรู้ดีกว่าใคร
“โอเค เอามันกลับไปศึกษาให้ดี แต่ช่วงนี้อย่ารบกวนลู่ฝาน ให้เขาฝึกฝนเต็มที่ รอดจากหายนะครั้งใหญ่ มักเจอโชคดี ไม่แน่ลู่ฝานอาจมีโชคครั้งใหญ่ก็ได้”
อาจารย์เต้ากวงบีบแสงสีดำในมือ แล้วเดินกลับไป
ฉู่สิงถามว่า “ไม่เป็นไรจริงเหรอครับ ดีจังเลย โอ๊ย ถ้าศิษย์น้องลู่ฝานเป็นอะไรไป ผมจะต้องไปฆ่าคณะหยินหยางให้ได้ แม้จะแพ้ ก็ต้องฆ่าเอี๋ยนชิงให้ได้”
อาจารย์เต้ากวงยิ้มแล้วพูดว่า “จากพละกำลังของนายตอนนี้ ไม่ได้หรอก แต่เรื่องนี้ เตือนสติฉันว่าต้องเพิ่มความแข็งแกร่งให้พวกนาย ตั้งแต่วันนี้ไป ฉันอนุญาตให้พวกนายใช้เคล็ดวิชาบู๊ระดับดินในสถาบัน”
ฉู่สิงพูดด้วยตาเป็นประกาย “จริงเหรอครับ”
อาจารย์เต้ากวงเงยหน้ามองฟ้า “คนเคารพฉันแค่ไหน ฉันเคารพกลับมากกว่านั้น คนทำร้ายฉันหนึ่งครั้ง ฉันจะฆ่ามันทั้งหมด หลังจากนี้ แค่พวกนายไม่ฆ่านักเรียนในสถาบัน ก็ใช้เคล็ดวิชาบู๊ระดับดินได้อย่างไร้ข้อกังวล”
ฉู่สิงเหวี่ยงหมัดไปมาอย่างแรง
อาจารย์เต้ากวงยกยิ้มมุมปาก พลังปราณพร้อมกับเสียง เข้าไปในจุดแสงสีดำ
พลังปราณนี้ล่องลอย สุดท้ายร่วงลงบนไข่หิน ที่ปกคลุมลู่ฝานอยู่
ลู่ฝานกำลังซึมซับพลังอยู่เงียบๆ ได้ยินเสียงของอาจารย์เต้ากวง
“ลู่ฝาน ในเมื่อนายกำลังเก็บตัว งั้นฉันเอาวิชาคาถาเคล็ดวิชาบู๊ระดับดิน ถ่ายทอดให้นายเลยแล้วกัน ถ้านายสามารถทำความเข้าใจได้ทั้งหมด จะดีเป็นอย่างมาก แต่จำเอาไว้ว่า ก่อนถึงการต่อสู้จัดอันดับของสถาบัน นายต้องออกจากการเก็บตัว ทุกคนกำลังรอนายอยู่”
ลู่ฝานพยักหน้าเบาๆ ต่อมาคาถาสองสามบทดังขึ้นมา
ลู่ฝานจำไปพร้อมกับความรู้ที่เซียนสือฟางหลงเหลือให้ ฝังลึกอยู่ในสมอง
ลู่ฝานยิ้มแล้วพูดว่า “อาจารย์เต้ากวง ศิษย์พี่ทุกท่าน ผมจะไม่ทำให้ผิดหวัง”
พูดจบ ลู่ฝานสูดลมหายใจแล้วจมดิ่งลงไปอีกครั้ง
อาจารย์เต้ากวงที่อยู่ด้านนอก เก็บพลังปราณกลับมา แล้วยิ้มบางๆ
เขารอคอยที่จะเห็นระดับตอนที่ลู่ฝานออกจากการเก็บตัว บางทีเมื่อถึงตอนนั้น ทั้งสถาบันสอนวิชาบู๊ อาจไม่มีนักเรียนคนไหนสู้ลู่ฝานได้เลย
เหอะๆ ใครจะไปรู้ล่ะ!
