เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า บทที่ 532
ลู่ฝานตาเป็นประกาย ป้ายอันนี้คือของดีอย่างแท้จริง
ป้ายคำสั่งของตระกูลอี้ว์ ในเขตตงหวา เหมือนอาวุธเทพป้องกันตัว วันหลังเอากลับตระกูล นำไปวางไว้ในตระกูล ก็ถือว่ามีตระกูลอี้ว์คอยคุ้มครอง ไม่ว่าใครก็ต้องหลีกทาง
ลู่ฝานโยนป้ายลงไปในเข็มขัด คำนับแล้วพูดว่า “ขอบคุณหัวหน้าเขตอี้ว์มากครับ”
หัวหน้าเขตอี้ว์พยักหน้าพูดว่า “เรื่องเล็กน้อย ไม่ต้องขอบคุณหรอก ในเมื่อพวกนายนัดสู้กันหลังจากสามวัน งั้นสามวันนี้ นายต้องระวังตัว อย่าหาว่าฉันไม่เตือน กวนหานทำอะไรไม่เคยยึดตามเหตุผลทั่วไป เขาโหดเหี้ยมมาโดยตลอด ถ้าเรื่องที่สามารถจัดการได้ในคืนนี้ ไม่มีทางยื้อไปถึงวันต่อไป ถ้าไม่มีอะไรผิดพลาด สองวันนี้พวกนายจะเจอการซุ่มโจมตี”
ลู่ฝานพูดอย่างตกใจว่า “เป็นถึงเจ้าสำนัก เขาหน้าไม่อายถึงขั้นนี้เลยเหรอ”
หัวหน้าเขตอี้ว์ใช้สายตาที่บอกว่า “นายเพิ่งรู้เหรอ!” มองลู่ฝาน
ทันใดนั้น หัวหน้าเขตอี้ว์ปรบมือ คนรูปร่างบอบบางเดินมาจากไกลๆ
หัวหน้าเขตอี้ว์พูดว่า “แม้พละกำลังของนายไม่อ่อนแอ แต่ยังขาดการคุ้มกัน ฉันเตรียมคนไว้ให้นายคนหนึ่ง ให้เธอคุ้มกันนายสามวัน ขณะเดียวกัน ในสามวันนี้ก็ทำให้พละกำลังนายสูงขึ้น จะได้สู้กับกวนหานได้ มาทำความรู้จักกันสิ คุณอู่คงหลิง”
เมื่อได้ยินคำว่าอู่คงหลิง ลู่ฝานเหมือนโดนฟ้าผ่า
เป็นเธอ!
ทำไมถึงเป็นเธอได้!
ลู่ฝานเบิกตามองคนที่กำลังเดินมาช้าๆ
แสงจันทร์สาดส่องลงบนใบหน้าคนที่กำลังเดินมา สะท้อนให้เห็นดวงตางดงามไร้ที่ติของเธอ รวมไปถึงผ้าบางบนใบหน้า
“คุณชายลู่ฝาน ได้ยินกิตติศัพท์มานาน!”
เสียงดูไม่จริงจัง ง่ายมาก อู่คงหลิงก็กำลังสะกดกลั้นความโกรธ
ลู่ฝานกลืนน้ำลายแล้วพูดว่า “คุณอู่คงหลิง สองสามวันนี้รบกวนชี้แนะด้วย”
หัวหน้าเขตอี้ว์มองอู่คงหลิงอย่างสงสัย แล้วก็มองลู่ฝาน
เหมือนเข้าใจอะไรบางอย่าง แต่เขาไม่พูดอะไรออกมาสักคำ
หลังผ่านไปครู่หนึ่ง หัวหน้าเขตอี้ว์เห็นว่าทั้งสองคนไม่ค่อยคุยอะไรกัน จึงพูดออกมาว่า “โอเค ทั้งสองคนไปได้แล้ว ลู่ฝาน ถ้านายรู้สึกว่าที่พักไม่ปลอดภัย มาพักที่จวนตระกูลอี้ว์ได้”
ลู่ฝานส่ายหน้า “ไม่ต้องหรอกครับ ผมคิดว่าในสวนหอมปาฟาง น่าจะปลอดภัยมากแล้ว ใช่ไหมครับคุณอู่คงหลิง”
อู่คงหลิงยิ้มแล้วพูดว่า “ถูกต้องค่ะ”
หัวหน้าเขตอี้ว์พึมพำออกมา
“สวนหอมปาฟาง สวนหอมปาฟาง ตระกูลขุนนางปาฟาง อืม เป็นถิ่นของตระกูลปาฟาง ต้องปลอดภัยแน่นอน”
หัวหน้าเขตอี้ว์ไม่ได้พูดอะไรมาก สะบัดมือบอกให้ทั้งสองคนออกไป
อู่คงหลิงโค้งตัวคำนับ ส่วนลู่ฝานหันหลังเดินออกไปทันที ทั้งสองเดินตามกันออกมาตรงทางเดิน
จู่ๆ ลู่ฝานรู้สึกว่ามีสายลมแรงโจมตีทางด้านหลัง
ทันใดนั้น ลู่ฝานหลบไปด้านข้างสามเมตร เมื่อหันกลับมามอง เห็นอู่คงหลิงถือกระบี่ยาวอยู่ในมือ
“คุณอู่คงหลิง จะสู้กับผมที่นี่เหรอ”
อู่คงหลิงพูดว่า “ใช่ ลู่ฝาน ฉันว่าถ้านายตายที่นี่ ไม่ว่าใครก็คงคิดว่าเป็นฝีมือของกวนหาน แค่ฉันทำให้ตัวเองบาดเจ็บนิดหน่อย ใครจะสงสัยฉันได้ล่ะ”
ลู่ฝานพูดว่า “เป็นความคิดที่ดี แต่เธอมีช่องโหว่สำคัญ เธอแน่ใจเหรอว่าฆ่าผมได้”
อู่คงหลิงพูดว่า “ลองดูได้ ลู่ฝาน เอาผ้าปิดหน้าฉันคืนมาก่อน อย่าให้ฉันเอามาจากตัวนาย แบบนั้นจะเสียเวลา”
ลู่ฝานพูดว่า “อยากได้เหรอ มาเอาเองสิ!”
พูดจบ ลู่ฝานเอากระบี่หนักของตัวเองออกมา
