เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า – บทที่ 643

เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า บทที่ 643
น้ำเย็นยะเยือก ดับการดิ้นรนครั้งสุดท้ายของทั้งสองคน

ไม่มีแม้แต่เสียงร้องโอดครวญ ทั้งสองคนหล่นลงไปทันที

พลั่ก!

เสียงดังอึกทึก ลู่ฝานกระแทกลงบนหินที่แข็งแกร่ง

ดีที่หินไม่ได้นูนขึ้นมา เหมือนเป็นแผ่นหินเรียบๆ ไม่งั้นเมื่อกี้ลู่ฝานคงตัวทะลุไปแล้ว

มีคนกระแทกลงมาอีกหนึ่งคน กระแทกลงบนตัวลู่ฝานเต็มๆ

ตัวเย็นยะเยือก ร่างกายบอบบาง ถ้าไม่ใช่อู่คงหลิงจะเป็นใครได้อีก

ไม่รู้ลู่ฝานเอาพลังมาจากไหน กอดอู่คงหลิงเอาไว้แน่น

มีน้ำเย็นร่วงมาจากด้านบนอีกครั้ง ลู่ฝานรีบกอดอู่คงหลิงกลิ้งไปบนพื้น

ซ่า สายน้ำกระแทกลงบนแผ่นหิน ลู่ฝานเพิ่งเห็นว่านั่นเป็นแผ่นหินเรียบๆ มีแสงสว่างเลือนราง

มีเสียงดังสนั่นอยู่ด้านบน เหมือนหินก้อนใหญ่ขวางร่องอยู่

เสียงดังโครมคราม เมื่อเงยหน้าขึ้นมอง ด้านบนเต็มไปด้วยหินขรุขระแปลกประหลาด มีร่องมากมาย น้ำเย็นไหลลงมา

ยังดีที่น้ำเย็นพวกนี้ อยู่ห่างจากลู่ฝานกับอู่คงหลิงประมาณหนึ่ง

ตอนนี้ลู่ฝานรู้สึกว่าร่างกายตัวเองขยับไม่ได้ พลังเย็นยะเยือกยังวนเวียนในตัวเขา

การระเบิดเมื่อสักครู่ ทำให้ปราณชี่ที่เขาเพิ่งใช้ได้ หายไปจนหมด

ตัวถูกแช่แข็ง สีหน้าคล้ำเขียว ขนาดจะพูด ลู่ฝานยังทำไม่ได้

อู่คงหลิงก็ไม่ต่างกันเท่าไร นอนตัวแข็งอยู่ในอกลู่ฝาน ไม่รู้ผ้าปิดหน้าปลิวไปไหนแล้ว ใบหน้าสมบูรณ์แบบอยู่ตรงหน้า ลู่ฝานสัมผัสได้ถึงลมหายใจเบาๆ ของอู่คงหลิง

ดวงตากลมโตทั้งสองข้าง มองลู่ฝานอยู่อย่างนั้น

ลู่ฝานไม่สามารถหันหน้าได้ ทำได้เพียงมองเธอ

ทั้งสองคนมองหน้ากันอยู่แบบนั้น ลู่ฝานรู้สึกว่าส่วนล่างของตัวเองก็แข็ง

โอเค น่าจะแข็งตั้งนานแล้ว ไม่เกี่ยวกับการสบตากันหรอก

ผ่านไปนาน ลู่ฝานรู้สึกว่าตัวเองพูดได้แล้ว ไอ้เก้ายังทำงานอย่างสุดความสามารถ

ช่วยลู่ฝานดูดพลังเยือกเย็นที่ไหลอยู่ในเส้นลมปราณออกไป พูดออกมาไม่หยุด “สิ้นเปลืองๆ โลหิตเย็นล้ำค่าขนาดนี้ ถ้ากลั่นเป็นยา จะได้ยาทิพย์ ยาเสวียน ยาเซียนตั้งเท่าไร! ทำไมฉันมองไม่ออกตั้งแต่แรกว่าทะเลสาบน้ำแข็งนี้เป็นโลหิตเย็น นี่ต้องฆ่าสัตว์อสูรที่แข็งแกร่งธาตุน้ำแข็งตั้งเท่าไร ถึงจะมีเลือดเป็นทะเลสาบแบบนี้!”

ลู่ฝานได้ยินแล้วจิตใจวูบไหว สายน้ำพวกนี้คือเลือดเหรอ อีกทั้งยังเป็นเลือดของสัตว์อสูรที่แข็งแกร่งด้วย

ลู่ฝานรู้สึกว่าตัวเองไม่สามารถเข้าใจได้ เลือดเหมือนทะเลสาบแบบนี้ คงต้องฆ่าสัตว์อสูรที่ขนาดพอๆ กับกุยวัวถึงจะได้

อีกทั้งแค่โลหิตเย็นสามารถทำให้กุยวัวอยู่ในสภาพแบบนี้ งั้นสัตว์อสูรตัวนี้ต้องแข็งแกร่งกว่ากุยวัวถึงจะถูก

สัตว์อสูรที่ทัดเทียมระดับเซียนบู๊ ระดับอริยปราชญ์อย่างนั้นเหรอ

แค่ลู่ฝานคิดถึงสัตว์อสูรแบบนี้ ก็รู้สึกขนลุกแล้ว

ผ่านไปครู่หนึ่ง ความเขียวคล้ำบนหน้าอู่คงหลิงลดลงไปไม่น้อย เหมือนเธอมีวิชาเฉพาะที่สามารถกำจัดพลังเย็นยะเยือกพวกนี้ได้เหมือนกัน

อู่คงหลิงริมฝีปากสั่นเล็กน้อย “ลู่ฝาน คุณชายลู่ นายจะกอดฉันแบบนี้ถึงตอนไหน”

ลู่ฝานพูดว่า “คุณอู่คงหลิง ฉันก็จนปัญญา ทนไปก่อนเถอะ!”

อู่คงหลิงกัดฟันพูดว่า “งั้นนายช่วยหาวิธีเลื่อนมือของนายออกไปหน่อยได้ไหม”

ลู่ฝานพูดอย่างแปลกใจ “มือฉันทำไมเหรอ”