เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า – บทที่ 493

เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า บทที่ 493
“พระเจ้า คุณอู่คงหลิงเชิญเขาเข้าไปในห้องเธอ”

“คนนี้โชคดีจริงๆ แค่พูดไปเรื่อยสองประโยคเท่านั้น ทำไมเขาถึงไปห้องของคุณอู่คงหลิงได้ล่ะ”

“ทำไมฉันถึงไม่พูดไปเรื่อยนะ”

ผู้ชายสองสามคนซุบซิบกัน แม้เสียงของพวกเขาเบา แต่ลู่ฝานได้ยินอย่างชัดเจน

ความอิจฉาริษยาในคำพูดของคนพวกนี้ ใกล้จะทะลักออกมาแล้ว

ลู่ฝานลุกขึ้นช้าๆ พูดอย่างราบเรียบว่า “ถ้าปฏิเสธก็เสียมารยาท”

ลู่ฝานเดินช้าๆ ขึ้นไปบนบันไดหิน

เมื่อเหยียบลงไป ลู่ฝานรู้สึกถึงพลังเยือกเย็น ส่งผ่านมาจากฝ่าเท้าของเขา

พลังนี้เบาบางมาก น่าจะประมาณเส้นผม แต่ลู่ฝานสัมผัสได้ว่าปราณชี่ในร่างกาย ทำลายมันทันที

เป็นพลังที่แข็งแกร่ง แข็งแกร่งกว่าพลังปราณทั่วไปไม่น้อย อย่าดูถูกพลังเล็กน้อย ถ้าประมาทให้มันเข้าไปในตำแหน่งสำคัญของร่างกาย เช่น หัวใจ สมอง อาจตายได้

ลู่ฝานเงยหน้ามองอู่คงหลิงแวบหนึ่ง ใช้วิธีแบบนี้ ดูเหมือนว่าผู้หญิงคนนี้ไม่ได้จัดการง่ายๆ

เมื่อเดินขึ้นมาบนหอลอยฟ้า อู่คงหลิงเก็บพิณ เดินเข้าไปในห้อง ผายมือขวาพูดกับลู่ฝานว่า “เชิญคุณชาย”

ลู่ฝานเดินเข้าไปในห้อง อู่คงหลิงก็เข้ามาเช่นกัน ประตูห้องปิดลงเบาๆ บดบังสายตาของทุกคน

ด้านล่างเหอาซิงออกไปด้วยสีหน้าโมโห เดินพลางพูดกับคนข้างๆ ว่า “สืบมาว่าคนคนนี้เป็นใคร กล้าหักหน้าฉันต่อหน้าทุกคน หึ ฉันจะเอาให้มันออกจากเมืองตงหวาไม่ได้”

อีกด้านหนึ่งคุณเสี้ยวเอ๋อร์ก็มองประตูห้องที่ปิดสนิทของอู่คงหลิงเหมือนคิดอะไร เดินช้าๆ มาข้างหลิ่วหยีแล้วพูดว่า “เป็นผู้ชายที่น่าสนใจมาก เหมือนไม่ใช่คนเมืองตงหวา อืม เธอรู้จักไหมหลิ่วหยี”

หลิ่วหยีพูดว่า “แขกวีไอพีมาใหม่ คุณเสี้ยวเอ๋อร์ฉันบอกได้เพียงว่าฐานะของเขาไม่เลว เป็นคุณชายผู้สูงส่งเชียวนะ ในมือเขามีบัตรผลึกหินลับที่สาขาปาฟางของเราส่งให้ เธอก็รู้ว่าบัตรผลึกหินเป็นของที่ส่งให้คนแบบไหน”

เสี้ยวเอ๋อร์พยักหน้าเข้าใจ รอยยิ้มบนใบหน้ายิ่งกว้างขึ้น

“ที่แท้เป็นผู้ฝึกชี่นี่เอง เขาสามารถชี้แนะนักบู๊ได้ด้วย ฉันสนใจเขาขึ้นเรื่อยๆ แล้วล่ะ”

แสงเทียนภายในห้องเคลื่อนไหว

กลางวันแสกๆ แต่ในหอของอู่คงหลิงเต็มไปด้วยแสงสีทองของเทียน ไม่เข้าใจจริงๆ

เป็นห้องที่ธรรมดามาก เรียบง่ายแต่งดงาม แตกต่างกับห้อง “เศรษฐีใหม่” ของลู่ฝานราวฟ้ากับเหว

ภาพสองสามภาพ พิณสองคัน ขลุ่ยเป่าข้างหนึ่งเลา ชั้นหนังสือสองแถว เป็นสิ่งที่อยู่ในหอชั้นหนึ่ง

บนพื้นมีเบาะทรงกลมสองอัน อู่คงหลิงนั่งลงบนเบาะอันหนึ่ง วางพิณไว้ตรงหน้าตัวเอง

“ไม่ทราบว่าคุณชายอยากฟังเพลงอะไร”

อู่คงหลิงดีดสายพิณเบาๆ สายลมพัดเข้ามาจากนอกหน้าต่าง จนทำให้แสงเทียนสะบัดไปมา และทำให้ผ้าที่ปกปิดใบหน้าสะบัดเล็กน้อย

ลู่ฝานยิ้มแล้วพูดว่า “ตอนเพิ่งเข้ามาที่นี่ ได้ยินเพลงของคุณอู่คงหลิง เหมือนอยู่ในฝัน ทำให้ผมนึกเรื่องในอดีตได้มากมาย คุณอู่คงหลิงเล่นเพลงนั้นให้ผมฟังอีกสักครั้งก็ได้”

อู่คงหลิงพูดว่า “ที่แท้คุณชายมาเพราะเหตุนี้ ก็ได้ งั้นเอาเพลงนี้ละกัน”

พูดจบ อู่คงหลิงใช้มือขวาดีดพิณ เสียงชัดเจนดังออกไป