บทที่ 234
หานเฟิงเดินลงจากหอคอย อย่างเบิกบานใจ
เขาจงใจกระโดดลงมาท่ามกลางกลุ่มคน เมื่อเดินผ่าน กลุ่มคนแยกออกเหมือนสายน้ำ
มีแต่ความเงียบ เสียงตะโกนและเสียงเยาะเย้ย หายไปจนหมด
สิ่งที่หานเฟิงแสดงออกมา ทำให้คนพูดไม่ออกจริงๆ คนที่เพิ่งด่าหานเฟิงอย่างเจ็บแสบ แววตามีความสับสนวุ่นวาย
หานเฟิงแข็งแกร่งขนาดนี้ โดนพวกเขาตะโกนว่าเป็นขยะของคณะหนึ่งเดียว แล้วพวกเขาคืออะไรล่ะ
ยังเทียบกับขยะไม่ได้เลยมั้ง
กลุ่มคนพากันเงียบลง แม้แต่ครูทุกคนที่นั่งบนหอคอย ยังตกใจมาก
พละกำลังของกระบวนท่าเมื่อกี้ สามารถจัดการคนส่วนหนึ่ง ในบรรดาพวกเขาได้แล้ว
หานเฟิงเดินอย่างยโสโอหังมาข้างพวกศิษย์พี่ใหญ่ แล้วนั่งไขว่ห้าง
อาจารย์เต้ากวงขี้เกียจดุเขา คำว่าชนะไม่เย่อหยิ่ง ใช้กับหานเฟิงไม่ได้จริงๆ
แต่เป็นคนของตระกูลหานก็ไม่จำเป็นต้องรู้สิ่งนี้ อาจารย์เต้ากวงหัวเราะเบาๆ ตามใจเขาละกัน
ให้ทุกคนได้เห็นพละกำลังของคณะหนึ่งเดียว ในเมื่ออยากให้คนอื่นเห็นความสำคัญ ก็ต้องทำให้พวกเขาตกใจสุดขีด
ลู่ฝานกับฉู่สิงที่มองไปบนหอคอย กระแอมออกมาเบาๆ อาจารย์เต้ากวงส่งสายตาให้พวกเขาสองคน
ความหมายที่แฝงอยู่ในแววตาชัดเจนมาก ถ้าพวกนายสองคนทำได้แย่กว่าหานเฟิง เตรียมกลับไปรับโทษได้เลย
ฉู่สิงสั่นไปทั้งตัว แต่ลู่ฝานกลับหัวเราะออกมา
ฝั่งตรงข้าม เหลิ่งหานและคนอื่นสีหน้าหวาดผวา ความไม่สบอารมณ์และความเย่อหยิ่ง ที่มีแต่เดิม โดนกระบี่ของหานเฟิงทำลายไปจนหมด
“ศิษย์พี่เหลิ่งหาน พี่ไปสู้รอบสองละกัน อย่าให้พวกเขาได้อวดดีเกินไป”
เถียนปู้ชิงกับอี้ว์หวาหันมามองเหลิ่งหานแล้วเอ่ยขึ้น พวกเขาคิดว่าในบรรดาพวกเขาห้าคน คนที่จะชนะแน่นอน มีเพียงเหลิ่งหาน ดังนั้นพวกเขาหวังว่าตอนนี้เหลิ่งหานจะออกไป เก็บชัยชนะได้หนึ่งรอบก่อน ข่มความฮึกเหิมของฝั่งตรงข้ามเอาไว้
เหลิ่งหานไม่ได้พูดอะไร แต่มองลู่ฝานด้วยแววตาหวาดกลัวเล็กน้อย
คนพวกนี้ไม่รู้ความน่ากลัวของลู่ฝาน คิดว่าเขาจะชนะได้แน่นอน แต่ตัวเขารู้ดีแก่ใจ แม้เขาไปสู้ แค่อีกฝ่ายส่งลู่ฝานออกมา เขาต้องแพ้อย่างไม่ต้องสงสัย
เหลิ่งหานกำลังลังเล นักเรียนข้างๆ ที่ชื่อจิ่วซางทนไม่ไหว เดินออกมาข้างนอกด้วยสายตาโมโห
“รอบนี้ฉันเอง”
เหลิ่งหานตกใจ จิ่วซางเดินออกไปแล้ว
คนของคณะหยินหยางด้านล่าง ตะโกนขึ้นมาอีกครั้ง
แต่เสียงไม่ดังเหมือนเมื่อครู่ คนกลุ่มหนึ่งถกเถียงกันเบาๆ
“ศิษย์พี่จิ่วซางไหวไหม คนของคณะหนึ่งเดียวพวกนั้น เหมือนมีความสามารถจริงๆ!”
