เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า – บทที่ 357

เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า บทที่ 357
การกลับออกไปของอาจารย์ฮั่วซาน หลัวตานก็เห็น

ตั้งแต่เข้ามาในคณะฟ้าร้องก็เป็นอัจฉริยะแห่งยุค ตอนนี้เริ่มใจสับสนแล้ว

อาจารย์หมดหวังกับเขาแล้วอย่างนั้นหรือ?

“เป็นไปไม่ได้ ไม่มีทางแน่นอน ยืมพลังของผาเหลยถิงมาแล้ว แถมยังมีกระบี่เงาม่วงอีก เขาจะแพ้ได้อย่างไร ใช่แล้ว กระบี่เงาม่วง”

เงยหน้าขึ้น หลัวตานจ้องมองไปยังแผ่นหลังของลู่ฝาน

เมื่อครู่นี้เขาได้เอากระบี่เงาม่วงแทงเข้าไปในหลังของลู่ฝานแล้ว ตอนนี้ลู่ฝานก็น่าจะได้รับบาดเจ็บหนักแล้วล่ะ

น่าเสีย วินาทีต่อมา ลู่ฝานก็ได้เคลื่อนไหวอะไรบางอย่างที่ทำให้เขาแทบจะสิ้นหวัง

ลู่ฝานค่อยๆ เอากระบี่เงาม่วงออกมา โดยที่คิ้วไม่ขมวดเลยแม้แต่น้อย

รอยแผลที่หลังของลู่ฝาน ก็ยิ่งอยู่ในสายตาของหลัวตาน แผลมันสมานเร็วมาก ไม่นาน ก็ฟื้นฟูกลับมาเป็นปกติแล้ว

หลัวตานแทบจะตาเหลือกออกมา นี่ยังเป็นคนอีกหรือนี่? พลังฟื้นฟูกายที่น่ากลัวแบบนี้ เป็นสัตว์อสูรชัดๆ

ลู่ฝานมองหลัวตานนิ่งๆ พลังการตอบ ของหลัวตานเมื่อครู่นี้ ทำให้ลู่ฝานแอบพยักหน้าให้เหมือนกัน เป็นคู่ต่อสู้ที่ไม่เลวเลยทีเดียว

สะบัดมือ ลู่ฝานโยนกระบี่เงาม่วงคืนให้กับหลัวตาน

จากนั้น พลังปราณก็มาปกคลุมตัวอีกครั้ง ลู่ฝานยืดเส้นยืดสาย รู้สึกว่าตนเองน่าจะใช้โอกาสนี้ฝึกพลังปราณของตนเองไว้ใช้

คู่ต่อสู้แบบนี้หายาก ต้องคว้าโอกาสนี้ไว้

เสียงดัง ติ๊ง กระบี่เงาม่วงปักลงที่ตรงหน้าของหลัวตาน ใบกระบี่ส่ายไปมาเบาๆ

หลัวตานไม่พูดอะไร ชักกระบี่เงาม่วงออกมา แล้วก็พยายามเก็บอาการบาดเจ็บของตนเองลงไป

ตอนนี้ลู่ฝานก็เอากระบี่หนักของตนเองใส่กลับหลังลงไปเหมือนเดิม เสื้อปราณทั่วกายก็เปลี่ยนเป็นพลังที่ไหลดั่งสายน้ำ ไหลไปทั่วร่างกาย

กวัดแกว่งมือ พลังฟ้าดินโดยรอบก็ถูกแยกออกไป ความเร็วในการออกหมัดของเขาเร็วจนน่ากลัว

หลัวตานเห็นท่าทางของลู่ฝาน ก็ตกใจอีกครั้ง แต่เขาก็กัดฟันพูดว่า “ลู่ฝาน นายเก็บกระบี่ไปแบบนี้แล้ว ดูถูกฉันงั้นหรือ?”

ลู่ฝานพูดนิ่งๆ ว่า “จริงๆ แล้วฉันถนัดวิชาหมัดที่สุด”

แสงก็สว่างขึ้นบนตัวของหลัวตาน สายฟ้าก็ฟาดระเบิดไปทั่วทิศ

“ในเมื่อเป็นแบบนี้ อย่างนั้นก็ให้ฉันได้เห็นวิชาหมัดของนายหน่อยก็แล้วกัน”

พูดจบ หลัวตานก็ฟันกระบี่ออกไป แสงสายฟ้าขนาดเท่าเสาบ้านก็ปรากฏขึ้น พุ่งไปตรงหน้าของลู่ฝาน

ลู่ฝานก็ขยับเท้าเล็กน้อย แล้วก็เคลื่อนไหวเร็วกว่าสายฟ้าหลบการโจมตีของหลัวตานไป

เท้าสะกิดพื้นเบาๆ ตัวลู่ฝานก็มาปรากฏตรงหน้าของหลัวตานอย่างกับผี

พริบตาก็ต่อยไปร้อยหมัด มันเร็วเสียจนหลัวตานไม่เห็นอะไรเลย แล้วเขาก็กระเด็นลอยออกไป

ยังไม่ทันร่วงลงพื้น ลู่ฝานก็มาตรงหน้าเขาอีกแล้ว แล้วก็เตะไปอีก3ครั้ง

ใบหน้า ท้อง หัวไหล่ถูกเตะอย่างแรง แล้วก็ร่วงลงมาที่พื้นเหมือนกับอุกกาบาต ทะลุพื้นดินลงไปจนลึก

ลู่ฝานค่อยๆ ร่อนลงพื้น ยืนอยู่ตรงหน้าของหลัวตาน แล้วฉีกยิ้มเบาๆ

สามารถปัดพลังฟ้าดินออกไปก่อนที่จะออกหมัดได้ ทำให้ความเร็วหมัดตนเองไปได้มากที่สุด แล้วทำไมจะเคลื่อนไหวตัวด้วยไม่ได้เล่า

หลายวันมานี้ลู่ฝานก็ไม่ได้ว่าง ในที่สุดก็ทำให้วิชาการต่อสู้ของตนเองชุดนี้ผสานเข้าด้วยกันเป็นอย่างดี ตอนนี้ดูเหมือนว่าจะมีผลลัพธ์ที่ไม่เลวเลยทีเดียว

หลัวตานก็ยังคิดจะดิ้นรนสู้ต่อ กระบี่เงาม่วงกลายเป็นแสงกระบี่นับร้อยโจมตีใส่ลู่ฝาน

แต่ลู่ฝานก็หลบไปเบาๆ ก็หลบการโจมตีของแสงกระบี่ทั้งหมดได้แล้ว จากความเร็วของลู่ฝานตอนนี้ กระบี่พวกนี้มันดูช้ามากเลย

ยกมือขึ้น แล้วลู่ฝานก็ต่อยหมัดสุดท้ายออกมา

“หมัดถล่มเขาอู๋เซี่ยง”