เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า – บทที่ 712

เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า บทที่ 712
ขณะที่ลู่ฝานออกจากจวนหัวหน้าเขต ตรงหน้าลู่ฝานก็เห็นคนคนหนึ่ง

“คุณชายลู่ฝาน!”

เพ่งเล็งมองไป คืออี้ว์เสี้ยวเอ๋อร์โผล่พรวดออกมา

ลู่ฝานหยุดฝีเท้า และพูดอย่างแปลกๆ: “คุณเสี้ยวเอ๋อร์ ไม่เจอกันนานเลยนะ!”

อี้ว์เสี้ยวเอ๋อร์จ้องมองลู่ฝานตั้งแต่หัวจรดเท้าอยู่นานแล้วพูดขึ้นมาว่า: “อือ คุณชายลู่ฝาน นายดูแข็งแรงมาก ไม่เหมือนกับไม่สบายเลยนะ”

ลู่ฝานอ้าปากขึ้น เป็นเวลานานถึงได้ตอบว่า: “เอ่อ เพิ่งจะหายดี”

อี้ว์เสี้ยวเอ๋อร์ก้าวไปข้างหน้าก้าวหนึ่ง โน้มใบหน้าเข้าใกล้มาก ใกล้มากๆ!

“จริงเหรอ? ฉันยังคิดว่า อาการป่วยของนายไม่มีวันดีขึ้น”

ลู่ฝานถอนหายใจพูดขึ้นมาว่า: “คุณเสี้ยวเอ๋อร์ ขอโทษด้วย”

อี้ว์เสี้ยวเอ๋อร์พูดขึ้นมาว่า: “นายไม่จำเป็นต้องขอโทษ ฉันได้ยินมาแล้วว่า นายคบหากับอู่คงหลิงแล้ว ก็ย่อมไม่ชอบผู้หญิงที่หน้าตาไม่สวยงามอย่างฉัน แม้ว่านายจะผ่านประลองยุทธ์เลือกคู่ แม้ว่านายอาของฉันจะเตรียมตัวให้ฉันแต่งงานกับคุณแล้ว”

ลู่ฝานขมวดคิ้วพูดขึ้นมาว่า: “ผมกับอู่คงหลิงเหรอ? เธอฟังใครพูดมา”

อี้ว์เสี้ยวเอ๋อร์พูดขึ้นมาว่า: “คุณชายลู่ฝาน ผู้ตรวจการลู่ นายคงไม่ใช่ว่าต้องการจะปฏิเสธหรอกนะ! ฉันตรวจสอบมาอย่างชัดเจน รวมทั้งคืนนั้นที่นายคบหากับเธอด้วย”

สีหน้าของลู่ฝานเยือกเย็นขึ้นมา

“เธอส่งคนไปสอดแนมในตระกูลลู่ของผมเหรอ?”

อี้ว์เสี้ยวเอ๋อร์นิ่งไปครู่หนึ่ง และพูดตะกุกตะกักว่า: “ไม่……ไม่ได้ฉันส่งไป คือ……คือ……”

ลู่ฝานมองใบหน้าของอี้ว์เสี้ยวเอ๋อร์ พูดออกมาอย่างชัดถ้อยชัดคำว่า: “คุณอี้ว์เสี้ยวเอ๋อร์ ผมจะคบหากับใคร ก็เป็นเรื่องส่วนตัวของผม ผมไม่จำเป็นต้องรายงานเธอ และก็ไม่ต้องการให้เธอส่งคนมาจับตาดูผมด้วย และก็ยิ่งไม่ต้องการ ให้เธอส่งคนไปสอดแนมตระกูลลู่ของผมด้วย ขอโทษด้วย ผมยังมีธุระ ขอตัวก่อน!”

อี้ว์เสี้ยวเอ๋อร์มองดูลู่ฝานเดินออกไปด้วยความนิ่งอึ้ง ไม่รู้ว่าทำไมรอบดวงตาถึงได้เปียกชื้น

ลู่ฝานเดินออกจากจวนหัวหน้าเขต และขึ้นรถม้า

ทันทีที่ขึ้นรถ ลู่ฝานก็มองเห็นศิษย์พี่หานเฟิงกับแม่นางเมี่ยวหยู่ที่นัวเนียอยู่ด้วยกัน

ทั้งสองรีบจัดแจงเสื้อผ้า

ศิษย์พี่หานเฟิงหัวเราะฮ่าฮ่าแล้วพูดขึ้นมา: “ศิษย์น้องลู่ฝาน ทำไมนายกลับมาเร็วขนาดนี้”

ลู่ฝานทำเหมือนไม่เห็นอะไร และส่ายหัวพูดขึ้นมาว่า: “กลับบ้าน!”

คนเลี้ยงม้าโบกแส้ และล้อหมุนไปข้างหน้า

……

ในเวลาเดียวกัน ที่ห่างไกลออกไป ในซากวัตถุโบราณที่ไกลสุดขอบฟ้า ชายชราในชุดผ้าขี้ริ้วก็ลืมตาทั้งสองขึ้น

ใบหน้าผอมแห้ง ร่างกายที่ผอมบาง ชายชราดูเหมือนซากศพที่ฟื้นคืนชีพ

ทันใดนั้นเลือดหยดหนึ่งหยดจากฝ่ามือของชายชรา ตกลงสู่พื้น ทำให้เกิดหมอกเลือดขึ้น

ในสายหมอกที่ปกคลุม ชายชรามองดูภาพลวงตา หินสีดำบนพื้น ห้องโถงว่างเปล่า และเจดีย์มังกรพันรอบ

“ชิงเชิง ทำไมนายถึงได้กลายเป็นแบบนี้!”

ชายชราถอนหายใจ

หมอกเลือดหายไป ชายชราเริ่มขยับนิ้วคำนวณ

“ที่นี่อยู่ห่างไกลจากเมืองตงหวาร้อยค่ายกลเต็มๆ ก็หมายความว่า เมื่อคืนนี้ ชิงเชิงก็ตายไปแล้ว!”

ค่อยๆลุกขึ้น ชายชรามองดูกำแพงโดยรอบ

ด้านบน เต็มไปด้วยบาดแผลจากมีดและรอยดาบทุกชนิด ชายชราสูดหายใจเข้าลึกๆ

“สายเลือดของฉัน ไม่นึกเลยว่าจะสิ้นสุดไปเช่นนี้ เป็นอี่ว์เทียนซีก่อน แล้วก็ตามด้วยชิงเชิง ดูเหมือนว่าถ้าฉันไม่กลับไปอีก ตระกูลอี่ว์ทั้งหมดก็จะถูกทำลาย คิดว่าฉันออกมานานสิบกว่าปีแล้ว เดินทางไปนัดพบเจอกันที่หยุนไห่ พเนจรตามภูเขาและแม่น้ำ แสวงหาวิชาบู๊ล้มเหลวไม่ว่า ยังทำให้ตระกูลประสบภัยพิบัตินี้ อี่ว์หลงเฟิงนะอี่ว์หลงเฟิง ดูเหมือนว่าพวกเขาจะลืมชื่อของนายไปแล้ว ดูเหมือนว่าเด็กเปรตเหล่านั้นไม่ค่อยเชื่อฟังอีกแล้ว!”

เมื่อพูดเช่นนี้ ชายชราก็เปล่งรัศมีที่น่าสะพรึงกลัว กำแพงโดยรอบก็เริ่มแตกออก ในไม่ช้าก็มีรูขนาดใหญ่ปรากฏขึ้นเหนือศีรษะ