เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า – บทที่ 661

เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า บทที่ 661
เพียงประโยคเดียว ทำให้อู่คงหลิงหน้าเปลี่ยนสี ถอยหลังไปสองก้าวอย่างไม่รู้ตัว

อริยปราชญ์สวรรค์บันดาลยิ้มบางๆ แล้วพูดว่า “วางใจเถอะ ฉันเป็นแค่คนแก่ที่ตายแล้ว อืม ฉันหมายถึงตายจริงๆ นะ ทำอันตรายอะไรเธอไม่ได้หรอก ผู้ฝึกวิชาชั่วร้ายก็ดี หรือคนที่ฝึกอย่างถูกต้องก็ดี ล้วนเป็นมนุษย์ไม่ใช่เหรอ ฉันเคยเจอขอทานที่สูงส่ง แล้วก็เคยเจอราชาที่ต่ำต้อย ตัวตนมันก็แค่ชื่อเรียกเท่านั้น”

อริยปราชญ์สวรรค์บันดาลยิ้มอย่างเป็นธรรมชาติ แต่กลับจับใจลู่ฝานเล็กน้อย

อู่คงหลงทำความเคารพอริยปราชญ์สวรรค์บันดาลอย่างนอบน้อม “อริยปราชญ์สวรรค์บันดาลใจกว้าง ฉันเลื่อมใสจากใจจริง”

อริยปราชญ์สวรรค์บันดาลพูดว่า “หลังกลับไปเธอพยายามซ่อนตัวดีกว่า ผู้ฝึกวิชาชั่วร้ายเดินไปไหนมาไหนแบบโจ่งแจ้ง ไม่ใช่เรื่องดี จำคำฉันไว้ให้ดี คนที่เดิมทีซ่อนตัวอยู่ในความมืด ทำไมต้องแสวงหาแสงสว่าง”

สีหน้าของอู่คงหลิงเปลี่ยนไป เหมือนกำลังครุ่นคิดคำพูดของอริยปราชญ์สวรรค์บันดาล

อริยปราชญ์สวรรค์บันดาลเดินมาข้างหน้า โครงกระดูกสั่นไหว เหมือนจะแยกส่วนได้ทุกเมื่อ

อริยปราชญ์สวรรค์บันดาลยืนห่างจากลู่ฝานประมาณเก้าเมตร มองลู่ฝานอย่างละเอียดตั้งแต่หัวจรดเท้า

“ใครคืออาจารย์ของนาย”

อริยปราชญ์สวรรค์บันดาลถามขึ้น

ลู่ฝานส่ายหน้าแล้วตอบว่า “ขอโทษด้วยครับ อาจารย์สั่งว่าห้ามพูดข้างนอก”

อริยปราชญ์สวรรค์บันดาลถามต่อ “เรียนวิชาที่ไหน”

ลู่ฝานตอบว่า “สถาบันสอนวิชาบู๊เขตตงหวาครับ”

อริยปราชญ์สวรรค์บันดาลส่ายหน้า “สถาบันสอนวิชาบู๊ของเทียนหยาจื่อเหรอ”

ลู่ฝานอึ้งไปครู่หนึ่ง จึงนึกขึ้นได้ว่าเทียนหยาจื่อคือท่านผอ.ของพวกเขา

ลู่ฝานพยักหน้า “ใช่ครับ!”

อริยปราชญ์สวรรค์บันดาลพูดว่า “เจ้าหนุ่ม นายไม่ซื่อสัตย์ เคล็ดวิชาบู๊ของนาย ไม่ใช่สิ่งที่สถาบันสอนวิชาบู๊จะสอนได้ โดยเฉพาะกระบวนท่าเมื่อกี้”

ลู่ฝานเข้าใจแล้ว ที่แท้ยอดกระบี่หวนคืนของเขา ทำให้อริยปราชญ์สวรรค์บันดาลเกิดความสนใจ

ลู่ฝานหัวเราะเบาๆ แล้วพูดว่า “นั่นเป็นเคล็ดวิชาบู๊ที่ผมสร้างเอง”

อริยปราชญ์สวรรค์บันดาลแววตาเป็นประกาย

“มิน่าล่ะถึงไม่ละเอียดเลย อีกทั้งยังไม่สามารถควบคุมได้ สร้างเคล็ดวิชาบู๊เอง ไม่เลวๆ แม้ฉันไม่ได้เป็นนักบู๊ แต่ชำนาญวิชาใดวิชาหนึ่ง ก็จะชำนาญวิชาที่เกี่ยวข้องไปด้วย ฉันเห็นอนาคตที่นายเข้ามาเป็นพวกเดียวกับเราแล้ว”

ลู่ฝานมีรอยยิ้มมุมปาก

พวกเดียวกันที่อริยปราชญ์สวรรค์บันดาลพูด มีความเป็นไปได้สูงว่าจะเป็นระดับเซียนบู๊ ระดับอริยปราชญ์

ได้รับการยืนยันจากผู้อาวุโส ลู่ฝานดีใจอย่างไม่ต้องสงสัย

อริยปราชญ์สวรรค์บันดาลพูดว่า “เจ้าหนุ่ม นายกับฉันเจอกัน ถือว่าเป็นสวรรค์บันดาล ฉันจะให้ของนายอย่างหนึ่ง”

อริยปราชญ์สวรรค์บันดาลพูดพลาง ดึงแขนขวาของตัวเองลงมา

ลู่ฝานกับอู่คงหลิงเห็นการกระทำนี้ ถึงกับคิ้วกระตุก พวกเขาพอรู้ว่าอริยปราชญ์สวรรค์บันดาลจะทำอะไร

อริยปราชญ์สวรรค์บันดาลหัวเราะเบาๆ “เหมือนพวกนายชอบแขนขวาของฉันมาก ฉันเอามันให้พวกนายดีกว่า หวังว่าตอนที่พวกนายก้าวสู่จุดสูงสุดในอนาคต จะมาที่นี่อีกครั้ง ช่วยฉันฆ่ามังกรโลหิตสามหัวให้ตายอย่างแท้จริง”

พูดพลาง อริยปราชญ์สวรรค์บันดาลโยนแขนของตัวเองออกมา

ลู่ฝานยื่นมือมาเตรียมรับ แต่ขณะนั้น คำว่าแดนบนแขนสว่างขึ้นมา

หลังจากนั้นแขนกลายเป็นกระดูกขาว เขาไปในแขนขวาของลู่ฝาน

แสงพุ่งออกมาจากแขนขวาของลู่ฝาน ส่องลงบนหน้าผากของอู่คงหลิง

ทั้งสองคนอึ้งไปพร้อมกัน ลู่ฝานรู้สึกว่าแขนขวาของตัวเองพลังเต็มเปี่ยม ไม่เคยแข็งแกร่งขนาดนี้มาก่อน

ลู่ฝานยื่นฝ่ามือออกมา เห็นกลางฝ่ามือตัวเองมีตัวอักษรคำว่าแดน

เมื่อสัมผัสอย่างละเอียด ทันใดนั้นพลังอันแข็งแกร่งพุ่งไปทั่วแขนขาและร่างกายของเขา