บทที่ 230
เสียงดังก้องเวทีประลอง เสียงลมพัด คลื่นเสียงมาพร้อมกับสายลมอันบ้าคลั่ง
ศิษย์คณะหยินหยางด้านล่าง ตะโกนออกมาก่อน
“ใช่ กล้าสู้หรือเปล่า”
“ขยะคณะหนึ่งเดียว ไม่มีความสามารถ แล้วเอาเหรียญทองไปได้ยังไง”
“ฉันสู้ก็สามารถจัดการพวกนายได้ พวกขยะคณะหนึ่งเดียว กล้าสู้กับฉันไหม”
เสียงตะโกนดังโหวกเหวก คงเป็นเพราะชื่อเสียงเดิมของคณะหนึ่งเดียว นักเรียนคณะอื่นพากันโห่ร้องตาม
นักเรียนคณะนานา ตะโกนดังที่สุด อีกทั้งเสียงก่นด่ากลบเสียงของนักเรียนคณะหยินหยางจนหมด
คณะกำแหง คณะฟ้าร้อง คณะศิงขร ยิ้มแล้วตะโกนตาม นักเรียนคณะสงบใจ คณะกระบี่ คณะบังเหิน ยังพอมีการศึกษา จึงทำแค่มองพวกหานเฟิงของคณะหนึ่งเดียว ด้วยสายตาเย็นชา
แม้พวกหานเฟิงหน้าด้านพอ แต่โดนด่าแบบนี้ ก็อดขมวดคิ้วไม่ได้
ลู่ฝานยิ้ม เหตุการณ์นี้ทำให้เขานึกถึงตอนอยู่เมืองเจียงหลิน ตอนนั้นเขาเผชิญมันคนเดียว แต่ตอนนี้โดนด่าไปพร้อมกับพวกศิษย์พี่
“ศิษย์พี่ทุกคน ดูเหมือนวันนี้เราคงไปไม่ได้แล้ว”
ลู่ฝานยิ้มแล้วพูดออกมา
หานเฟิงวางเหรียญทองลงบนพื้น ถลกแขนเสื้อขึ้น เตรียมจะด่า
แข่งก่นด่าโวยวาย เขาไม่เคยกลัวใคร!
เห็นท่าทีของหานเฟิง ลู่ฝานและคนอื่นถอยหลังอย่างรู้งาน
ฉู่สิงตบไหล่หานเฟิงเบาๆ แล้วพูดว่า “ฝากนายด้วยนะ”
หานเฟิงยิ้มแล้วพูดว่า “วางใจเถอะ เด็กน้อยพวกนี้ จะด่าให้ตายเลย”
หานเฟิงกระแอม และเริ่มด่า
เสียงเหมือนเป็ด หานเฟิงเริ่มชี้คนทั้งหมด แล้วก่นด่าออกมา
คำหยาบต่างๆ นานา เหมือนประทัดออกมาจากปากเขา ก่นด่าไม่หยุด ยิ่งด่ายิ่งกล้าขึ้นเรื่อยๆ
อาจารย์ที่อยู่บนหอคอย พากันตะลึง พวกเขาไม่เคยเห็นคนด่าเก่งขนาดนี้มาก่อน อีกทั้งด่าคนเป็นกลุ่ม ดูท่าแล้ว คนของแปดคณะ คงด่าสู้เขาไม่ได้
เสียงหานเฟิงดังขึ้นเรื่อยๆ เหมือนฝึกทักษะการด่าคนแบบพิเศษมาชัดๆ
เสียงคนเยอะขนาดนี้ กลบเสียงเขาไม่ได้เลย เสียงของเขาเหมือนเข็ม แทงลงไปในหูทุกคน ไม่อยากได้ยินก็ไม่ได้
อาจารย์เซินถูคณะกำแหงอ้าปากค้าง “นี่ก็เป็นพรสวรรค์เหมือนกัน ลำคอเขาโดนทำให้แข็งแกร่งขึ้นหรือเปล่า หรือพลังปราณของเขาพิเศษมาก หานเฟิง…หานเฟิง…อย่าบอกนะว่าคือตระกูลหาน!”
เหมือนนึกอะไรได้ อาจารย์เซินถูสีหน้าเปลี่ยนไป สีหน้าที่มองหานเฟิงไม่เหมือนเดิม
ถ้าเหมือนที่เขาเดาไว้ ที่มาของหานเฟิงไม่ธรรมดาจริงๆ
ตอนนี้อาจารย์อี้ชิงเดินเข้ามา ชี้ซิงยวนแล้วพูดว่า “ไอ้เฒ่าผมขาว คิดว่าคณะหนึ่งเดียวของฉันไม่ได้เรื่องจริงเหรอ ได้ พนันก็พนันสิ เอาของพนันนายออกมา เรามาเริ่มกันเลย!”
ซิงยวนส่งเสียงหึอย่างเย็นชา โยนชุดคลุมนักบู๊สีดำขลับออกมา
ด้านบนปักลายมังกรดำ แม้ดูธรรมดา แต่ด้านในมีแสงสว่างอยู่
“ชุดคลุมบู๊มังกรดำหนึ่งตัว นี่คือของพนัน พอแล้วใช่ไหม!”
เมื่อได้ยินคำว่าชุดคลุมบู๊มังกรดำ อาจารย์คนอื่นพากันชำเลืองมอง
สีหน้าท่านผอ. เปลี่ยนไปเล็กน้อย “ซิงยวน นายจะเอาสิ่งนี้ออกมาจริงเหรอ นี่เป็นชุดคลุมที่ทำจากหนังมังกรดำเชียวนะ หายากมาก”
ซิงยวนพูดว่า “ถ้าหาง่าย ผมไม่เอาออกมาหรอก อี้ชิง เรียกนักเรียนของนายขึ้นมา ให้ฉันเห็นพละกำลังของพวกเขาหน่อย”
อาจารย์อี้ชิงมองชุดคลุมบู๊มังกรดำ จู่ๆ รอยยิ้มปรากฏขึ้นบนใบหน้า
อาจารย์อี้ชิงหันไปตะโกนเรียกหานเฟิง
“หานเฟิง พวกนายขึ้นมาให้หมด มีอะไรให้ทำแล้ว”
เสียงของอี้ชิงเหมือนระฆัง ดังกว่าเสียงของหานเฟิงมาก
เมื่อได้ยินเสียงตะโกนของอี้ชิง หานเฟิงรีบหุบปากทันที
