เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า บทที่ 688
ประชาชนทุกคนต่างก็ตะโกนโห่ร้องกันเกรียวกราว
“ผู้คนที่ออกไปจากเมืองเจียงหลินของพวกเรานั้น ไม่มีผู้ใดที่ไม่ได้เรื่อง ดูอย่างลู่ฝานสิ ฉันกล้ายืนยันเลยว่า ต่อไปเขาสามารถที่จะกลายเป็นบุคคลที่ยิ่งใหญ่อย่างแท้จริง ซึ่งจะเป็นถึงผู้ยิ่งใหญ่ในระดับตำนานแบบนั้นเลย”
“ตอนนี้ก็จะต้องเรียกว่าเมืองลู่แล้ว! ”
“โอ้ว ใช่แล้ว จะต้องเรียกว่าเมืองลู่ ฮ่าฮ่า พวกเราไปเข้าร่วมงานเลี้ยงฉลองที่ตระกูลลู่กันเถอะ! ”
……
ท่ามกลางบรรยากาศที่ครึกครื้น มีเพียงแต่เจ้าบ้านจางเท่านั้น ที่อาศัยช่วงจังหวะที่คนไม่สนใจ เดินถอยร่นออกมา
เจ้าบ้านจางขึ้นนั่งบนรถม้า แล้วก็เดินทางกลับมายังบ้านของตน เมื่อมาถึงห้องหนังสือ ก็ผลักเปิดประตูออก
แม้ว่าจะเป็นช่วงกลางวัน แต่ห้องหนังสือนี้ก็มืดมิดไปหมด ภายในยังต้องจุดเทียนให้แสงสว่างด้วย
“คุณพ่อ วันนี้ทำไมท่านถึงกลับมาเร็วจัง”
ภายในห้องหนังสือ มีเสียงที่เฉยชาดังขึ้น
ดวงตาที่เยือกเย็นคู่หนึ่ง เป็นประกายขึ้นในห้องหนังสือ
เจ้าบ้านจางถอนหายใจและพูดว่า: “เยว่หานอ่ะ ต่อไปเมืองเจียงหลินแห่งนี้ก็จะกลายเป็นเมืองลู่แล้ว”
เมื่อพูดจบ ทันใดนั้น ก็มีเงาดำปรากฏขึ้นในห้องหนังสือ จากนั้นเปลวไฟของแสงเทียนโดยรอบก็สะท้อนมาที่ใบหน้าของเธอ
คนนี้ ก็คือจางเยว่หานที่ไม่ได้พูดถึงตั้งนานแล้ว
จางเยว่หานอยู่ในชุดสีดำ ใบหน้าของเธอดูเหมือนจะแตกต่างไปจากเดิมมากทีเดียว
บริเวณครึ่งใบหน้าแฝงไปด้วยชี่สีดำ ราวกับว่ามีแมงมุมอยู่ด้านบนนั้น
จางเยว่หานพูดด้วยเสียงเย็นชาว่า: “คุณพ่อพูดอะไรนะ? ”
เจ้าบ้านจางพลันถอยร่นลงไปสองก้าว เพราะรังสีอำมหิตที่จางเยว่หานปลดปล่อยออกมาจากร่างกายเมื่อครู่นี้นั้น แม้แต่เขาเองก็ยังตกใจ
เจ้าบ้านจางจับประคองไปที่ขอบประตู และพูดขึ้นว่า: “ลู่ฝานผ่านการทดสอบขั้นผู้ตรวจการชั้นกลางแล้ว ตอนนี้เป็นผู้ตรวจการชั้นกลางเพียงคนเดียวแห่งเขตตงหวาแล้ว โดยทางราชสำนักได้นำเมืองเจียงหลิน ปูนบำเหน็จให้กับพวกเขาตระกูลลู่แล้ว! ”
โครมมม!
