คณะนานา คู่ต่อสู้ตาแรกที่คณะหนึ่งเดียวจะท้าประลอง ในการต่อสู้จัดอันดับของสถาบัน! สำหรับชัยชนะ หลังจากยกระดับ พวกลู่ฝานมีความมั่นใจเต็มเปี่ยม
เจอความเย้ยหยันและความมั่นใจเต็มเปี่ยมของหานเฟิง เฉียนเฟิงศิษย์คณะนานา ออกมาเป็นคนแรก
เพราะชื่อทั้งสองคนคล้ายกัน จึงเห็นอีกฝ่ายขวางหูขวางตาเป็นพิเศษ
เพิ่งเริ่ม หานเฟิงโจมตีเฉียนเฟิงที่โจมตีเขาก่อน จนเฉียนเฟิงกระเด็นออกไป
เสียงฮือฮาดังไปทั่ว ศิษย์คณะนานาทุกคน มองเฉียนเฟิงกระเด็นไปไกลจนตาค้าง
แม้พละกำลังห่างกัน แต่ไม่น่าจะมากขนาดนี้หรอกมั้ง
ขนาดสีหน้าอาจารย์เสวียนคง ก็ไม่สู้ดีเป็นอย่างมาก เฉียนเฟิงไม่เพียงแต่ทำให้คนคณะนานาขายหน้า อีกทั้งยังตบหน้าเขาอีกด้วย
หานเฟิงยืนเอามือเท้าเอวบนหอคอย หัวเราะออกมาเสียงดัง
จู่ๆ หานเฟิงหันไปมองลู่ฝานกับฉู่สิง แล้วตะโกนว่า “ศิษย์น้องลู่ฝาน ศิษย์พี่ฉู่สิง ให้ผมสู้รอบสองด้วยดีกว่า ผมรู้สึกยังสู้ได้อีกสิบคน”
ฉู่สิงกับลู่ฝานมองหน้ากัน แววตาทั้งสองคนดูจนปัญญา
ลู่ฝานถามเบาๆ ว่า “คนหนึ่งสามารถสู้ได้หลายรอบเหรอ”
ฉู่สิงพูดว่า “ได้อยู่แล้ว ไม่งั้นนายคิดว่าคณะหนึ่งเดียวของเราจะเข้าร่วมยังไงล่ะ”
ลู่ฝานเงยหน้าพูดกับหานเฟิง “ศิษย์พี่หานเฟิง จะสู้กี่รอบก็ได้ แต่อย่าแพ้ก็พอ”
หานเฟิงหัวเราะอย่างได้ใจ ส่ายหัวพูดว่า “ตลก ฉันจะแพ้เหรอ”
เสียงเขาไม่เบาเลย นักเรียนคณะนานาได้ยินอย่างชัดเจน
อี้ไป๋กระบี่นักปราชญ์และคนอื่น โมโหจนหน้าแดง
อาจารย์เสวียนคงทนไม่ไหว พูดอย่างเย็นชาว่า “ถ้าพวกนายสู้อีกฝ่ายไม่ได้สักคน หลังการต่อสู้จัดอันดับของสถาบัน เตรียมไปเขาหมั่งซานได้เลย”
สุ่ยอู๋ฉิง อี้ไป๋และคนอื่นหน้าซีดทันที
การเป็นนักเรียนยอดฝีมือของคณะนานา พวกเขารู้ดีว่าเขาหมั่งซานคืออะไร
นั่นเป็นสถานที่ลงโทษของคณะนานา เต็มไปด้วยสัตว์อสูรและสิ่งมีพิษ
ว่ากันว่านักเรียนที่ไปเขาหมั่งซาน ไม่ตายก็บาดเจ็บ แม้รอดกลับมาก็แผลเป็นเต็มตัว เมื่อพูดถึงเขาหมั่งซานถึงกับสะดุ้งโหยง
นักเรียนคณะนานา เคยชินกับการอยู่อย่างสุขสบาย กินดีอยู่ดี พวกเขาไม่มีใครอยากไปเขาหมั่งซาน
เดิมทีสุ่ยอู๋ฉิงจะสู้รอบสอง แต่ตอนนี้เขาไม่กล้าออกไปแล้ว
เพราะเขาไม่มั่นใจว่าจะชนะหานเฟิงได้ ถ้าแพ้อีก เขาไม่อยากคิดว่าตัวเองจะโดนลงโทษแบบไหน
สุ่ยอู๋ฉิงมองอี้ไป๋ สำหรับพวกเขา คนที่สามารถควบคุมสถานการณ์ได้ มีเพียงอี้ไป๋เท่านั้น
แต่อี้ไป๋รู้ดีแก่ใจ ถึงเขาไปสู้ ก็ไม่น่าจะชนะ
ยังจำเมื่อไม่กี่เดือนก่อนได้ เขาต่อสู้ครั้งใหญ่กับคนคณะหนึ่งเดียว
ตอนนั้นเขาแพ้ให้กับคนที่นั่งอยู่ด้านล่าง เด็กที่ชื่อลู่ฝาน
แม้ตอนนี้คนที่มาสู้ไม่ใช่ลู่ฝาน แต่พละกำลังน่าจะพอๆ กัน
อี้ไป๋กำลังลังเล สองจิตสองใจ ครูข้างบนพูดว่า “นักเรียนคนต่อไปของคณะนานาขึ้นมา”
เสวียนคงส่งเสียงหึ อี้ไป๋รีบลุกขึ้นยืน
ไม่ต้องมองสีหน้าอาจารย์เสวียนคง อี้ไป๋ก็รู้ ถ้าเขาไม่ออกไปสู้อีก คงไม่ใช่แค่ไปเขาหมั่งซานแล้วล่ะ
อี้ไป๋รีบเดินขึ้นไป ด้านหลังสะพายกระบี่ยาว จ้องหน้าหานเฟิงเขม็ง
ตอนนี้อี้ไป๋รู้สึกว่าตัวเองไม่ได้ตื่นเต้นขนาดนั้น แค่ต่อสู้เท่านั้น
กระบี่พุ่งออกมา พลังปราณพลุ่งพล่าน
แววตาอี้ไป๋เหมือนกระบี่ แทงลงไปบนหน้าหานเฟิง
หานเฟิงหัวเราะอย่างมีความสุข ยังไม่มีท่าทีจะเอากระบี่ฟ้าครามออกมา
“การแข่งขันระหว่างอี้ไป๋แห่งคณะนานากับหานเฟิงแห่งคณะหนึ่งเดียว เริ่มได้”
ครูยังประกาศไม่จบ อี้ไป๋ชิงลงมือก่อน
ทันใดนั้น กระบี่สี่เล่มออกมาพร้อมกัน อี้ไป๋ใช้ท่าไม้ตายอันแข็งแกร่งของตัวเองทันที
“ค่ายกลกระบี่ไม้ตาย!”
แสงกระบี่ทะลักออกมา แรงผูกมัดปกคลุมหานเฟิงเอาไว้ เทียบกับการต่อสู้ของหานเฟิงกับอี้ไป๋ครั้งที่แล้ว ท่าไม้ตายของเขาก้าวหน้าขึ้น
ไม่จำเป็นต้องมีการผลักดัน ไม่ต้องเตรียมการ ลงมือได้ทุกเมื่อ
แสงกระบี่อันแข็งแกร่ง แข็งแกร่งกว่าครั้งก่อนไม่น้อย
แววตาอี้ไป๋มีความมั่นใจ ดูถูกเขา มีราคาที่ต้องจ่าย
