เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า บทที่ 540
เขาวิ่งสี่ขาพุ่งออกไป ตัวชนกับดาบมังกรของเสวี่ยบาจนกระจาย และกดตัวเสวี่ยบาเอาไว้บนพื้น
ตบหนึ่งที ตบสองที
ศิษย์พี่หานเฟิงหอนอย่างบ้าคลั่ง ตบลงบนหน้าเสวี่ยบาสองที จนหน้าของเสวี่ยบายุบลงไป
ตบสองครั้งทำให้เสวี่ยบา “สวยสด” ขึ้นไม่น้อย
กล้ามเนื้อบนตัวศิษย์พี่หานเฟิงเหมือนหินแกรนิต ฝนโลหิตบนฟ้า ไม่สามารถทำให้เขาบาดเจ็บได้อีก
เมื่อเห็นว่าศิษย์พี่หานเฟิงคลุ้มคลั่ง ลู่ฝานไม่สามารถยืนนิ่งได้เช่นกัน
ปล่อยให้ฝนโลหิตกัดกร่อนตัวเขา ลู่ฝานพุ่งเข้าไปฆ่าพวกเสี่ยวอู่
เห็นได้ชัดว่าพวกเสี่ยวอู่คิดไม่ถึงว่าในสถานการณ์แบบนี้ ลู่ฝานยังสามารถฝ่าฝนโลหิตพุ่งเข้ามาได้ ตอนแรกอึ้งไปก่อน จากนั้นตะโกนออกมาว่า “ชนมันให้ตาย!”
เมฆโลหิตบนฟ้าร่วงลงมาเหมือนอุกกาบาต ระเบิดลงตรงหน้าลู่ฝาน
เลือดกระจายไปทั่ว นักบู๊สำนักโลหิตพิฆาตที่เหลือ โดนโจมตีจำนวนไม่น้อย
พื้นใต้เท้าลู่ฝาน โดนฝนโลหิตกัดกร่อนจนเป็นหลุมลึกน่ากลัว
ลู่ฝานเสื้อผ้าขาดหลุดรุ่ย ผิวหนังบนตัวมีควันขาวลอยออกมา แต่เขายังยืนอย่างห้าวหาญ
ผิวหนังบนตัวเป็นแผล แต่กลับฟื้นฟูอย่างรวดเร็ว
พลังฟื้นฟูอันแข็งแกร่ง แสดงออกมาอีกครั้ง เจดีย์เสวียนเก้ามังกรในตัวลู่ฝาน กำลังฟื้นฟูร่างกายลู่ฝานอย่างสุดความสามารถ
เจ็บ!
เจ็บปวดเป็นอย่างมาก เจ็บแทบขาดใจ!
ลู่ฝานกัดฟันฝืนเอาไว้ เพราะเขาแน่วแน่แบบนี้ จึงเป็นคนที่ชินกับความเจ็บปวดไปแล้ว สามารถทนความเจ็บปวดแบบนี้ได้ ถ้าเป็นนักบู๊คนอื่น แค่ความเจ็บของบาดแผลพวกนี้ ก็เพียงพอทำให้เขาตายแล้ว
“สัตว์ประหลาด!”
เสี่ยวอู่ตะโกนออกมา
เหมือนมีเพียงคำนี้เท่านั้น ที่สามารถบรรยายการแสดงลู่ฝานในตอนนี้ได้
ลู่ฝานก้าวเข้ามาหาพวกเสี่ยวอู่
ดวงตาขาวโพลนของเสี่ยวอู่ มีความหวาดกลัวฉายออกมา เขาถอยหลังโดยอัตโนมัติ
ด้านข้างมีเสียงร้องโอดครวญดังขึ้น เสวี่ยบาโดนศิษย์พี่หานเฟิงกระชากแขนออกมาหนึ่งข้าง
ศิษย์พี่หานเฟิงดวงตาแดงก่ำ สีหน้าบ้าคลั่ง ผมขาวปลิวสยาย เหมือนมารในใต้หล้า
จากพละกำลังแดนปราณชีวิตของเสวี่ยบา ตอนนี้โดนศิษย์พี่หานเฟิงซัดจนเละ
เขาอยากหนีสุดชีวิต ในแววตาเต็มไปด้วยความสิ้นหวัง
สุดท้ายศิษย์พี่หานเฟิงกัดลงบนคอของเสวี่ยบา กัดเสวี่ยบาเอาไว้แน่น เลือดสาดกระเด็นไปทั่ว
เสี่ยวอู่ตะโกนออกมาแทบขาดใจ
“พี่เสวี่ยบา!”
ลู่ฝานสะบัดกระบี่หนัก ขวางไม่ให้เสี่ยวอู่ไปช่วยเสวี่ยบา
เสี่ยวอู่กัดฟันพูดว่า “ลู่ฝาน ฉันจะพังพินาศไปกับนาย!”
เมื่อตะโกนออกมา เสี่ยวอู่บังคับเลือดสารจำเป็นทั้งตัวออกมา
คนที่ทำเหมือนกับเขา ก็คือนักบู๊สำนักโลหิตพิฆาตที่เหลืออยู่
“เลือดสารจำเป็นระเบิด!”
เสี่ยวอู่แผดเสียงออกมา
ตัวเขาบวมเหมือนลูกบอล ลู่ฝานรู้สึกถึงอันตรายถึงชีวิต แต่หนีตอนนี้ก็คงไม่ทันแล้ว
เมื่อเห็นว่าระเบิดจะกลืนกินเขาเข้าไป เงาดำปรากฏขึ้นด้านหลังพวกเสี่ยวอู่
สวบ! สวบ! สวบ!
เสียงอาวุธแทงเข้าร่างกายดังขึ้น กระบี่ยาวแทงทะลุหน้าผากเสี่ยวอู่
จากนั้นตัวของเสี่ยวอู่หดลง
ลู่ฝานเพ่งมองดู จึงเห็นว่าคนที่มาคือใคร
ผ้าปิดหน้าบางสีดำ มีรอยยิ้มอยู่บนใบหน้า
อู่คงหลิงพูดว่า “คุณชายลู่ฝาน ยังสบายดีใช่ไหม”