“ไร้สาระ ศิษย์พี่จิ่วซางชนะได้แน่นอน แม้คณะหนึ่งเดียวเหมือนขยะ แต่ยังไงก็มีอาจารย์ มีคนที่ดูแข็งแกร่งสักคน เป็นเรื่องปกติอยู่แล้ว แต่ไม่มีทางที่จะแข็งแกร่งทุกคน ศิษย์พี่จิ่วซางชนะแน่นอน”
“ศิษย์พี่หวางต้าฉุยพูดมีเหตุผล”
“กำจัดพวกขยะคณะหนึ่งเดียว”
……
ทางฝั่งนี้ ฉู่สิงกับลู่ฝานมองหน้ากัน ลู่ฝานยิ้มแล้วพูดว่า “ศิษย์พี่ฉู่สิง พี่หรือผมจะขึ้นไป”
ฉู่สิงตบไหล่ลู่ฝานแล้วพูดว่า “ฉันก่อนละกัน ศิษย์น้องลู่ฝาน อีกเดี๋ยวนายจัดท่าไม้ตายให้พวกเขาเลย ไม่ต้องปรานี”
ลู่ฝานพยักหน้าเบาๆ “วางใจได้เลย”
ศิษย์พี่ฉู่สิงเดินออกมาพร้อมกระบี่ยาวในมือ กระดิกนิ้วใส่จิ่วซาง
ตอนนี้สายตาของอาจารย์ทั้งหลายมองไปยังฉู่สิง การแสดงออกของหานเฟิงเมื่อครู่ ทำให้อาจารย์ทุกคนรู้ว่าศิษย์คณะหนึ่งเดียวมีความสามารถ ดังนั้นตอนนี้พวกอาจารย์อยากเห็นว่าศิษย์คนอื่นของคณะหนึ่งเดียวเป็นอย่างไร
อาจารย์เซินถูที่อยู่ใกล้อาจารย์อี้ชิง ถามออกมาเบาๆ
“อี้ชิง คณะหนึ่งเดียวของพวกนาย มีศิษย์ฝึกเคล็ดวิชาบู๊ระดับดินอันล้ำค่า ได้กี่คนกันแน่”
อี้ชิงยิ้มแล้วพูดว่า “ไม่เยอะเท่าไรหรอก แค่ห้าคนเอง”
อาจารย์คนอื่นได้ยินอาจารย์อี้ชิงพูด อึ้งไปก่อนในตอนแรก จากนั้นแต่ละคนมีสีหน้าประหลาด
เซินถูยิ้มแล้วพูดว่า “เองงั้นเหรอ คณะหนึ่งเดียวของพวกนาย มีศิษย์ทั้งหมดห้าคน ไอ้หมอนี่ฝึกเคล็ดวิชาบู๊อะไร โอ้โห……วิชากระบี่มังกรดำ”
เซินถูยังพูดไม่ทันจบ ก็เห็นฉู่สิงยกกระบี่ด้วยมือเดียว ค่ายกลแปดทิศปรากฏด้านล่างเท้า พลังปราณรูปมังกรไหลวนอยู่บนกระบี่
อาจารย์คนอื่นพากันตะลึง วิชากระบี่มังกรดำ เป็นวิชาระดับดินอีกชุด อาจารย์ซิงยวนสีหน้าไม่สู้ดี เขารู้ความหมายของวิชาระดับดินชุดนี้ มีวิชาแบบนี้ แม้ไอ้เด็กนี่มีพละกำลังแค่ปราณในขั้นต้น ก็สามารถต่อสู้กับนักบู๊แดนปราณในขั้นสูงสุดได้ แต่พลังปราณในตัวเด็กนี่ คือผลการฝึกตนแดนปราณในขั้นสูงสุดชัดๆ นั่นหมายความว่า นักบู๊แดนปราณนอกก็ไม่น่าใช่คู่ต่อสู้ของเขา
ฉู่สิงมองจิ่วซางที่อยู่ฝั่งตรงข้าม ด้วยสายตาเย็นชา สะบัดมือพร้อมปราณกระบี่
ตอนจิ่วซางเห็นพลังปราณที่ปล่อยออกจากตัวฉู่สิง ก็เร่งความเร็วพุ่งเข้ามา หมัดมาพร้อมกับแสงจ้า ปกคลุมด้วยพลังปราณพิเศษหนึ่งชั้น
“หมัดแทง!”
เจอกับปราณกระบี่ที่ฉู่สิงปล่อยออกมา จิ่วซางเลือกสู้สุดชีวิตอย่างไม่ลังเล
เมื่อเห็นการเคลื่อนไหวของจิ่วซางอาจารย์ซิงยวนหลับตาลง
ไอ้ปัญญาอ่อน ฝืนรับพลังปราณมังกรดำ รนหาที่ตายชัดๆ พวกบ้าร่างกายกำยำของคณะกำแหง ก็ไม่แน่ว่าจะต้านทานได้ ไม่ต้องพูดถึงจิ่วซางที่ฝึกวิชาหมัดได้แค่ไม่เลว
พลังปราณฟาดจิ่วซางจนกระเด็นออกไป พลังปราณมังกรดำอันน่ากลัว ผนึกพลังของจิ่วซางเอาไว้ทันที
คนที่ฝึกวิชาหมัด ไม่สามารถประชิดตัวได้ และไม่มีความสามารถปล่อยพลังปราณออกมาด้านนอก งั้นจุดจบของเขาถูกกำหนดเอาไว้แล้ว
