เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า บทที่ 351
เสี่ยวเหวินเสื้อผ้าหลุดลุ่ย ร้องไห้โฮ พอเห็นศิษย์พี่หวังหว่านก็ยิ่งร้องหนักกว่าเดิม แล้วก็วิ่งเข้าไปหา
ศิษย์พี่หวังหว่านก็สีหน้าเปลี่ยนไปทันที มองดูลู่ฝาน แล้วก็ชักอาวุธออกมาของตนเอง คนรับใช้หลายคนเห็นว่าหวังหว่านมีสีหน้าอาฆาต ก็เลยไม่กล้าเข้าไปใกล้ชิด
หวังหว่านกัดฟันมองดูรำคาญลู่ฝาน “สัตว์เดรัจฉาน”
ลู่ฝานก็พูดดีสีหน้าทำอะไรไม่ได้ “ถ้าผมบอกว่าทั้งหมดนี้มันแค่ช้ำเลือด เธอเชื่อไหม?”
หวังหว่านสั่นไปทั้งตัว คิดอยากจะสู้กับลู่ฝานด้วยชีวิต
แต่พอนึกถึงวิทยายุทธอันน่ากลัวของเขา หวังหว่านก็เลยเหลือสติที่ทำให้เธอไม่บุ่มบ่ามบุกเข้าไป
ลู่ฝานก็ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรจริงๆ
ทำอะไรลงไป เดิมทีช่วงนี้ก็ชื่อเสียงไม่ค่อยดีอยู่แล้ว พอเกิดเรื่องนี้มาอีก เกรงว่าคงจะลบล้างฉายากระบี่โหดเหี้ยมฆ่าอนงค์ไม่ได้ตลอดชีวิต
หวังหว่านพูดเสียงดังว่า “ลู่ฝาน เรื่องนี้ฉันจะต้องไปรายงานต่อท่านอาจารย์ นายรอเข้าไปอยู่ในคุกของสถาบันได้เลย”
ลู่ฝานก็มองเธออย่างกลุ้มใจ แล้วก็ถอนหายใจออกมายาวๆ
หวังหว่านหันหลังเดินกลับออกไป ตอนเดินออกไปยังปิดประตูให้ด้วย เล่นเอาพวกคนรับใช้ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่
หวังหว่านมองไปยังคนรับใช้ที่ยื่นหน้าเข้ามาดู แล้วก็ตะโกนใส่ว่า “พวกนายคอยดูอยู่ที่นี่นะ ถ้าเขามีอะไรเคลื่อนไหว ให้รีบมารายงานฉันเลย”
พวกคนรับใช้ก็รีบตอบรับกันเสียงดัง ลู่ฝานที่อยู่ด้านในก็ได้ยินอย่างชัดเจน
เขาก็หวังว่าอาจารย์ฮั่วซานจะสามารถมาได้ ด้วยสายตาของอาจารย์ฮั่วซาน น่าจะมองออกว่าเขานั้นเป็นผู้บริสุทธิ์
แต่เรื่องที่ถอดเสื้อผ้ารักษาอาการบาดเจ็บ เขาไม่รู้ว่าจะอธิบายอย่างไรเหมือนกัน
เฮ้อ วุ่นวาย วุ่นวายจริงๆ
ยิ่งคิดยิ่งสับสน ลู่ฝานก็เลยหลับตาทั้งสองข้างลง
หลับตาทำสมาธิ ไม่อยากจะไปคิดเรื่องเหล่านี้ มันจะเป็นอย่างไรก็ช่างมันเถอะ
ด้านนอก หวังหว่านเดินออกไปไม่ไหล ก็เห็นเสี่ยวเหวินกำลังทำลายข้าวของอย่างโมโห เอาเท้าถีบประตูสำริดของคณะพัง
หวังหว่านก็รู้สึกว่าผิดปกติ
นี่ก็ไม่เหมือนกับถูกใครลวนลามมานะ อีกอย่าง พลังของเสี่ยวเหวินก็ดูรุนแรงเกินไปหน่อย
หวังหว่านเลยรีบเข้าไปพูดว่า “เสี่ยวหวิน เธออย่าโมโหไปเลย ศิษย์พี่มีเรื่องคำถามจะถามเธอหน่อย”
เสี่ยวเหวินพูดตาแดงๆ ว่า “ศิษย์พี่ ฉันจะฆ่าไอ้บ้านั่น ฉันรู้ว่าสู้มันไม่ไหว แต่ฉันจะฆ่ามันให้ได้ มันล่วงเกินฉัน ชิงความบริสุทธิ์ของฉันไป ฉันจะยอมสู้จนตัวตายไปพร้อมกับมัน”
หวังหว่านพูดเบาๆ ว่า “ล่วงเกินความบริสุทธิ์ของเธอไปเลยจริงๆ งั้นหรือ? เสี่ยวเหวิน…..เจ็บตรงนั้นหรือเปล่า?”
เสี่ยวเหวินก็อึ้งนิ่งไป ถึงแม้เธอจะไร้เดียงสา แต่ก็ไม่ใช่เด็กที่ไม่รู้เรื่องอะไรเลย
“เหมือนจะไม่เจ็บ แต่ว่า ทำไมมันต้องเจ็บด้วยล่ะ”
เสี่ยวเหวิรำคาญเอียงหัวถามว่า จากนั้นก็ตาเป็นประกาย “ไม่สิ ไม่สิ ฉันไม่ระวังหลุดเข้าไปในสถานที่ที่แปลกประหลาด น่าจะได้รับบาดเจ็บทั้งตัวถึงจะถูกสิ ทำไมตอนนี้ถึงไม่ได้รับบาดเจ็บอะไรเลยล่ะ”
เสี่ยวเหวินจับแขนของตนเอง แล้วเธอก็คลำไปยังรอยแผลที่ยังไม่หายดี
“จริงด้วย ฉันได้รับบาดเจ็บจริงๆ แล้วใครมาช่วยรักษาให้ล่ะ? หรือว่าจะเป็น……..”
สีหน้าของเสี่ยวเหวินกับหวังหว่านก็เปลี่ยนไป ถึงแม้ไม่อยากจะเชื่อ แต่ดูเหมือนว่าจะมีลู่ฝานคนเดียวที่ช่วยรักษาให้เธอ มีคำตอบนี้เพียงหนึ่งเดียว
หวังหว่านเข้าไปคิดจะใช้พลังปราณเพื่อตรวจสอบพลังปราณของเสี่ยวเหวิน ทันใดนั้น หวังหว่านก็ถูกพลังปราณคุ้มกายของเสี่ยวเหวินกระแทกกลับออกมา
“เสี่ยวเหวิน วิทยายุทธของเธอตอนนี้ สูงกว่าของศิษย์พี่แล้ว”
เสี่ยวเหวินก็รีบมองตัวเอง จากนั้นเธอก็อ้าปากค้าง ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดี
