เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า บทที่ 657
มันพูดได้
สัตว์อสูรพูดภาษาคนได้เหรอ
ลู่ฝานเห็นสัตว์อสูรพูดภาษาคนได้เป็นครั้งแรก
ว่ากันว่าสัตว์อสูรที่พูดภาษาคนได้ อย่างน้อยต้องเป็นสัตว์ประหลาดที่มีชีวิตเกือบพันปี
ถ้าพละกำลังไม่ถึงแดนปราณฟ้า ล้วนอับอายไม่กล้าออกมา
อู่คงหลิงกระอักเลือดออกมา ไม่มีพลังปราณป้องกัน ตอนนี้เธออ่อนแอเหมือนกระดาษ
ยังดีที่ผ้าปิดหน้าของเธอดูดพลังไปเกินครึ่ง ไม่งั้นเมื่อกี้เธอคงตายคาที่
ลู่ฝานยัดยาใส่ปากอู่คงหลิง จากนั้นดันเธอไปด้านหลัง
ลู่ฝานจ้องมังกรโลหิตสามหัว ปราณชี่ทะลักขึ้นมาบนตัว
ตอนนี้อยู่ในสภาวะที่เจ้าดำสิงร่างอยู่ พลังต่อสู้ของเขาทัดเทียมกับนักบู๊แดนปราณชีวิต
เขาไม่เชื่อว่าตัวเองจะสู้ไม่ได้
หัวสามหัวของมังกรโลหิตสามหัวบนกำแพง เคลื่อนไหวไปทั่ว
แสงสีฟ้ารุนแรงทำให้ดวงตาทั้งหกดวงของมันเป็นสีฟ้าคราม ดูเหมือนคลื่นน้ำกำลังกระเพื่อม
“มนุษย์ผู้ต่ำต้อย ตอนนี้เป็นโอกาสที่พวกนายจะยอมสยบให้ฉัน มอบเลือดของพวกนายมา มอบพลังของพวกนายมา ฉันจะทำให้พวกนายมีอยู่ตลอดกาล”
หัวทั้งสามหัวเงยขึ้นสูง เชิดหน้าใส่ลู่ฝานและอู่คงหลิง
ลู่ฝานมองมังกรโลหิตสามหัวที่เย่อหยิ่งตัวนี้ แล้วพูดอย่างราบเรียบว่า “นายคิดเยอะไปแล้ว เราไม่มอบชีวิตให้นายหรอก งูกระจอก!”
ลู่ฝานจงใจเน้นคำสุดท้าย
สัตว์อสูรที่แข็งแกร่งและอวดดีแบบนี้ ข้อห้ามขั้นสุดยอดก็คือมีคนดูหมิ่นมัน
ตอนลู่ฝานอยู่ที่แดนมายา ก็ใช้น้ำเสียงยั่วยุแบบนี้ ทำให้สัตว์อสูรจำนวนไม่น้อยโมโหได้สำเร็จ
เมื่อสัตว์อสูรถูกยั่วให้โมโห ส่วนใหญ่จะขาดสติ
เมื่อเป็นเช่นนี้จึงมีโอกาสหนี!
ถูกต้อง ลู่ฝานกะจะหนี
เจอสัตว์อสูรมีชื่อเสียงที่ตายไปหลายปี แล้วกลับมามีชีวิตอีกครั้ง แถมยังพูดภาษาคนได้ด้วย
ลู่ฝานไม่อยากสู้กับมันแม้แต่น้อย
เขาเตรียมหลบท่าไม้ตายของมันเรียบร้อยแล้ว อีกทั้งในหัวก็มีแผนแล้ว รอจังหวะดึงกระบี่หนักไร้คมออกมาแล้ววิ่งหนี
“งูกระจอกงั้นเหรอ นายกล้าเรียกผู้ยิ่งใหญ่ ผู้เป็นอมตะ ท่านเลือดสีครามผู้ไร้เทียมทานว่างูกระจอกเหรอ มนุษย์ นายเตรียมกลายเป็นกองเลือดแล้วหรือยัง”
กำแพงสั่นสะเทือนไปทั้งกำแพง ตอนนี้กระบี่และดาบทั้งเก้าเล่มบนกำแพงมีแสงสว่างจ้า
มังกรโลหิตสามหัวคำรามออกมา ตอนที่ลู่ฝานคิดว่ามังกรโลหิตสามหัวจะลงมือ
แต่มังกรโลหิตสามหัวไม่เคลื่อนไหว
ดวงตาสามคู่จ้องลู่ฝานเขม็ง
มังกรโลหิตสามหัวพูดว่า “มนุษย์ บอกชื่อนายมา นายจะได้รับคำสาปชั่วนิรันดร์”
ลู่ฝานขมวดคิ้วพูดว่า “แค่คำสาปเหรอ เหมือนตั้งแต่เล็กจนโตคนที่สาปฉันมีไม่น้อยแล้วนะ ไม่เห็นฉันจะเป็นอะไรเลย”
ลู่ฝานพูดพลางหัวเราะออกมา
ตอนนี้เขาดูออกแล้ว อันที่จริงมังกรโลหิตสามหัวตัวนี้วางมาดใหญ่โตเพื่อตบตาผู้คน มันโดนกระบี่และดาบเก้าเล่มบนกำแพงสะกดเอาไว้แล้ว
พลังที่มันสามารถใช้ได้ตอนนี้ คงมีแค่แสงสีฟ้าหนึ่งชั้นนี่แหละ
“อีกอย่าง นายเรียกตัวเองว่าคุณท่านเหรอ เหมือนนายไม่ใช่มนุษย์นะ เรียกว่างูกระจอกเหมาะกว่า!”
อู่คงหลิงหัวเราะขึ้นมา เธอยืนหลังลู่ฝานแล้วพูดเบาๆ ว่า “น้ำเย็นมอบพลังให้มัน ลู่ฝาน หาวิธีขจัดน้ำเย็น”
ลู่ฝานตาเป็นประกาย กลอกตาไปมาแล้วกวาดตามอง
เป็นไปตามคาด น้ำเย็นที่ไหลมาถึงกำแพงหายไปอย่างประหลาด
เหมือนโดนกำแพงกินเข้าไปอย่างไรอย่างนั้น
