เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า – บทที่ 702

เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า บทที่ 702
เขาสามารถควบคุมปราณชี่เพื่อล้างพลังทั้งหมดที่อยู่รอบตัวเขาได้ โดยอาศัยวิธีการนี้ น่าจะซื้อเวลาเขาได้มาก

ลู่ฝากระโจนเข้าไปในจวนอากาศธาตุ และทันใดนั้น แรงหมุนเหวี่ยนก็ลากเขาเข้าไป

เมื่อพลังของเขาเพิ่มมากขึ้น ลู่ฝานก็เข้าใจเกี่ยวกับพลังต่างๆลึกซึ้งมากยิ่งขึ้น

เขาในเมื่อก่อนไม่รู้เรื่องเกี่ยวกับการทะลุมิติต่างๆเลย ทำได้เพียงแค่ปล่อยให้พลังนี้นำพาเขาไป

แต่ในตอนนี้ ลู่ฝานรู้สึกได้ว่าเขาสามารถดิ้นรนได้เล็กน้อย อีกทั้งเขาสามารถสัมผัสได้ว่าพลังนี้มาจากอากาศเวิ้งว้างที่ไม่มีที่สิ้นสุด

ภาพที่อยู่ตรงหน้าของเขาเปลี่ยนไป สิ่งที่ปรากฏอยู่ตรงหน้าของลู่ฝานก็คือ ห้องกว้างขนาดใหญ่

แตกต่างจากจวนที่อยู่ในเข็มขัดอากาศธาตุของเขา จวนอากาศธาตุแห่งนี้ดูเล็กกว่ามาก ไม่ได้มีห้องเยอะขนาดนั้น มีเพียงชั้นวางเป็นแถวๆ ด้านบนมีสมบัติล้ำค่าวางอยู่มากมาย

สมบัติล้ำค่าส่วนใหญ่เปล่งประกายออกมา เห็นได้ชัดว่าเป็นของที่ไม่ธรรมดา

เจดีย์เสวียนเก้ามังกรที่อยู่ภายในร่างของลู่ฝาน“ฮ่าๆ สมบัติล้ำค่า เป็นสมบัติล้ำค่าทั้งหมดเลย เจ้านายผู้ยิ่งใหญ่ รีบกวาดให้หมดเลยครับ เร็วเข้ากวาดพวกมันให้หมด！”

เจดีย์เสวียนเก้ามังกรไม่จำเป็นต้องกล่าวเตือน เรื่องพวกนี้ลู่ฝานทำอยู่แล้ว

ร่างกายพลิ้วไหวดุจลม ลู่ฝานเริ่มทำการกวาดสมบัติต่างๆ ในเวลานี้เองภายในจวนมีเสียงคำรามดังออกมา

พื้นที่อยู่ใต้ฝ่าเท้าเริ่มมีแสงสว่างเป็นประกาย

“นี่เป็นค่ายกลการกักขัง เจ้านายผู้ยิ่งใหญ่ครับ เจ้านายกวาดของไว้นะครับ เดี๋ยวผมจะช่วยคุณทำลายค่ายกลเอง！”

เจดีย์เสวียนเก้ามังกรตะโกน ราวกับบ้าคลั่งไปแล้ว

ลู่ฝานรู้สึกว่าภายในร่างกายของเขามีเสียงสะท้อน！

ลู่ฝานเริ่มหยิบของใส่เข้าไปในเข็มขัดอากาศธาตุของตัวเอง ไม่ว่าในมือจะเป็นของอะไรก็ตาม

ทุกครั้งที่เขาหยิบอะไร ลู่ฝานจะรู้สึกว่ามือของเขาทะลุผ่านค่ายกลป้องกัน ถ้าเป็นเมื่อก่อน ค่ายกลพวกนี้จะสร้างปัญหาให้เขาเป็นอย่างมาก แต่ตอนนี้ ปราณชี่บนตัวของลู่ฝานเกิดความผันผวน และดีดตัวจู่โจมพลังบนตัวของเขา

ผ่านไปไม่นาน ของกองใหญ่ก็ถูกเขาโยนใส่เข้าไปในเข็มขัดอากาศธาตุเรียบร้อย

และในเวลานี้เอง ค่ายกลแสงสว่างที่อยู่ใต้เท้าส่องประกายขึ้นเรื่อยๆ ไอ้เก้าก่นด่าไปด้วย และพยายามแก้ค่ายกลไปด้วย

ตอนนี้ อี่ว์ชิงเฉินที่พึ่งกลับถึงห้องกำลังจะพักผ่อนล้มตัวนอน จู่ๆ หันมา

“ใคร！ใครบุกเข้ามาในจวนอากาศธาตุของฉัน！”

อี่ว์ชิงเฉินที่กำลังโกรธไม่มีเวลาสนใจว่าขาของตัวเองจะเจ็บอยู่ เอาปราณชี่ออกมา แล้วกลายร่างเป็นลมจากไป

พื้นที่อยู่ใต้เท้าแตกเป็นผุยผง ในตอนที่เขาจากไป

ภายในจวน ลู่ฝานยังคงหยิบของไม่หยุด

“เยอะเกินไป ไม่ไหวแล้ว หยิบของไม่หมด กลัวว่าเดี๋ยวอี่ว์ชิงเฉินจะกลับมา！”

ลู่ฝานพูดเสียงเบาๆ

สายตาจ้องมองไปยังด้านใน

โดยปกติแล้ว สิ่งที่ล้ำค่าที่สุด จะต้องวางอยู่ด้านใน เวลาที่เหลือของเขา เพียงพอแค่ให้เขาไปหยิบของล้ำค่าที่สุดสิ่งนั้น

เขารีบพุ่งตัวไปข้างหน้า ค่ายกลที่อยู่ใต้เท้าของเขาส่องประกายแสงของสัตว์ร้ายไม่หยุด

พลังอันแข็งแกร่งยังคงหลั่งไหลออกมาเรื่อยๆ ไอ้เก้าเองก็พยายามต่อต้านหยุดยั้งมัน

ลู่ฝานบุกเข้าไปด้านในสุด และสิ่งที่ดึงดูดสายตาของเขาคือแท่นหินเรียงกันเป็นแถว ซึ่งแต่ละอันคลุมด้วยแสงโปร่งใส

ลู่ฝานชำเลืองดูก็เห็นแขนซ้ายของกวนหาน ถูกวางไว้บนแท่นหิน

ดูท่า อี่ว์ชิงเฉินจะให้ความสำคัญกับวิชานี้จริงๆ

สายตากวาดมองโดยรอบ กระบี่เล่มหนึ่ง ตำราเล่มหนึ่ง หินก้อนหนึ่ง ดอกไม้ช่อหนึ่ง

สิ่งของทั้งสี่ชิ้นถูกวางแยกออกจากกัน และยังมีแท่งหินอีกห้าหกแท่นที่ว่างเปล่าอยู่