เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า บทที่ 329
“ศิษย์พี่ข่งหลิน เป็นอะไรไป ศิษย์พี่ข่งหลินไอ้เดรัจฉานลู่ฝาน ไม่เพียงแต่รังแกฉัน ยังฆ่าศิษย์พี่ข่งหลินอีกด้วย”
นักเรียนต่างมองลู่ฝานด้วยสายตาดุดัน
เดิมทีข่งหลินที่กำลังจะออกมาจากต้นไม้ ได้ยินคำพูดนี้ จึงตัดสินใจแกล้งทำเป็นสลบ นอนแผ่อยู่ในลำต้นของต้นไม้
ไม่พูดก็ไม่ได้ว่าไหวพริบนี้ใช้ได้ เข้าใจคำพูดของจางเยว่หานได้อย่างรวดเร็ว
“หลีกไป หลีกไป เกิดอะไรขึ้นกันแน่”
คนที่ดูเหมือนครูเดินเบียดคนเข้ามา เมื่อเขาปรากฏตัว นักเรียนรอบๆ พากันเงียบ
ลู่ฝานมองเขาด้วยสีหน้าราบเรียบ คนที่ดูเหมือนครู ดูคุ้นหน้าเล็กน้อย เหมือนเคยเจอที่ไหน
สีหน้าที่ครูมองลู่ฝานก็ประหลาดมาก มีประกายแปลกประหลาดในแววตา
เขาเดินไปทางจางเยว่หานก่อน หลังจากดูแผลบนหน้าจางเยว่หาน ครูคนนี้พูดกับลู่ฝานอย่างขุ่นเคืองว่า “ลู่ฝาน คิดไม่ถึงว่าคณะหนึ่งเดียวจะมีศิษย์ไร้เหตุผลแบบนาย คิดไม่ถึงว่าจะลงมือกับนักเรียนหญิงรุนแรงแบบนี้”
ลู่ฝานขมวดคิ้วเบาๆ ครูคนนี้สรุปโดยไม่ถามเขาสักคำ คงไม่ได้เป็นพวกเดียวกับจางเยว่หานใช่ไหม
ขณะเดียวกัน นักเรียนคณะบังเหินสองคนพุ่งเข้ามาข้างจางเยว่หานแล้วพูดว่า “เยว่หานเธอไม่เป็นไรใช่ไหม เกิดอะไรขึ้น ทำไมถึงบาดเจ็บแบบนี้”
จางเยว่หานจ้องลู่ฝาน แล้วชี้หน้าลู่ฝาน “ฉันเจอลู่ฝานกลางป่าโดยบังเอิญ เดิมทีคิดว่าเขาแค่อยากคุยเรื่องเก่าๆ คิดไม่ถึงว่าเขาจะรังแกฉัน ฉันไม่ยอม เขาเลยทำร้ายฉันจนเป็นแบบนี้ แม้แต่ศิษย์พี่ข่งหลินที่ตามมาช่วยฉัน ก็โดนเขาซัดจนกระเด็น”
มีเสียงตกใจดังขึ้นรอบๆ เหล่านักเรียนชายคณะกำแหง ตะโกนเสียงดังออกมา
“อะไรกัน ลู่ฝานเป็นคนแบบนี้เหรอ ฉันอุตส่าห์คิดว่านายเหมือนศิษย์พี่เฉียวเซวียนของเรา เป็นสุภาพบุรุษ ถุย!”
“ลู่ฝาน ความจริงอยู่ตรงหน้า นายยังมีอะไรจะพูดไหม”
“อาจารย์อี้ชิงคณะหนึ่งเดียวล่ะ เรียกเขามาดูคนแย่ๆ ของคณะพวกเขาสิ”
……
คำหยาบต่างๆ นานา โถมเข้ามาใส่ลู่ฝาน
มนุษย์ก็แบบนี้ ยืนอยู่ข้างคนอ่อนแอตามสัญชาตญาณ อีกทั้งตอนนี้คนที่เสื้อผ้าไม่เรียบร้อย ใบหน้าเต็มไปด้วยเลือด อย่างจางเยว่หานคือฝ่ายอ่อนแอ พวกเขาไม่ถามเหตุผล ไม่ถามความจริง ก็ด่าออกมาทันที
นักเรียนคณะบังเหินสองคน ชักกระบี่ออกมาทันที
ครูที่เพิ่งพูดก้าวมา ถือหินไว้ในมือหนึ่งก้อน
หินผนึกกำลัง!
ลู่ฝานมองหินในมือเขา ไม่ตลกแล้ว จะใช้สิ่งนี้ควบคุมเขาเหรอ อย่ามาล้อเล่น
ครูพูดอย่างเย็นชาว่า “ลู่ฝาน ฉันว่าไม่มีอะไรต้องพูดแล้ว ตอนนี้นายอย่าขัดขืนเถอะ ฉันจะพานายไปพบท่านผอ.กับอาจารย์ทุกท่าน บางทีนายอาจรักษาผลการฝึกตนของนายไว้ได้”
ลู่ฝานพูดอย่างราบเรียบว่า “ครูไม่ถามผมเหรอว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ฟังแค่คำพูดของเธอฝ่ายเดียวเหรอ”
ครูพูดด้วยเสียงเย็นชาว่า “มีอะไรต้องฟังอีก ความจริงอยู่ตรงหน้า นายจะเล่นลิ้นอะไรอีก อย่าบอกนะว่านายจะบอกว่าเธอใส่ร้ายนาย”
นักเรียนคณะกำแหงที่อยู่ข้างๆ ตะโกนขึ้นมา
“ครูน่าหลาน จะไปเสียเวลาพูดกับเขาทำไม พาตัวเขาไปเลย!”
ลู่ฝานได้ยินคำว่าน่าหลาน ก็เข้าใจทันที
“ครูน่าหลาน น่าหลานรั่ว! ครูที่เคยไม่ให้เขาผ่านที่เมืองเจียงหลิน ที่แท้เป็นเขานี่เอง!”
