เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า บทที่ 587
ด้านนอกมีองครักษ์ของตระกูลอี่ว์เริ่มรวมตัวกันแล้ว
สวีเวยเดินขึ้นมาและเอ่ยปากพูด:”ท่านเจ้าคุณอี่ว์ อย่าทำอะไรมากจนเกินไป ฉันจำได้ว่านายกับสำนักโลหิตพิฆาตก็ไม่ค่อยถูกกัน ทำไมคุณต้องช่วยเหลือพวกเขาด้วย”
ขณะพูด สวีเวยก็หยิบป้ายสัญลักษณ์ของจวนหัวหน้าเขตออกมาและแขวนไว้ที่เอวอย่างตั้งใจ
การกระทำของเขาเพื่อแสดงให้อี่ว์ชิงเฉินรับรู้ เขามาที่นี่เพราะได้รับอนุญาตจากหัวหน้าเขตอี้ว์ ถ้าคุณอยากจะหาเรื่อง คุณก็คงต้องมีเรื่องกับจวนหัวหน้าเขตอย่างแน่นอน
สีหน้าของอี่ว์ชิงเฉินเปลี่ยนไปเล็กน้อย หัวหน้าเขตอี้ว์กล้าส่งทหารมาที่ตระกูลอี่ว์ของพวกเขา เรื่องนี้เขาคิดไม่ถึงจริงๆ
ลู่ฝานจ้องเขม็งใบหน้าของอี่ว์ชิงเฉิน ถ้าอี่ว์ชิงเฉินกล้าพูดปฏิเสธ ลู่ฝานคงจะโจมตีด้วยกระบี่ทันทีโดยไม่รังเล และไม่สนใจอะไรอีกแล้ว
จู่ๆอี่ว์ชิงเฉินก็ปรบมือ จากนั้นก็มีนักบู๊กลุ่มหนึ่งจับตัวลู่หาวและเดินออกมาจากด้านหลังของเขา
เมื่อมองเห็นลู่หาว สีหน้าของลู่ฝานก็เปลี่ยนไปทันที ทันใดนั้นเขาจะพุ่งเข้าไปแล้ว
แต่ขณะที่ลู่ฝานกำลังจะเคลื่อนไหว มีมือที่สวยมากๆอันหนึ่งปรากฏที่ด้านหน้าของเขา ลู่ฝานโจมตีด้วยกระบี่ จากนั้นก็เกิดเสียงดังขึ้น ลู่ฝานโดนฝ่ามือโจมตีจนถอยหลังทันที
อี่ว์ชิงเชิงยืนสองมือไขว้หลัง ราวกับเขาไม่เคยลงมือเลย
“ลู่ฝาน ฉันขอเตือนให้นายอยู่นิ่งๆหน่อย”
พลังปราณที่อยู่บนร่างกายของอี่ว์ชิงเฉินเริ่มเคลื่อนไหวทันที เขาเป็นนักบู๊แดนปราณดิน พลังปราณของเขาเคลื่อนไหวแค่นิดเดียว ก็สามารถมองเห็นบริเวณรอบๆของเขาเริ่มมีเสื้อเกาะปรากฏ
ลู่ฝานกัดฟันและพูด:”ปล่อยพ่อของฉันเดี๋ยวนี้”
อี่ว์ชิงเฉินพูดอย่างเย็นชา:”ในเมื่อเขาโดนฉันจับตัวมาแล้ว ฉันจะปล่อยเขาง่ายๆแบบนี้ได้ยังไง”
สวีเวยรีบหยิบอาวุธของตัวเองออกมา เขาจับกระบี่ยาวไว้ในมือและเอ่ยปากพูด:”ท่านเจ้าคุณอี่ว์ ในเขตตงหวานั้น ยังมีกฎระเบียบอยู่”
อี่ว์ชิงเฉินมองหน้าสวีเวย จากนั้นก็มองหน้าลู่ฝาน จู่ๆใบหน้าของเขาก็เผยรอยยิ้มออกมาและเขาก็นั่งลงอีกครั้ง
การกระทำของเขา ทำให้นักบู๊ของตระกูลอี่ว์ที่เตรียมจะดึงอาวุธออกมารู้สึกงุนงงและไม่รู้ว่าควรจะดึงอาวุธออกมาไหม
อี่ว์ชิงเฉินพูด:”ถ้าจะให้ฉันปล่อยคนพวกนี้ไป มันก็เป็นไปได้ แต่ลู่ฝานต้องมอบกระบี่กลืนทิพย์ให้ฉัน”
ลู่ฝานเอ่ยปากพูด:”นายพูดว่าต้องให้ ฉันก็ต้องให้นายจริงๆเหรอ?”
อี่ว์ชิงเฉินชี้ลู่หาวที่อยู่ข้างๆและพูด:”นายไม่มีทางเลือกอื่นๆอีกแล้ว”
ลู่ฝานจับกระบี่หนักไว้ในมืออย่างแน่น เขาเกือบจะห้ามตัวเองไม่ไหว และอยากจะโจมตีใส่หน้าของอี่ว์ชิงเฉินด้วยกระบี่หนัก
สวีเวยที่อยู่ข้างๆเอ่ยปากพูดเบาๆ:”คุณชายลู่ฝาน คุณคิดจะเอายังไง?”
ลู่ฝานค่อยๆหยิบกระบี่กลืนทิพย์ออกมาจากเอว เมื่ออี่ว์ชิงเฉินมองเห็นกระบี่กลืนทิพย์ สายตาของเขาก็เปล่งประกาย
เขาเผยรอยยิ้มออกมา จากนั้นก็แบมือขอกระบี่จากลู่ฝาน:”เอากระบี่มาให้ฉัน ฉันก็จะปล่อยเขาเดี๋ยวนี้เลย ฉันสัญญาว่าหลังจากนี้จะไม่มีคนไปหาเรื่องตระกูลลู่ของพวกนายอีก มันเป็นอย่างที่นายพลสวีพูดเลย เมืองตงหวามีกฎระเบียบอยู่”
ลู่ฝานหัวเราะเบาๆ ก่อนที่จะเกิดเรื่องนี้ เขาอาจจะเชื่อคำพูดเหล่านี้ แต่ตอนนี้ลู่ฝานรู้ดีในใจ ที่จริงสถานที่ไหนๆก็เป็นเหมือนกันหมด ผู้ที่แข็งแกร่งกว่ายอมมีอำนาจมากกว่าผู้ที่อ่อนแอกว่า
“ไอ้เก้า กลืนกินพลังสุดท้ายที่เหลืออยู่ในกระบี่เดี๋ยวนี้”
เมื่อได้รับคำสั่งของลู่ฝาน เจดีย์เสวียนเก้ามังกรหัวเราะออกมาและกลืนกินพลังอันน้อยนิดที่อยู่ในกระบี่กลืนทิพย์
ลู่ฝานโยนกระบี่ให้อี่ว์ชิงเฉิน
เมื่ออี่ว์ชิงเฉินได้รับกระบี่แล้ว เขาก็หัวเราะออกมาและพูด:”ดีมากๆ”
อี่ว์ชิงเฉินเดินไปข้างๆลู่หาว จากนั้นก็ถีบหน้าขาของลู่หาว ทำให้ลู่หาวโดนถีบอย่างแรงและปลิวออกไป
“คืนให้นายเลย!”
