บทที่ 295
ฉู่เทียนยื่นกระจกไปอย่างเหนื่อยใจ ทั้งสามคนดูต่อ
ฝั่งลู่ฝาน ทั้งสองคนอยู่ในความเงียบ
ขณะนั้นเอง เจ้าดำจับปลาได้สองตัว จากนั้นวิ่งมาด้วยความดีใจ
หลิงเหยาเงยหน้าพูดว่า “นี่คือสัตว์อสูรของนายเหรอ เจ้าดำใช่ไหม”
ลู่ฝานพยักหน้า “ใช่แล้ว”
เจ้าดำยิ้มยิงฟันให้หลิงเหยาจนตาหยี
สัตว์อสูรสามารถยิ้มเหมือนคนได้ขนาดนี้ ทำให้หลิงเหยาตกใจเล็กน้อย
เธอนั่งลงอย่างสงสัย ห่างจากลู่ฝานไม่ถึงสามนิ้ว ลู่ฝานได้กลิ่นหอมอ่อนๆ จากตัวเธอ
“สัตว์อสูรน่ารักมากเลย เจ้าดำ แกทำอาหารเป็นด้วยใช่ไหม!”
เจ้าดำพยักหน้าหงึกหงัก จากนั้นวิ่งไปข้างหลัง
หลิงเหยาพูดอย่างตกใจว่า “มันไปทำอะไร”
ลู่ฝานพูดว่า “มันไปเอาไม้ ฉันว่ามันอยากทำอาหารให้เธอกิน”
หลิงเหยาปิดปากหัวเราะ “เป็นสัตว์อสูรที่ดีจริงๆ”
ลู่ฝานพูดว่า “แน่นอนอยู่แล้ว มันงั้นฉันไม่พามันออกมาหรอก”
ขณะกำลังพูด เจ้าดำกอดกองไม้กับหินเดินกลับมา
อ้าปากพ่นเปลวไฟดำออกมา กองไฟกับเครื่องมือหินปรากฏออกมา
จากนั้นเจ้าดำทำปลาอย่างคล่องแคล่ว และเริ่มย่าง
ท่าทางของมันเชี่ยวชาญมาก หลิงเหยาเห็นแล้วถึงกับอึ้ง
เพียงไม่นาน ปลาสองตัวย่างเสร็จเรียบร้อย เจ้าดำให้ปลาทั้งสองตัวกับหลิงเหยา เหมือนถวายสมบัติ
แต่หลิงเหยาเอาปลาหนึ่งตัวให้ลู่ฝาน เมื่อกัดลงไปหนึ่งคำ ข้างนอกกรอบข้างในนุ่ม หลิงเหยาพูดอย่างตกใจว่า “อร่อยมาก เจ้าดำ ฝีมือแกเยี่ยมมาก”
หลิงเหยาลูบหัวเจ้าดำ เจ้าดำหมอบลงบนพื้นอย่างเพลิดเพลิน
ลู่ฝานยิ้มและกินปลาในมือ หลิงเหยาหันมาพูดกับลู่ฝาน “ต่อไปนายพาเจ้าดำมาทำอาหารให้ฉันกินบ่อยๆ ได้ไหม”
ลู่ฝานพยักหน้า “โอเค ไม่มีปัญหา”
กินปลาในมือหมดอย่างรวดเร็วและง่ายดาย ตอนนี้หลิงเหยามองหน้าลู่ฝานแล้วพูดว่า “เดี๋ยว อย่าขยับ”
จู่ๆ หลิงเหยายื่นหน้าเข้ามา ลู่ฝานมองหน้าขาวใสของหลิงเหยา จู่ๆ ตัวเขาแข็งเล็กน้อย โดยเฉพาะอวัยวะส่วนใดส่วนหนึ่ง
“ตรงนี้เลอะนิดหน่อย”
หลิงเหยายื่นมือไปเช็ดคราบมันมุมปากลู่ฝาน ทั้งสองมองหน้ากัน สายตาลู่ฝานโดนปากแดงของหลิงเหยาที่อยู่ในระยะประชิด ดึงดูดเข้าให้แล้ว
ลู่ฝานยื่นมือออกมา จับมืออ่อนนุ่มของหลิงเหยาเบาๆ
หลิงเหยาหน้าแดงเข้าไปอีก แดงจนจะเป็นลูกตำลึงแล้ว
“โอ๊ะ…..จูบสิ รีบจูบ จูบสิ รีบเลย ศิษย์น้องลู่ฝานรีบจูบสิ!”
หานเฟิงตะโกนออกมาเบาๆ อาจเป็นเพราะเสียงสูงไปหน่อย ฉู่สิงกับฉู่เทียนที่อยู่ข้างๆ รีบเอามือปิดปากเขาไว้
“หุบปาก!”
ลู่ฝานมองหลิงเหยาอย่างอ่อนโยน จากนั้นเขาโน้มตัวเข้าไปจูบ
ริมฝีปากแตะกัน สมองทั้งสองขาวโพลน
เจ้าดำที่อยู่ข้างๆ ปิดตาตัวเอง หานเฟิงและคนอื่นในป่า หัวเราะออกมา
ในชั้นเมฆ ยังมีสองคนที่เฝ้าดูภาพนี้ด้วยเช่นกัน
อาจารย์อู๋โฉวถอนหายใจเบาๆ “เฮ้อ ดอกไม้สดของคณะสงบใจของเรา โดนศิษย์คณะหนึ่งเดียวของพวกนายเด็ดไปแล้ว”
อาจารย์อี้ชิงยิ้มแล้วพูดว่า “วัยรุ่นไง ต้องมีเรื่องความรักอยู่แล้ว ไปกันเถอะ ไม่ต้องดูต่อหรอก ไม่งั้นต่อไปถ้าลู่ฝานรู้ว่าอาจารย์อย่างฉันแอบดูเขา จะไม่ทำให้ฉันอับอายขายหน้าเหรอ”
หัวเราะพลาง อาจารย์อี้ชิงกับอาจารย์อู๋โฉวหายไปอย่างไร้ร่องรอย
ลมพัดเอื่อย พัดความรักลึกซึ้งขึ้นมา
ทั้งสองกอดจูบกัน จูบเดียวแน่ใจ จูบเดียวมีความหมาย
