เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า บทที่ 407
เมื่ออาจารย์ซิงยวนพูดจบ ค่ายกลหยินหยางที่อยู่ด้านล่างทั่วคณะหยินหยาง เริ่มเคลื่อนไหว
ทุกคนมองไปข้างล่าง เห็นค่ายกลหยินหยางมีแสงสว่างแสบตา แผ่วงกว้างไปทั่ว หลังจากนั้นนักเรียนคณะหยินหยางรู้สึกว่าพละกำลังของตัวเองเพิ่มขึ้นเป็นเท่าตัว
ประสิทธิภาพมหัศจรรย์เช่นนี้ ทำให้นักเรียนคณะหยินหยางอดชมออกมาไม่ได้
“ไม่เสียแรงที่เป็นค่ายกลคณะหยินหยางของเรา!”
ลู่ฝานและคนอื่นไม่ได้สัมผัสถึงประสิทธิภาพนี้ แต่พวกเขาไม่กลัวอะไรทั้งนั้น
เปิดค่ายกลแล้วยังไง วันนี้พวกเขามาตบหน้าคณะหยินหยาง
เงาของพวกเอี๋ยนชิง ฮ่วนเย่ว์ และหยู่ซิน ปรากฏออกมา
จากนั้นรีบเดินไปที่ประตูคณะ เมื่อเดินผ่าน นักเรียนจะแยกทางให้ทั้งซ้ายขวา
“พวกศิษย์พี่เอี๋ยนชิงมาแล้ว!” เพียงประโยคเดียว เพียงพอที่จะทำให้นักเรียนคณะหยินหยางทุกคน พากันตะโกนออกมาพร้อมกันว่า “หยินหยางไร้เทียมทาน หยินหยางไร้เทียมทาน!”
เสียงสะเทือนไปทั่ว ใบหน้าทุกคนฮึกเหิมและจองหอง
ภาพนี้ส่งผ่านกระจกจำภาพออกไป
หลังจากนักเรียนคณะอื่นรู้ข่าว ล้วนไปยังสถานที่ที่มีกระจกจำภาพ
“การต่อสู้ใหญ่ขนาดนี้ พวกเขาจะไม่ดูได้อย่างไร”
คณะหนึ่งเดียวสู้กับคณะหยินหยาง
การต่อสู้ใหญ่แบบนี้ ทุกคนรอคอยมานานแล้ว
แม้แต่พวกคณะบังเหินกับคณะกระบี่ที่พวกลู่ฝานเพิ่งเอาชนะมาได้ ยังตั้งกระจกจำภาพขนาดใหญ่เอาไว้ ให้นักเรียนทุกคนได้รับชมการต่อสู้ครั้งใหญ่
“ลู่ฝานสู้ๆ!”
“คณะหนึ่งเดียวชนะ!”
“กำจัดคณะหยินหยาง!”
……
เสียงตะโกนต่างๆ ดังขึ้นมาจากแต่ละคณะ
ศิษย์พี่หมิงจูคณะสงบใจ พาหลิงเหยาและคนอื่นมาครองโถงใหญ่ กระจกจำภาพสี่บานวางไว้ด้านหน้า รับชมอย่างละเอียด ถึงขนาดเห็นว่าขนบนหน้าลู่ฝานมีกี่เส้น
หลัวตานคณะฟ้าร้อง วางกระจกจำภาพเอาไว้ในห้องตัวเอง รับชมด้วยรอยยิ้ม ความอ่อนล้าแต่เดิมหายไปหมดแล้ว เขาเล่นบอลสายฟ้าอยู่ในมือ มีน้ำแข็งปรากฏออกมาเล็กน้อย
นักเรียนคณะกำแหงนับไม่ถ้วน กำลังรับชมอยู่บนลานประลองบู๊ เฉียวเซวียนนำตะโกนสุดเสียง ถึงลู่ฝานและคนอื่นจะไม่ได้ยินก็เถอะ
เสวียนเฟิงนอนอยู่บนเตียงในคณะกระบี่ เขาให้คนเก็บกระจกจำภาพ ไม่คิดจะดู “เดี๋ยวใครชนะบอกฉันด้วย อืม ฉันนอนก่อน”
ในคณะหนึ่งเดียว ฉู่สิงเพิ่งตื่น เขาบิดขี้เกียจ เปิดประตูห้อง
“วันนี้เงียบจัง เอ๊ะ แปลกจัง ทำไมไม่มีใครสักคน”
ฉู่สิงมองซ้ายมองขวา พบว่ามีอะไรผิดปกติ เมื่อเห็นว่าแม้แต่เจ้าดำกับหุ่นเชิดแสงทองก็หายไป ฉู่สิงกุมหัวแล้วตะโกนออกมา
“อ๊าก! พวกเขาไปสู้แล้ว ให้ตายเถอะ พวกเขาไปคณะหยินหยางแล้ว!”
หน้าประตูคณะหยินหยาง
ในที่สุดพวกเอี๋ยนชิงก็ปรากฏตัวออกมา ทั้งห้าคนยืนเรียงหน้ากระดาน มองพวกลู่ฝานนิ่งๆ
สายตาของเอี๋ยนชิงจ้องเขม็งมาที่ลู่ฝาน รอยยิ้มโหดเหี้ยมปรากฏขึ้นตรงมุมปาก
มีแสงกะพริบอยู่บนท้องฟ้าอีกแล้ว
เงาคนปรากฏขึ้นติดต่อกัน นำโดยท่านผอ. และอาจารย์แต่ละคณะ ต่างพากันมาที่นี่
“เหตุการณ์เช่นนี้ พวกเราจะไม่เข้าร่วมได้อย่างไร อี้ชิง เต้ากวง ซิงยวน พวกนายเซ็นเอกสารความเป็นตายก่อนก็ได้”
พูดพลาง เอกสารความเป็นตายที่ก่อตัวจากแสง ปรากฏขึ้นตรงหน้าพวกเขา ตัวอักษรแต่ละตัวก่อตัวขึ้นจากแสง ดูหรูหราและไม่ธรรมดา
ด้านล่างครูคณะหยินหยางสิบกว่าคนก็เดินออกมา
ถือเอกสารความเป็นตายไว้ในมือ ทุกคนเริ่มลงชื่อ เจ้าดำก็อยากได้ด้วย ทำให้ครูยิ้มบางๆ ออกมา
