เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า – บทที่ 617

เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า บทที่ 617
เจิงหยงเดินเข้าไป มองลักษณะของกระบี่และดาบอย่างละเอียด “กระบี่และดาบพวกนี้เป็นของที่ใช้กันทั่วไปในประเทศอู่อาน แม้รูปแบบดูเก่าไปหน่อย แต่ก็ไม่ต่างกันเท่าไร”

ลู่ฝานพูดว่า “งั้นหมายความว่าที่นี่ต้องมีผู้อยู่อาศัยของประเทศอู่อาน หรือไม่ก็เป็นคนที่มาจากด้านนอกเหมือนเรา แล้วตายที่นี่ ไม่แน่อาจเป็นผู้ทดสอบก่อนหน้านี้”

เจิงหยงพยักหน้า “อืม แม้จุดจบของพวกเขาจะเศร้าหน่อย แต่ยังมีคนสร้างสุสานให้พวกเขา ถือว่ายังดี”

พูดพลาง เจิงหยงเอามือวางบนอก ซึ่งเป็นวิธีทำความเคารพที่ใช้กันทั่วไปในประเทศอู่อาน ต่อหน้าสุสานกระบี่และดาบทั้งเก้าหลุม เป็นการแสดงความเคารพผู้ล่วงลับ

ลู่ฝานกับอี้ว์เสี้ยวเอ๋อร์ก็ทำความเคารพเช่นกัน จากนั้นทั้งสามคนนั่งลงด้านนอกสุสานกระบี่และดาบ

ฝนหยุดตกแล้ว แต่พื้นดินยังชื้นมาก

แต่ทั้งสามคนไม่ได้สนใจอะไรเล็กน้อยพวกนี้ นั่งลงทันที หลังจากนั้นเจ้าดำเริ่มทำการย่างเนื้ออีกแล้ว มันเอาเนื้องูออกมาย่าง ไม่รู้มันเก็บเนื้องูมาตั้งแต่เมื่อไร

เจ้าดำแลบลิ้นแล้วฉีกปาก มันดูร่าเริงมาก

ลู่ฝานเอายาออกมาหนึ่งขวด ให้ตัวเองกินสองเม็ด ให้อี้ว์เสี้ยวเอ๋อร์หนึ่งเม็ด ให้เจิงหยงหนึ่งเม็ด

ลู่ฝานกลืนยา พลางพูดว่า “รีบฟื้นฟูกำลัง ตั้งแต่คืนนี้ คุณชายเจิงแบ่งเวรพักผ่อนกับฉัน แม้นักบู๊อย่างเราไม่นอนสักสองสามวันก็ไม่เป็นไร แต่เพื่อการต่อสู้หลังจากเจอกุยวัว ต้องรักษาสภาวะที่ดีเอาไว้”

เจิงหยงยิ้มแล้วพูดว่า “คุณชายลู่ฝาน นายใจกว้างมาก ถ้าผมขอยาแบบนี้กับพ่อ เขาคงเจ็บปวดใจไปหลายเดือน ได้ครับ เอาตามที่คุณชายลู่พูด อันที่จริงผมดูออกแล้ว การทดสอบผู้ตรวจกลางชั้นกลาง ผมยังไม่สามารถผ่านได้ในตอนนี้ ในบรรดาพวกเรา มีเพียงคุณชายลู่ที่มีโอกาส”

ลู่ฝานยิ้มแล้วพูดว่า “อันที่จริงฉันก็ไม่มั่นใจเท่าไรหรอก คุณชายเจิง ผมรับความหวังดีของนายเอาไว้”

“ไม่ต้องเรียกผมว่าคุณชายเจิงหรอก เรียกผมว่าเจิงหยงเถอะ คุณชายลู่ ผมถามได้ไหม เมื่อกี้นายรู้ทิศทางการเคลื่อนไหวของสัตว์อสูรล่วงหน้าได้ยังไง อย่าเข้าใจผิดนะครับ ผมแค่รู้สึกว่าวิธีนี้ใช้งานได้ดี ถ้าผมฝึกวิธีนี้ได้ ต่อไปผมช่วยพ่อขนสินค้าข้างนอก จะปลอดภัยขึ้นเยอะครับ”

เจิงหยงถามด้วยจิตใจที่เต็มไปด้วยความหวัง ในเวลาเดียวกันก็เก็บยาอย่างระวัง เขาไม่ได้กินมัน

ลู่ฝานเห็นการกระทำของเจิงหยง ก็ไม่ได้พูดอะไร พูดเนิบๆ ว่า “ขอโทษด้วย วิชานี้ฉันก็ไม่รู้จะสอนยังไง”

เจิงหยงพูดอย่างเข้าใจ “วิชาพิเศษ เข้าใจแล้วครับ คุณชายลู่อย่าถือสานะครับ ผมแค่ถามไปอย่างนั้น”

ลู่ฝานพยักหน้ายิ้ม วิชาชุดนี้ ถึงเขาอยากสอนก็สอนไม่ได้ ใครใช้ให้เจิงหยงไม่ใช่ผู้ฝึกชี่ล่ะ

เจ้าดำย่างเนื้องูเสร็จ เอาอาหารมาด้วยสีหน้าตื่นเต้น

ทุกคนเริ่มกินอาหาร แต่ไม่ได้สังเกตว่าตอนนี้สุสานกระบี่และดาบด้านหลัง มีแสงสว่างขึ้นรางๆ จากนั้นก็หายไป

ขณะเดียวกันที่เมืองหลวงประเทศอู่อาน

ตาเฒ่าหลู่กับตาเฒ่าจงยังดูความเคลื่อนไหวของพวกลู่ฝาน

“ตาเฒ่าหลู่ นายรู้ไหมว่าสุสานพวกนี้เป็นของใคร ทำไมฉันไม่มีความทรงจำอะไรเลย”

“ใครจะไปรู้ล่ะ ไม่แน่อาจเกี่ยวข้องกับเถาวัลย์ปีศาจพวกนั้น”

“เป็นฝีมือของผู้ฝึกวิชาชั่วร้ายหรือเปล่า เหมือนสิบปีก่อนที่จงใจสร้างความวุ่นวาย ฆ่าอัจฉริยะประเทศอู่อานของเรา”

“เป็นไปได้ ดังนั้นเราต้องจับตามอง นายรอแป๊บ ฉันขอไปเอาเหล้ามาอีก”

“อืม เอาเหล้าที่ดีที่สุด”