เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า – บทที่ 654

เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า บทที่ 654
แม้ตอนนี้เขาไม่ได้ขัดแย้งกับอู่คงหลิงแล้วก็ตาม!

ฝึกทั้งชี่และบู๊เป็นความลับใหญ่ที่สุดของเขา แม้แต่พ่อแท้ๆ ของเขา เขายังไม่บอกเลย

ฝึกฝนเงียบๆ ปราณชี่ค่อยๆ กลับสู่การควบคุมของตัวเอง

ขาขวาที่โดนแช่แข็ง โดนปราณชี่ที่ไหลเวียนกำจัดออกไปแล้ว ลู่ฝานรู้สึกว่าถ้ากินยาอีกสองขวด เขาสามารถฟื้นฟูพลังต่อสู้เกือบครึ่งได้ภายในหนึ่งวัน

อู่คงหลิงก็ฟื้นฟูการเคลื่อนไหวกลับมาได้แล้ว เธอค่อยๆ ลุกขึ้น ขยับแขนขาเล็กน้อย

อู่คงหลิงพูดว่า “มีชีวิตอยู่ก็ไม่เลวแฮะ ลู่ฝาน นายไม่ได้แตะต้องฉันจริงๆ ใช่ไหม ทำไมฉันรู้สึกเหมือนโดนคนเปิดเสื้อออก”

สีหน้าจะยิ้มก็ไม่ยิ้ม อู่คงหลิงจงใจดึงเสื้อตัวเอง

ลู่ฝานสีหน้ากระอักกระอ่วน กระแอมออกมาแล้วพูดว่า “นี่มันเรื่องไม่คาดฝัน รักษาอาการบาดเจ็บไง เธอก็เข้าใจนิ”

อู่คงหลิงยิ้มแล้วพูดว่า “ป้อนยาฉัน ต้องถอดเสื้อด้วยเหรอ”

ลู่ฝานพูดไม่ออก ส่วนอู่คงหลิงหัวเราะอย่างมีความสุข

“ลู่ฝาน คืนผ้าปิดหน้าให้ฉันได้ไหม”

อู่คงหลิงมองลู่ฝานด้วยสีหน้าน่าสงสาร

เธอเป็นปีศาจยั่วยวนคนอื่นจริงๆ ไม่ว่าผู้ชายคนไหนก็ปฏิเสธไม่ได้

ลู่ฝานกำลังครุ่นคิด อู่คงหลิงพูดว่า “ตอนนี้ฉันไม่มีความสามารถอะไรเลย เอาผ้าปิดหน้าคืนฉันเถอะ อย่างน้อยมันก็รักษาชีวิตฉันได้ ถึงตอนนั้นถ้าเกิดเรื่องไม่คาดฝัน นายก็ไม่ต้องกังวลอะไรมาก”

ลู่ฝานพูดว่า “ก็ได้ ฉันจะคืนให้เธอ”

ลู่ฝานพูดพลาง เอาผ้าปิดหน้าออกมาจากอก ตอนเอาผ้าปิดหน้าออกมา

ลู่ฝานสัมผัสอีกสิ่งหนึ่งได้

จิตอัคคี!

ตอนเขาสอบผู้ตรวจการชั้นล่าง เขาได้จิตอัคคีมา!

ลู่ฝานเอาจิตอัคคีออกมาด้วย เขาคืนผ้าปิดหน้าให้อู่คงหลิง

อู่คงหลิงใส่ไว้บนหน้าทันที ดูเธอตื่นเต้นเล็กน้อย

ลู่ฝานถือจิตอัคคี เริ่มครุ่นคิด

“นี่คืออะไร”

อู่คงหลิงถาม

ลู่ฝานหันมามองอู่คงหลิง หลังจากอู่คงหลิงใส่ผ้าปิดหน้า ลู่ฝานรู้สึกว่าอู่คงหลิงมีอะไรผิดปกติไป

ออร่าหรือสิ่งอื่น

เมื่อได้ยินอู่คงหลิงถาม

ลู่ฝานพูดว่า “จิตอัคคี ฉันได้มาตอนบุกไปที่เขาดาบทะเลเพลิง”

