เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า บทที่ 578
ลู่ฝานรู้ว่าศิษย์พี่หานเฟิงเป็นคนที่ว่างไม่ได้ เขายิ้มแล้วพูดว่า “ศิษย์พี่หานเฟิง งั้นผมแนะนำผู้หญิงให้คนหนึ่งเอาไหม”
ศิษย์พี่หานเฟิงตาเป็นประกาย “คนของจวนหัวหน้าเขตเหรอ ไม่มีปัญหา ว่ามาสิ ใคร สวยไหม หุ่นเป็นไง”
ลู่ฝานหัวเราะเบาๆ แล้วเล่าเรื่องเมี่ยวอี่ว์ออกมา ศิษย์พี่หานเฟิงยิ้มแล้วพูดว่า “นายดูเหมือนซื่อตรง คิดไม่ถึงว่าจะร้ายกาจ ได้ ศิษย์พี่จะฝืนช่วยนายละกัน แค่เธอกล้ามาถึงที่ ศิษย์พี่จะช่วยนายจัดการเธอให้”
หานเฟิงพูดเน้นตรงคำว่าจัดการ
ลู่ฝานหัวเราะเบาๆ ศิษย์พี่หานเฟิงลูบคาง แล้วพูดกับลู่ฝาน “เอาป้ายเข้าออกจวนหัวหน้าเขตให้ฉัน ฉันจะไปรอที่ห้องของนายอย่างว่าง่าย”
ลู่ฝานเอาป้ายให้ศิษย์พี่หานเฟิง แล้วพูดว่า “พี่ถามที่อยู่กับคนอื่นเอาเองละกัน”
ศิษย์พี่หานเฟิงพยักหน้า ขยับเข็มขัดกางเกง แล้วเดินออกไป เห็นประกายในตาเขา ลู่ฝานรู้ทันทีว่าเมี่ยวอี่ว์ซวยแน่
โอเค คืนนี้เขาไม่กลับจวนหัวหน้าเขตแล้ว
ลู่ฝานเดินเข้ามาในคฤหาสน์ตระกูลลู่ เพิ่งก้าวขาเข้ามา มีนักบู๊คนหนึ่งวิ่งมาจากข้างนอก
“คุณชายลู่ฝาน!”
ลู่ฝานหันไปมองนักบู๊แล้วพูดว่า “มีเรื่องอะไร”
นักบู๊พูดกับลู่ฝานอย่างนอบน้อม “คุณชายลู่ ท่านผู้เฝ้าเมืองส่งผมมาแจ้งว่า คนของตระกูลลู่ มาถึงเมืองตงหวาแล้วครับ”
ลู่ฝานมีสีหน้ายินดี “พวกเขาอยู่ไหน”
นักบู๊พูดว่า “ตอนนี้น่าจะอยู่ที่ถนนประตูเมืองครับ”
ลู่ฝานไม่รอให้นักบู๊พูดจบ ตัวกลายเป็นสายลม พุ่งไปทางประตูเมือง
ตอนนี้ที่ประตูเมือง
พวกลู่เฮ่าหรานเข้ามาในเมืองแล้ว นั่งอยู่ในภัตตาคารที่นับว่าไม่เลว
ย้ายของทั้งหมดไปไว้สวนด้านหลังก่อน เรื่องสำคัญตอนนี้คือติดต่อลู่ฝาน
“ฝากทางนั้นด้วยนะครับ!”
ลู่เฮ่าหรานทำความเคารพพลเอกที่คุ้มกันพวกเขามาที่นี่ แอบยัดเงินให้นิดหน่อย
พลเอกยิ้มแล้วพูดว่า “วางใจเถอะ เราขอกลับไปรายงานที่จวนหัวหน้าเขตก่อน จากนั้นจะแจ้งคุณชายลู่ฝานให้ ขอตัวก่อนครับ!”
ลู่หาวมองส่งพวกองครักษ์ ลู่เฮ่าหรานยิ้มมองผ่านหน้าต่างไปยังถนนใหญ่ที่คึกคักด้านนอก
“เมืองตงหวาใหญ่มาก ถ้าตระกูลลู่ของเราตั้งรกรากที่นี่ได้ก็ดี”
ลู่หาวพูดว่า “วางใจเถอะ ลูกหลานตระกูลลู่ของเรา อยู่ไหนก็โดดเด่น ยิ่งไปกว่านั้นมีลู่ฝานอยู่ การตั้งรกรากเป็นเรื่องเล็กน้อย”
พวกลูกหลานตระกูลลู่หัวเราะออกมา
แต่จู่ๆ มีเสียงดังขึ้นข้างๆ
“พวกบ้านนอกที่ไหนมาคุยโม้ตรงนี้ รบกวนอารมณ์ในการกินข้าวของฉัน”
ลู่เฮ่าหรานหันไปมอง เห็นคุณชายคนหนึ่งสะบัดพัดขนนก มองพวกเขาด้วยสีหน้าไม่พอใจ
ลู่เฮ่าหรานขมวดคิ้วเล็กน้อย ลู่หาวรีบพูดว่า “ช่างเถอะ คุณท่าน มาเยือนเป็นครั้งแรก ไม่จำเป็นต้องโมโห”
ลู่เฮ่าหรานอดกลั้นเอาไว้ ไม่ได้พูดอะไร
คุณชายเห็นพวกลู่เฮ่าหรานไม่เถียง เหมือนยิ่งสนุก จึงเดินเข้ามาแล้วพูดว่า “โอ๊ะ พวกขี้ขลาด เต่าหดหัว!”
ลู่เฮ่าหรานพูดด้วยเสียงเย็นชาว่า “เจ้าหนุ่ม ปากจัดจะตายเอาง่ายๆ นะ”
คุณชายเหยียบลงบนโต๊ะลู่เฮ่าหรานแล้วพูดว่า “ตายเหรอ ฉันอยากดูสิว่าจะตายด้วยวิธีไหน”
ลู่หาวดูทนไม่ไหว ลูกหลานตระกูลลู่มองด้วยแววตาโมโห รอแค่คำสั่งจากลู่หาว
ลู่หาวพูดว่า “ไอ้หนุ่ม นายจงใจหาเรื่องใช่ไหม ฉันรู้จักนายเหรอ”
คุยชายเปิดพัดออก ด้านบนเป็นดอกกุหลาบสีโลหิต
“ไม่รู้จัก แต่ก็ไม่เป็นไร สำนักโลหิตพิฆาตทักทายพวกนาย!”
เมื่อพูดจบ รอยยิ้มโหดเหี้ยมปรากฏขึ้นบนใบหน้าคุณชาย
คนเกือบทั้งภัตตาคาร ที่อยู่ด้านหลังเขา แทบจะลุกขึ้นกันหมด
ลู่เฮ่าหรานกับลู่หาวหน้าเปลี่ยนสีทันที
