เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า – บทที่ 482


บทที่ 481

บทที่ 483

พวกเขานั่งนกเมฆ ไม่สามารถพาเข้าไปในเมืองได้ ทำได้เพียงฝากเลี้ยงไว้ที่สาขาหอฝึกสัตว์ แต่ก็ไม่เป็นปัญหา เพราะยังไงก็เป็นหอฝึกสัตว์ ไม่มีอะไรนอกจากเสียเหรียญทองเพิ่มขึ้นเท่านั้น

ทั้งสองคนเดินเล่นบนถนนเมืองตงหวา ไม่รู้ว่าเป็นดินแดนแห่งความเพ้อฝันหรือเปล่า ลู่ฝานพบว่าผู้หญิงในเมืองใหญ่ดูดีไม่น้อยเลย

เมื่อมองดูอย่างละเอียด ไม่ใช่เพราะว่าคนหน้าตาดี แต่เครื่องสำอางที่พวกเธอใช้ดีมาก

กลิ่นหอมอ่อนๆ ทำให้คนหลงใหล อีกทั้งทำไมเสื้อผ้าของพวกเธอ ถึงน้อยชิ้นขนาดนี้……

อืม ลู่ฝานรู้สึกว่าตัวเองชอบเมืองตงหวาแล้วล่ะ

“ศิษย์พี่หานเฟิง ต่อไปเราจะไปสอบประเมินแล้วใช่ไหม พี่รู้ไหมว่าสถานที่สอบอยู่ที่ไหน”

ศิษย์พี่หานเฟิงพูดอย่างไม่ใส่ใจว่า “ฉันจะไปรู้ได้ไงล่ะ ถามคนสิ ศิษย์น้องลู่ฝาน เราหาที่นอนพักผ่อนก่อนดีกว่า นี่เราเดินทางมาหลายวันแล้ว ต้องพักผ่อนสักหน่อย จะได้มีพลังไปเข้าร่วมการสอบประเมิน จะได้มีโอกาสสอบผ่านไง ฉันจะพานายไปที่สุดเจ๋ง ไปกันๆ ไม่ต้องกลัวเสียเงิน ศิษย์พี่เลี้ยงเอง”

ลู่ฝานถามอย่างสงสัย “ศิษย์พี่หานเฟิง พี่มาเมืองตงหวาครั้งแรกไม่ใช่เหรอ พี่รู้ที่สุดเจ๋งได้ยังไง ช่างเถอะ ไปกับพี่ก็ได้ พี่อย่าทำให้เสียเรื่องก็พอ”

ศิษย์พี่หานเฟิงตบอกรับประกัน ไม่เสียเรื่องแน่นอน

เมื่อพูดเช่นนี้ ศิษย์พี่หานเฟิงพาลู่ฝานเดินเลี้ยวไปเลี้ยวมา มองซ้ายมองขวา เหมือนกำลังหาที่ที่มีสัญลักษณ์พิเศษอะไรบางอย่าง

ไม่นาน ศิษย์พี่หานเฟิงเห็นร้านค้าธรรมดาๆ ร้านหนึ่ง

ดูไม่ออกว่าร้านนี้ขายอะไร ไม่เหมือนร้านค้า ไม่เหมือนโรงน้ำชา มีเคาน์เตอร์วางอยู่หน้าประตู ปิดบังด้านในจนหมด อีกทั้งยังอยู่บนถนนที่คึกคักอีกด้วย

หน้าประตูร้าน มีป้ายวางอยู่อันหนึ่ง เขียนว่าตังค์สะเทือนแปดทิศ

ตัวอักษรนี้ดูมีขอบเขต คงเป็นความปรารถนาชั่วชีวิตของคนค้าขายจำนวนไม่น้อย

ศิษย์พี่หานเฟิงชี้ไปที่ป้ายแล้วพูดว่า “ถึงแล้วๆ ศิษย์น้องลู่ฝาน ฮ่าๆ ที่นี่แหละ ฉันอยากมาร้านแบบนี้ตั้งนานแล้ว ให้ตายเถอะ ครั้งนี้ลุงรองทำอะไรฉันไม่ได้แล้ว พี่ใหญ่ก็ทำอะไรฉันไม่ได้แล้ว ไม่มีใครทำอะไรฉันได้ ฮ่าๆๆๆ”

ศิษย์พี่หานเฟิงหัวเราะเสียงดัง ทำให้คนรอบๆ พากันปรายตามอง

“คนนี้บ้าหรือเปล่า”

“อย่ายอมแพ้ต่อการรักษาสิ!”

ลู่ฝานเว้นระยะห่างกับศิษย์พี่หานเฟิง ทำเหมือนไม่ค่อยสนิทกับเขา

ในที่สุดศิษย์พี่หานเฟิงก็หุบยิ้ม ดึงลู่ฝานมาหน้าเคาน์เตอร์ เอาถุงเหรียญเงินโยนลงบนเคาน์เตอร์แล้วพูดว่า “เอาห้องให้ฉันสองห้อง ขอแบบกว้างๆ สว่างๆ เออ เอาบริการพิเศษนั่นด้วย”

ลู่ฝานมองหานเฟิงด้วยสีหน้าประหลาด ที่นี่คงไม่ใช่……

ขณะที่ลู่ฝานกำลังคิดว่าชายวัยกลางคนหน้าตาลามกที่นั่งอยู่หลังเคาน์เตอร์ เชิญพวกเขาเข้าไป

ชายวัยกลางคนมองหานเฟิงอย่างดูหมิ่นแล้วพูดว่า “ขอโทษด้วย โปรดแสดงบัตรผลึกหิน”
หานเฟิงอึ้งไป “บัตรผลึกหิน บัตรผลึกหินอะไร มีกฎนี้ด้วยเหรอ”

ชายวัยกลางคนยิ่งมีสายตาดูหมิ่น “กฎนี้ยังไม่รู้ มาพักที่นี่ทำไม นายไปพักที่อื่นเถอะ ที่มุมถนนมีห้องพักรวมอยู่ คืนละหนึ่งเหรียญเงิน ฉันคิดว่าเหมาะกับนายมาก”

หานเฟิงอ้าปากค้าง สีหน้ากระอักกระอ่วน

ลู่ฝานที่อยู่ข้างๆ เหมือนคิดอะไรออก แปดทิศ คงใช่สำนักเงินปาฟางใช่ไหม

ลู่ฝานเอาบัตรเหรียญทองของตัวเองออกมา แล้วพูดว่า “นายดูสิ อันนี้ได้ไหม”