อู่คงหลิงตาเป็นประกาย

“ของดี ฉันได้ยินว่าแม้แต่ในบรรดาผู้ฝึกชี่ จิตอัคคีก็เป็นสิ่งที่มูลค่าสูงมาก แล้วหายากมาก”

ลู่ฝานพยักหน้า “ใช่ ฉันว่าเหมือนตอนนี้เราจะใช้งานมันได้”

ลู่ฝานเงยหน้ามองหินด้านบน รอยยิ้มปรากฏขึ้นบนใบหน้า

อู่คงหลิงรู้ความคิดของลู่ฝานทันที “นายจะพาจิตอัคคีฝ่าฟันกับน้ำเย็นนี่เหรอ”

ลู่ฝานพูดว่า “ลองดูได้ไม่ใช่เหรอ”

พูดพลาง ลู่ฝานมาตรงขอบแท่นหิน วางจิตอัคคีไว้บนพื้น

น้ำเย็นเคลื่อนตัวกลับไปทันที เหมือนหนูเจอแมว ล่าถอยไปไกลทันที

อู่คงหลิงหัวเราะออกมา “ของดี เหมือนมุกเลี่ยงน้ำ”

ลู่ฝานมองอย่าละเอียด บนพื้นเป็นรอยสีขาว พลังฟ้าดินก็เริ่มเปลี่ยนแปลง

ลู่ฝานยิ้มแล้วพูดว่า “ไม่ใช่เลี่ยงน้ำ แต่มันระเหยน้ำเย็นรอบๆ จนหมด ระเหยไปเต็มๆ สามเมตร ผลไม่เลวแฮะ”

อู่คงหลิงพูดอย่างตกใจ “ระเหยเหรอ ต้องใช้พลังความร้อนสูงขนาดไหน ของสิ่งนี้ไม่ร้อนเลยนะ!”

ลู่ฝานเก็บจิตอัคคีขึ้นมาด้วยสีหน้าประหลาด

ไม่ร้อนเลยเหรอ

ตลก ตอนเขาเอาจิตอัคคีมาในตอนนั้น เปลวไฟพวกนั้นเกือบเผาเขาตาย

แค่ตอนนี้ของสิ่งนี้ไม่เผาไหม้เขาแล้ว เหมือนของล้ำค่าที่มีจิตวิญญาณยอมรับเจ้าของ

“ศึกษาดูให้ดีสักหน่อย ฉันจะดูว่าแบ่งมันเป็นสองได้ไหม เราแบ่งกันคนละครึ่ง ก็ออกไปได้แล้ว”

อู่คงหลิงขบริมฝีปาก “นายจะแบ่งให้ฉันครึ่งนึงเหรอ”

ลู่ฝานพูดว่า “ใช่ แบ่งให้เธอครึ่งนึง”

ในแววตาอู่คงหลิงมีประกายประหลาด เธอไม่พูดอะไรอีก

พลั่ก! พลั่ก!

ลู่ฝานใช้หมัดกระแทกจิตอัคคี ของสิ่งนี้แข็งจริงๆ แยกออกจากกันยาก

เขาเอากระบี่ไร้คมไปอุดไว้ที่หินด้านบน ตอนนี้ในมือไม่มีอาวุธเลย พึ่งได้แค่แรงของตัวเอง

ขณะนั้นสิ่งที่อู่คงหลิงกับลู่ฝานไม่ได้สังเกตคือ

กำแพงที่อยู่ไม่ไกล แช่อยู่ในน้ำเย็นแล้ว

เมื่อน้ำเย็นที่ใสสะอาด สัมผัสกับศพมังกรโลหิตสามหัวบนกำแพง ก็เปลี่ยนเป็นสีคราม จากนั้นค่อยๆ หายไปในกำแพง

เหมือนมีแสงสว่างค่อยๆ ปรากฏขึ้นบนดวงตาของมังกรโลหิตสามหัว มันเป็นแสงเพียงเล็กน้อย ไม่มีใครสังเกตเห็น

แต่เหมือนเจ้าดำสัมผัสอะไรได้ มันหันมามองทางกำแพง แล้วคำรามออกมาเบาๆ

เหมือนสงสัยและไม่เข้าใจ!