เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า บทที่ 435
เมิงซันตะโกนออกมา:”รวมปราณ หมัดอสูร!”
พลังหมัดโจมตีออกมา มันรุนแรงมากๆ และต้านรับพลังของลู่สวินเอาไว้
ฝ่าเท้าของเขาจมลงไปบนพื้นดิน กล้ามเนื้อของเมิงซันผุดขึ้นมาและเส้นเลือดปรากฏ เหมาอีที่อยู่ข้างๆนั้นได้ใช้พลังปราณเปลี่ยนเป็นขวานยักษ์ และทุบใส่ร่างกายของลู่สวิน
ลู่สวินโดนโจมตีจนปลิวออกไป เสื้อปราณบนร่างกายเกือบจะแตกสลาย
เมิงซันหายใจแรงและพูดอย่างเย็นชา:”แกแน่มากๆ พวกเราไม่ไปหาเรื่องแก แต่แกกลับหาเรื่องเอง ถ้าวันนี้ฉันสังหารแกไม่ได้ ฉันจะไม่แซ่เมิงอีก!”
ตอนนี้เหมาอีกับเมิงซันโดนลู่สวินโจมตีและรู้สึกโกรธมากๆ พลังปราณของพวกเขาสองคนพุ่งสูงขึ้น เสื้อปราณของนักบู๊ยอดแดนปราณนอกก็ดูแข็งแกร่งมากๆ เมิงซันใช้พลังปราณเปลี่ยนเป็นดาบหัวผี เสื้อปราณที่อยู่บนร่างกายของพวกเขาสองคนค่อยๆกลายเป็นรูปสัตว์ ในเวลาเดียวกัน พวกเขาสองคนก็หยิบโอสถขึ้นมากิน ทำให้อาการบาดเจ็บในร่างกาย ฟื้นฟูกลับมาอย่างรวดเร็ว
ลู่สวินลุกขึ้นมาอย่างช้าๆ เมื่อมองเห็นสิ่งที่เกิดขึ้น ทำให้เขารู้สึกผิดหวังมากๆ
ทุกอย่างมันสายไปแล้วใช่ไหม?
โอกาสเพียงแค่ครั้งเดียว แต่เขาไม่สามารถรักษามันไว้ได้ เขาไม่สามารถต่อสู้กับนักบู๊ยอดแดนปราณนอกสองคนและเอาชนะอีกฝ่ายได้
ตอนนี้เขาทำได้ดีที่สุดก็คือ ใช้ชีวิตของตัวเองดึงอีกฝ่ายตายด้วยกัน แต่ดีอีกฝ่ายตายได้แค่คนเดียวเท่านั้น!
สีหน้าของลู่สวินแน่วแน่มากๆ เขาหันหน้ากลับไปมองลู่เฮ่าหรานแล้วพูด:”รับปากฉัน คนของตระกูลลู่จะไม่โดนฆ่าล้างทั้งหมดเพราะการต่อสู้ครั้งนี้”
เมื่อพูดจบ ลู่สวินเผาพลังปราณของตัวเองทันที นี่คือการเดินพลังปราณย้อนกลับ ใช้ชีวิตตัวเองแลกกับพลังที่เพิ่มขึ้น
“สู้ตายจริงๆ ลูกหลานของตระกูลลู่ต้องตายอย่างสมศักดิ์ศรี ไม่ยอมคุกเข่าให้ศัตรู!”
ลู่สวินตะโกนคำพูดเหล่านี้ออกมา
ลู่เฮ่าหรานกัดฟันตัวเอง เขาโจมตีโม่เทียนอย่างบ้าคลั่ง
ลู่หาวกับลู่หมิงก็ต่อสู้จนเสื้อตัวเองเต็มไปด้วยเลือด ใบหน้าและดวงตาของพวกเขาก็มีแต่เลือดสด
จู่ๆด้านหลังของลู่หาว มีกระบี่ยาวปาดมาที่ลำคอของเขา ตอนนี้ลู่หาวกำลังพุ่งไปข้างหน้าอย่างบ้าคลั่ง ทำให้เขาไม่ทันได้สังเกตเห็นกระบี่นี้
เมื่อเขาสัมผัสถึงการเคลื่อนไหวที่อยู่ด้านหลังตัวเอง ทุกอย่างมันก็สายไปแล้ว
กระบี่ยาวทำลายพลังปราณที่เหลืออยู่ไม่มาก และโจมตีโดนลำคอของเขา วินาทีต่อมา ศีรษะของเขาคงถูกตัดขาด
อย่างไรก็ตาม จู่ๆกระบี่ยาวก็หยุดการเคลื่อนไหว
ลู่หาวหันหลังกลับไปมอง เขามองเห็นลู่เทียนกังใช้มือจับกระบี่ของอีกฝ่ายเอาไว้
ลู่เทียนกังที่เต็มไปด้วยบาดแผล ตะโกนออกมา:”หนีไปเร็วๆ!”
เมื่อพูดจบ ลู่เทียนกังกระแทกใส่อีกฝ่ายอย่างไม่คิดชีวิต ด้วยพลังอันน้อยนิดที่เหลืออยู่ของเขา แม้แต่พลังปราณก็ยังไม่มีเลย แต่เขากระแทกจนหน่วยกล้าตายคนนั้นถอยหลังไปหลายก้าว
อย่างไรก็ตาม หลังจากนั้นก็มีกระบี่แทงทะลุหัวใจของลู่เทียนกัง
ร่างกายของลู่เทียนกังแข็งทื่อไปเลย เขาขยับปากตัวเอง ดูเหมือนจะพูดคำว่า”หนีไป!”
จากนั้นลู่เทียนกังก็ล้มลงกับพื้นและเสียชีวิต
ลู่หาวมองเห็นสิ่งที่เกิดขึ้น มือของเขาสั่นไหว ไม่ได้เป็นเพราะหวาดกลัวจนมือสั่น และเขาโกรธมากๆจนมือสั่นต่างหาก
ถึงแม้เขาจะไม่ค่อยชอบลู่เทียนกังที่ชอบทำตัวอวดดีและมีนิสัยเกเร เมื่อเห็นต้นไม้แล้วก็ถีบ แต่ยังไงซะ ลู่เทียนกังก็เป็นลูกหลานของตระกูลลู่ ตอนนี้เขายอมเสียชีวิตเพราะตระกูลลู่ด้วย
ลู่หาวตะโกนด้วยความโศกเศร้า เขาหันหลังและพุ่งเข้าไปต่อสู้กับลูกหลานของตระกูลโม่
ฆ่า! ฆ่า! ฆ่า!
ลู่สวินต่อสู้กับเมิงซันกับเหมาอี บริเวณที่ทั้งสามคนต่อสู้นั้น แค่พลังปราณที่พุ่งออกมาก็สังหารลูกหลานของตระกูลลู่กับลูกหลานของตระกูลโม่ไปหลายคนแล้ว
“ไอ้แก่ อยากสู้ตายใช่ไหม? แกคิดว่าพวกเราสำนักโลหิตพิฆาตไม่กล้าสู้ตายเหรอ? วิชาโลหิตพิฆาต หอกโลหิต!”