ทันใดนั้น ห้องหนังสือก็เกิดเสียงพังทลายดังขึ้น
แม้แต่ขอบประตูที่เจ้าบ้านจางจับประคองอยู่นั้น ก็แตกออกเป็นรอยร้าว
“เป็นไปไม่ได้ ต่อให้เขาจะเก่งกาจแค่ไหน ก็ไม่มีทางที่จะผ่านการทดสอบขั้นผู้ตรวจการชั้นกลางได้”
เสียงของจางเยว่หานสั่นไหวเล็กน้อย
เจ้าบ้านจางถอนหายใจและพูดว่า: “ฉันเองก็ไม่อยากที่จะเชื่อ แต่ความจริงก็เป็นแบบนี้ ซึ่งเกรงว่าจะอยู่เมืองเจียงหลินแห่งนี้ต่อไปไม่ได้แล้ว”
จางเยว่หานพูดขึ้นว่า: “พวกเขาตระกูลลู่จะกล้าลงมือสังหารพวกเราตระกูลจางอย่างนั้นเหรอ? ”
เจ้าบ้านจางส่ายศีรษะและพูดว่า: “พวกเขาคงไม่กล้าหรอก แต่เธอที่เป็นลูกสาวของฉันอ่ะ เธอถึงอาฆาตแค้นตระกูลลู่มากขนาดนี้ สักวันหนึ่ง เธอคงจะลงมือสังหารพวกเขาก่อน จากนั้น พวกเขาก็จะกลับมาล้างแค้นสังหารพวกเรา โดยฉันไม่อยากที่จะเห็นภาพเหตุการณ์นี้ปรากฏขึ้น โดยเฉพาะในตอนที่เธอยังไม่ใช่คู่ต่อกรของลู่ฝาน”
จางเยว่หานกัดฟันพูดว่า: “ฉันจะต้องเหนือกว่าเขาให้ได้ เขาให้ร้ายฉันจนฉันแทบจะพิการ สักวันหนึ่ง เขาจะต้องตายลงด้วยน้ำมือของฉัน”
เจ้าบ้านจางส่ายศีรษะและพูดว่า: “คงจะยาก ตอนนี้เขามีตำแหน่งราชการ มีผู้อารักขา ไม่แน่อาจจะมีสมบัติล้ำค่าที่ทางราชสำนักมอบให้ด้วย บวกกับพลังความสามารถส่วนตัวของเขาก็แข็งแกร่งอย่างมาก การที่เธอคิดที่จะสังหารเขานั้น คงจะเป็นเรื่องที่ยากมาก”
จางเยว่หานพูดขึ้นว่า: “ท่านจะต้องเชื่อฉันสิ”
เจ้าบ้านจางพูดว่า: “ฉันเชื่อเธอ ดังนั้นพวกเราจะต้องไปจากที่นี่กันก่อน อย่างน้อยตอนที่เธอยังไม่มีความมั่นใจที่จะเอาชนะเขาได้ ก็อย่าเพิ่งกลับมา”
จางเยว่หานเงียบลงไปสักครู่ และพูดขึ้นว่า: “คุณพ่อ ท่านไม่จำเป็นต้องไป ฉันไปเองก็พอแล้ว”
เจ้าบ้านจางส่ายศีรษะและพูดว่า: “หรือเธอคิดว่ามีอยู่วันหนึ่ง ฉันจะกลายเป็นจุดอ่อนของเธออย่างนั้นใช่ไหม? ฉันจะไปกับเธอ และทั้งตระกูลจางก็จะไปพร้อมกันกับเธอด้วย”
จางเยว่หานพูดขึ้นว่า: “คุณพ่อ หรือท่านจะยอมสละทุกสิ่งทุกอย่างของพวกเราในเมืองเจียงหลินทิ้งไปแบบนี้แล้วเหรอ? ”
เจ้าบ้านจางพูดขึ้นว่า: “ไม่ใช่ทุกอย่าง อย่างน้อยเงินทองก็ยังสามารถที่จะนำติดตัวไปได้ พวกเราหาสถานที่ที่ดี แล้วก็ลงหลักปักฐานกันใหม่ เชื่อมั่นในตัวพ่อของเธอนะว่า ตระกูลจางจะกลับมาแข็งแกร่งยิ่งใหญ่ขึ้นอีกครั้ง”
จางเยว่หานเดินออกมาจากท่ามกลางความมืด แล้วก็พุ่งเข้าไปที่อ้อมอกของเจ้าบ้านทันที
เฉพาะช่วงเวลานี้เท่านั้น ที่เจ้าบ้านจางถึงรู้สึกได้ว่า นี่คือลูกสาวของเขา
ทันใดนั้นแววตาของจางเยว่หานก็ประกายแสงสีเทาดำขึ้น แล้วจางเยว่หานก็ค่อย ๆ พูดขึ้นว่า: “คุณพ่อ พวกเราไปที่เมืองหลวงกันเถอะ”
เจ้าบ้านจางขมวดคิ้วและพูดว่า: “เมืองหลวง? ทำไมจะต้องไปที่นั่นด้วย ด้วยเงินทองของพวกเราที่มีอยู่นี้เมื่อไปที่เมืองหลวงแล้วจะมีโอกาสก้าวหน้าขึ้นได้ไหม? ”
จางเยว่หานพูดว่า: “ไปเมืองหลวง ฉันจึงสามารถหาวิธีการที่จะเหนือกว่าลู่ฝานได้”
เจ้าบ้านจางกัดฟันพูดขึ้นว่า: “เธอแน่ใจเหรอ? ”
จางเยว่หานพยักหน้าเบา ๆ
“ตกลง อย่างนั้นพวกเราก็ไปเมืองหลวง เพียงแค่เป็นเมืองใหญ่ก็เท่านั้น พ่อจะไปด้วยกันกับเธอ วางใจเถอะว่า ทุกอย่างจะต้องไม่มีปัญหาแน่นอน”
เจ้าบ้านจางตีเบา ๆ ไปบนแผ่นหลังของจางเยว่หาน
และในเวลาเดียวกันนี้ สายตาของจางเยว่หานก็เต็มไปด้วยแสงสีเทาดำ
