เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า บทที่ 337
ลู่ฝานมองด้ายแดงในมือหลิงเหยาอย่างตกใจ ด้ายธรรมดาแบบนี้ มีความสามารถขนาดนี้เลยเหรอ
ลู่ฝานยังไม่ทันพูด หลิงเหยาพูดต่อ “ครั้งนี้ได้ยินว่านายเจอคนที่ฝึกวิชาชั่วร้าย ฉันตกใจแทบแย่ อาจารย์ฉันบอกว่า พวกฝึกฝนชั่วร้ายเป็นคนเลว พวกเขาชั่วร้ายมาก และแข็งแกร่งมากด้วย ฉันเสียเงินตั้งเยอะ กว่าจะซื้อด้ายแดงมาจากตลาดหม้อยาได้ ผู้ฝึกชี่คนนั้นพูดชัดเจนมาก คนฝึกชั่วร้ายระดับต่ำกว่านักเรกิลงไป ทำอะไรนายไม่ได้ ถ้าแบ่งตามแดนนักบู๊แบบเรา คนฝึกชั่วร้ายที่ต่ำกว่าแดนปราณชีวิตลงไป ไม่สามารถทำอะไรนายได้”
หลิงเหยาแก้มแดงระเรื่อ เหมือนก้อนเมฆสีแดง เธอพูดไม่หมด อันที่จริงตอนซื้อด้ายแดง เขาขายเป็นคู่
ชื่อของเชือกแดงคือ “ห่างกันพันลี้แสนไกล บุพเพเชื่อมไว้ด้วยด้ายแดง”
ต้องบอกนะ ว่าผู้ฝึกชี่ที่ขายสิ่งนี้ทำธุรกิจเป็น อาศัยชื่อที่ไม่เลว เพิ่มความหมายแฝง ขายของให้กับหลิงเหยาได้อย่างง่ายดาย
ลู่ฝานเห็นหลิงเหยาหน้าแดง ก็เหมือนจะเดาอะไรได้ ด้ายแดงมีความสามารถเช่นนี้จริงหรือเปล่า ตอนนี้ค่อยว่ากัน แต่น้ำใจนี้เขาต้องรับไว้
ลู่ฝานใส่ด้ายแดงเอาไว้ที่ข้อมือตัวเอง เพิ่งใส่เข้าไป ด้ายแดงก็หายไป มหัศจรรย์จริงๆ
“ฉันก็มีของให้เธอเหมือนกัน”
ลู่ฝานยิ้มบางๆ เอายาออกมาจากเข็มขัดอากาศธาตุของตัวเอง และเลือดมังกรอีกสองสามขวด
“ยาชีวิตสิบขวด เลือดมังกรสามขวด จะได้ประสิทธิภาพผิวหนังเผ่ามังกร อาวุธแทงไม่เข้า น้ำไฟทำอะไรไม่ได้”
หลิงเหยาเบิกตาโต จากนั้นจ้องลู่ฝานน้ำตารื้น “ให้ฉันหมดเลยเหรอ”
ลู่ฝานพยักหน้า “ใช่ เธอร้องไห้ทำไม”
หลิงเหยาร้องไห้ออกมา จากนั้นยัดยากับเลือดมังกรลงในกระเป๋าตัวเอง
“ฉัน……ฉันดีใจ นายให้ของฉันครั้งแรก ก็ให้ของล้ำค่าขนาดนี้ ฉันดีใจมาก”
ลู่ฝานจับจมูก ดีใจจนร้องไห้เหรอ……
ลู่ฝานเอะใจ หันหน้าไปมอง เป็นไปตามคาด ศิษย์พี่หานเฟิงและคนอื่น โผล่หัวออกมาทางหน้าต่าง กำลังมองมาทางนี้
หานเฟิงพูดเบาๆ ว่า “ศิษย์น้องลู่ฝาน เกิดอะไรขึ้น ทำไมนายทำหลิงเหยาร้องไห้ล่ะ”
ลู่ฝานสีหน้ากลุ้มใจ ขี้เกียจสนใจเขา
หลิงเหยาเก็บของทั้งหมดเอาไว้ แล้วเช็ดน้ำตา จากนั้นกอดแขนลู่ฝาน แล้วเข้ามาจูบลู่ฝาน
ทันใดนั้น ศิษย์พี่หานเฟิงและคนอื่นตะโกนขึ้นมา ลู่ฝานเบิกตาโต แล้วกวาดตามอง หานเฟิงและคนอื่นจึงรีบหดหัวกลับเข้าไป
“พอแล้วๆ เช็ดน้ำตาสิ หลิงเหยา ตลาดหม้อยาที่เธอพูดเมื่อกี้คืออะไร”
ลู่ฝานได้ยินสิ่งอื่นจากคำพูดของหลิงเหยา จึงถามขึ้นมา
หลิงเหยาพูดว่า “ตลาดหม้อยาคือที่ที่พวกผู้ฝึกชี่รวมตัวกันขายของ ไม่ไกลจากบ้านฉัน”
ลู่ฝานตาเป็นประกาย เขาอยากถามว่าพวกผู้ฝึกชี่รวมตัวกันที่ไหนตั้งนานแล้ว คิดไม่ถึงว่าจะรู้ง่ายขนาดนี้ วันนี้เขาได้รู้แล้ว
หลิงเหยาเห็นสีหน้าดีใจของลู่ฝาน จึงพูดว่า “ลู่ฝาน นายอยากไปเหรอ รอปิดเทอม ฉันจะพานายไป ที่นั่นมีของน่าสนใจเยอะแยะ แต่ราคาแพงไปหน่อย ต้องเอาสมุนไพรไปแลก”
ลู่ฝานพูดเสียงดังว่า “เรื่องสมุนไพรไม่มีปัญหา ฉันอยากเห็นแค่นั้นเอง”
หลิงเหยาพูดว่า “ที่แท้นายเป็นเศรษฐีนี่เอง ดูเหมือนฉันเจอถูกคนแล้ว”
