เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า บทที่ 373
หานเฟิงรีบพูดว่า: “ที่ไหน ศิษย์พี่ใหญ่ พี่บอกให้เข้าใจหน่อย”
ศิษย์พี่ใหญ่หัวเราะเหอะๆ และกล่าวว่า: “จวนร้างแห่งหนึ่ง จวนที่ใหญ่มากๆ อยู่ที่เขาอี้ว์หลิงเทือกฉิงเทียน พวกนายจะไปดูกันหน่อยไหม”
ลู่ฝานถามว่า: “ที่นั่นดีไหม? ทำไมที่นั่นถึงเหมาะกับการต่อสู้ของเราล่ะ?”
ศิษย์พี่ใหญ่ยิ้มกล่าว: “รอให้พวกนายไปดูก็จะรู้ ไม่ใช่คนคณะหนึ่งเดียวของพวกเรา ไปถึงที่นั่น จะปรับตัวเข้ากับที่นั่นได้ยากมาก”
ลู่ฝานและคนอื่นๆมองหน้ากัน ด้วยสีหน้าที่งงงวย
หานเฟิงกล่าว: “งั้นก็ได้ ตอนนี้เราไปกัน ไปดูกัน”
ศิษย์พี่ใหญ่ยิ้มและกล่าว: “ได้ ไม่มีปัญหา พวกนายรอพี่แป๊บหนึ่ง พี่จะไปเอาของออกมา จะทำให้เราสามารถไปถึงที่นั่นได้เร็วหน่อย”
พูดจบ ศิษย์พี่ใหญ่หันหลังกลับไปหยิบของ
ไม่นานนัก ก็เห็นศิษย์พี่ใหญ่เดินกลับมาพร้อมกับถือเข็มทิศ
เข็มทิศหินขนาดใหญ่นั้นเพียงพอสำหรับคนสองคนที่จะยืนอยู่ได้ และถูกศิษย์พี่ใหญ่โยนลงไปที่พื้นโดยตรง
หัวเราะเยาะ ศิษย์พี่ใหญ่กล่าว: “นี่คือสิ่งของที่ขุดขึ้นมาจากจวนร้างนั่น ใช้มันก็สามารถผ่านไปได้โดยตรง มาๆ พวกนายมาทีละคน ฉีดเข้าพลังปราณ ก็สามารถผ่านไปได้แล้ว”
หานเฟิงเดินมาตรงหน้าเป็นคนแรก และคอยสัมผัส จากนั้นก็ฉีดเข้าพลังปราณ
ทันใดนั้น ร่างของหานเฟิงก็หายไป ศิษย์พี่ใหญ่พูดอย่างสงบนิ่ง: “ยังสามารถใช้ได้จริงด้วย คนถัดไป”
“ยังสามารถใช้ได้จริงด้วยคืออะไร”
ลู่ฝานพูดด้วยเหงื่อเย็นเฉียบ
ศิษย์พี่ใหญ่กล่าว: “ทีเดิมก็ยังไม่เคยใช้ พี่ก็เอามาลองดูสักหน่อย”
ทันใดนั้น ลู่ฝาน ฉู่สิง ฉู่เทียนสีหน้าก็ดูแปลกไป ยังดีที่พวกเขาไม่ใช่คนแรกที่ไป นี่เกือบจะกลายเป็นตัวทดลองแล้ว
ฉู่เทียน ลู่ฝาน ฉู่สิง ทั้ง 3 คนก้าวไปข้างหน้าทีละคน
หลังจากแสงวิบวับหนึ่ง ลู่ฝานมาถึงที่ที่ไม่คุ้นเคย เงยหน้าขึ้นมอง ตรงหน้าเป็นพื้นที่กว้าง มีจานนับไม่ถ้วนลอยอยู่ ดั่งท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยดวงดาว และพวกเขาทั้งหมดต่างก็ยืนอยู่บนจาน
แสงรอบๆยังคงสว่าง ก้มหน้ามอง เห็นเพียงแค่นกบินอยู่ในเมฆ
ลู่ฝานตกตะลึงทันที ตอนนี้พวกเขายืนอยู่บนฟ้าหรือ
ศิษย์พี่ใหญ่ก็เข้ามาแล้ว หานเฟิงตะโกนเรียกเสียงดังอยู่ตรงหน้าว่า: “ศิษย์พี่ใหญ่ ที่นี่มันที่บ้าๆอะไรกัน พี่แน่ใจว่าเป็นจวน รกร้างใช่ไหม? ทำไมผมรู้สึกเหมือนพวกเราอยู่บนฟ้าเลยล่ะ”
ศิษย์พี่ใหญ่กล่าวอย่างนิ่งสงบว่า: “ใครบอกนายล่ะ ว่าจวนจะต้องอยู่บนพื้นดิน ที่นี่เดิมทีเป็นจวนลอยฟ้าที่สมบูรณ์แบบ หลังจากที่ถูกทำลาย แตกกระจัดกระจาย ก็กลายเป็นเช่นนี้ พวกนายดูจานใหญ่ข้างล่าง ดูเหมือนเป็นสถานที่ต่อสู้ที่สมบูรณ์แบบไหม”
ผู้คนก้มหน้าไปมอง เป็นไปตามที่คิดไว้ ที่นั่นมีจานขนาดใหญ่มหึมาหนึ่งชิ้น แผ่กระจายแสงสว่างไสว
“สถานที่ไม่เลว แต่พวกเรามีข้อไดเปรียบอะไรล่ะ?”
หานเฟิงรีบถาม
ศิษย์พี่ใหญ่ยิ้มและกล่าว: “นายลองใช้พลังปราณเล่นๆดู”
หานเฟิงได้ยินคำพูดและปล่อยพลังปราณ ทันใดนั้นหานเฟิงก็รู้สึกได้ถึงพลังอันน่าสะพรึงกลัวพุ่งเข้ามาในสมอง ทำให้เขาปวดหัว
“คุณพระ นี่คืออะไร?”
ศิษย์พี่กล่าว: “จวนต้องห้าม ขอเพียงแค่ใช้พลังอะไรก็ได้ที่นี่ ล้วนแล้วจะถูกห้ามการโจมตีเช่นนี้”
ลู่ฝานก็ลองดู ทันใดนั้นก็รับรู้ได้ถึงวิธีโจมตีที่ต้องห้าม
แม้ว่า ลู่ฝานเข้าใจแล้ว อุทานออกมาว่า: “วิธีโจมตีเช่นนี้ ทำไมมีความรู้สึกเหมือนเราฝึกฝนเพลงเต๋าหนึ่งเดียวเลย”
ศิษย์พี่ใหญ่หัวเราะเหอะๆ และกล่าวว่า: “ถูกต้องแล้วเป็นเช่นนี้แหละ สถานที่ดีใช่ไหมล่ะ”
ลู่ฝานยิ้มและพยักหน้า หลังจากที่ฉู่สิง ฉู่เทียนลองดู ก็ยิ้มและพยักหน้า เป็นสถานที่ที่ดีจริงๆ
หานเฟิงมองไปรอบๆ ทันใดนั้นก็กล่าวด้วยสีหน้าที่แปลกไป: “อืม ที่นี่ไม่เลวเลย แต่พวกเราจะกลับยังไง แล้วจานล่ะ มันไม่ได้มาพร้อมกับเรา”
ทันใดนั้น รอยยิ้มของลู่ฝานและคนอื่นๆก็หยุดนิ่งลง
