เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า บทที่ 743
กลางคืนมาถึงอย่างเงียบๆ
ในลานบ้านเล็กๆ ของหลิงเหยา ลู่ฝานกับหานเฟิงมองผู้ชายข้างหน้าเงียบๆ แล้วถามคำถามออกมา
ชายคนนี้เป็นนักฆ่าอันดับต้นๆ ของสำนักชุดแดง
ชื่อเขาคือสิบสาม
ตอนได้ยินชื่อนี้ครั้งแรก ลู่ฝานยังคิดว่าอีกฝ่ายจงใจหลอกเขา
แต่เมื่อศิษย์พี่หานเฟิงหักแขนเขาไปหนึ่งข้าง เขาก็ยังไม่พูดชื่ออื่นออกมา ลู่ฝานจึงเชื่อว่าเขาชื่อนี้
คนคนนี้พูดน้อยมาก ดูเรียบง่ายมาก ตอนพูดรู้สึกติดๆ ขัดๆ เหมือนคนใบ้พูดอย่างไรอย่างนั้น
แววตาว่างเปล่า ดูผอม ถึงมีลูกธนูปักอยู่เต็มตัว มือเท้าเละไปหมด กระดูกแตกร้าว เขาก็ไม่พูดอะไรออกมาสักคำ
“สิบสาม ฉันจะถามอีกครั้ง เจ้าสำนักของนายคือใคร ใครสั่งให้นายมาฆ่าฉัน”
สิบสามพูดออกมาว่า
“ไม่รู้!”
พูดจบ ก็ไม่พูดอะไรอีก
ศิษย์พี่หานเฟิงทนดูต่อไปไม่ไหวแล้ว เขาลุกขึ้นพูดว่า “ศิษย์น้องลู่ฝาน ให้ฉันฆ่าเขาเถอะ ดื้อด้านจริงๆ พูดไปก็ไร้ประโยชน์ นายเห็นหรือเปล่าว่าเขาพูดไม่เกินสามคำ จงใจล้อหลอกพวกเราชัดๆ!”
ศิษย์พี่หานเฟิงดึงกระบี่ออกมา เตรียมจะจัดการเขา
เห็นศิษย์พี่หานเฟิงดึงกระบี่ออกมา สิบสามมีสีหน้าหลุดพ้น
เหมือนเขาดูปล่อยวาง ลู่ฝานเห็นภาพนี้อย่างรวดเร็ว เขายกมือขึ้นพูดว่า “เดี๋ยวก่อน ศิษย์พี่หานเฟิง อย่ารีบร้อน ให้ผมถามก่อน”
ศิษย์พี่หานเฟิงมองซ้ายมองขวา วางกระบี่ลงอย่างเหนื่อยใจ
“โอเค นายถามเถอะ ฉันขอไปนอนก่อน สู้มาทั้งวัน เหนื่อยจะตายแล้ว ศิษย์น้องหลิงเหยา ฉันนอนเตียงเธอไม่เป็นไรใช่ไหม”
หลิงเหยากัดริมฝีปากแล้วพูดว่า “พี่อย่าแตะต้องของของฉัน”
หานเฟิงหัวเราะแล้วพูดว่า “วางใจเถอะ ไม่แตะหรอก ถ้าทำพังเดี๋ยวฉันออกเงินซื้อใหม่ให้เธอ”
หลิงเหยาตาเป็นประกาย “งั้นพี่แตะต้องได้ตามสบายเลย”
หานเฟิงอึ้งไป จากนั้นส่ายหน้าแล้วไปนอน
ลู่ฝานจ้องสิบสามที่อยู่ตรงหน้า ประสานมือสองข้างแล้วพูดว่า “เหมือนนายไม่ชอบพูด”
สิบสามพยักหน้าเบาๆ เงียบไม่พูดอะไร
ลู่ฝานพูดว่า “งั้นก็ดี ตอนนี้ฉันจะถามแล้วนายตอบ ถ้าไม่ได้จริงๆ นายแค่ตอบว่าใช่หรือไม่ใช่ก็พอแล้ว อย่าคิดหลอกฉัน ฉันสังเกตได้รวดเร็วมาก ฉันสามารถเห็นเส้นลมปราณที่กำลังเต้นของนาย ผ่านผิวหนังของนาย เข้าใจหรือยัง”
คำพูดของลู่ฝาน ไม่ใช่คำขู่ จากประสาทสัมผัสทั้งหกของเขาในตอนนี้ เขาไวต่อทุกอย่างรอบตัวมาก เขาเห็นความผิดปกติของสิบสามได้ชัดเจน แม้จะเพียงเล็กน้อยก็ตาม
“อย่างแรก ใครส่งนายมา นายรู้จักคนคนนี้ไหม”
ลู่ฝานถามคำถามแรกออกมา
“เจ้าสำนัก”
“เจ้าสำนักของพวกนายคือใคร”
“ไม่รู้”
“นายไม่เคยเห็นเขาเหรอ”
“ใช่”
“งั้นเขาสั่งนายได้ยังไง”
เมื่อพูดถึงตรงนี้ สิบสามมองแขนขวาของตัวเอง แล้วไม่พูดอะไร
ลู่ฝานเดินเข้ามา ฉีกเสื้อตรงแขนขวาของสิบสามออก ลู่ฝานเห็นงูตัวเล็กสีดำเลื้อยอยู่บนแขนของเขา เมื่อมองขึ้นไป งูสีดำไม่ได้มีแค่ตัวเดียว เหมือนร่างกายของเขา เป็นที่ที่ให้งูพวกนี้เลื้อยเล่น ฝูงงูเลื้อยอยู่ข้างในอย่างมีความสุข หลังจากนั้นรวมตัวเป็นคำว่าวิญญาณ ทำให้แขนของสิบสามดูประหลาดมาก
ลู่ฝานกระชากเสื้อท่อนบนของสิบสามออกจนหมด มีงูตัวเล็กๆ เลื้อยอยู่เต็มไปหมด
