เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า – บทที่ 752

เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า บทที่ 752
“สูตรการกลั่นยาห้าใบ นับสิ”

เจ้าของร้านตกใจ เหมือนเขาคิดไม่ถึงว่าลู่ฝานจะเอาสูตรการกลั่นยาห้าใบมาได้

เขามองสูตรการกลั่นยาอย่างตื่นเต้น แล้วพูดอย่างตกใจ “เป็นของจริงทั้งหมด ลูกค้าต้องการอะไรอีกไหม ดูได้ตามสบายเลย อยากได้อะไร แค่สูตรการกลั่นยาใบเดียวก็พอ”

ขณะกำลังพูด ชายสองคนเดินเข้ามา

“เจ้าของร้าน ไหนของล่ะ เอามาให้ฉัน ยาเม็ดที่นายต้องการ ฉันไปเอามาให้แล้ว ฉันเสียเวลามากเลย!”

ชายทั้งสองคนสวมชุดสีเขียว เดินมาพร้อมรอยยิ้ม เอาขวดยาวางไว้หน้าเจ้าของร้าน

สีหน้าของเจ้าของร้านเปลี่ยนไป เหมือนเขากระอักกระอ่วน

ผู้ชายเห็นเจ้าของร้านไม่เอาขวดยา ก็ขมวดคิ้วพูดว่า “ทำไม อย่าบอกนะว่านายจะไม่ขายแล้ว”

เจ้าของร้านมองลู่ฝานด้วยสีหน้าไม่สู้ดี “ขอโทษด้วย มุกเม็ดนั้น โดนลูกค้าท่านนี้ซื้อไปแล้ว เขาให้ราคาสูงกว่า!”

ผู้ชายดึงดาบยาวด้านหลังออกมาทันที

“อะไรนะ นายพูดอีกทีสิ ไอ้เด็กนี่ กล้าแย่งของฉันเหรอ รู้ไหมฉันเป็นใคร รู้จักสำนักชุดเขียวไหม รีบส่งของมา เอาแขนนายมาข้างนึง แล้วฉันจะปล่อยนายไป”

ลู่ฝานไม่มีสีหน้าหวาดกลัวสักนิด เขามองผู้ชายคนนั้น

เจ้าของร้านหลบมาอีกด้าน แล้วพูดเบาๆ ว่า “ทั้งสองท่านอย่าโมโห มีอะไรพูดกันดีๆ บนเขาอวี่ฮั่วไม่อนุญาตให้ทะเลาะวิวาทนะครับ”

ดาบยาวของผู้ชายชี้มาที่คอของลู่ฝาน กล้ามเนื้อบนใบหน้าปูดขึ้นมา แววตาเต็มไปด้วยความอาฆาต

ลู่ฝานพูดอย่างราบเรียบว่า “ขอโทษด้วย การซื้อของ คนที่ให้ราคาสูงก็ต้องได้ แต่ในเมื่อฉันแย่งของของนาย จึงดูไม่ค่อยเป็นไปตามกฎเท่าไร ฉันชดใช้เป็นยาให้นายหนึ่งขวด ถือว่าเรื่องนี้จบ เป็นไง”

ลู่ฝานเอายาออกมาขวดหนึ่ง ยื่นให้ผู้ชายคนนั้น

ผู้ชายรับยามาอย่างไม่ลังเล เขาเปิดขวดยาดู

เมื่อเห็นแสงสว่างอยู่เต็มด้านใน มีพลังเต็มเปี่ยม อีกทั้งเม็ดยายังขยับได้ ผู้ชายตกใจมาก

“ยาทิพย์!”

ผู้ชายรีบเก็บยาอย่างรวดเร็ว มุมปากของเขามีรอยยิ้มเล็กน้อย

“ไอ้หนุ่ม ของเยอะนะ ให้ฉันอีกสักแปดขวดสิบขวด ฉันจะปล่อยนาย”

ลู่ฝานส่ายหน้าเล็กน้อย ยิ้มบางๆ แล้วพูดว่า “เฮ้อ ทำไมนายถึงไม่ยอมฟัง”

ผู้ชายพูดอย่างเย็นชา “นายพูดอะไร รนหาที่ตายใช่ไหม!”

พูดพลาง ผู้ชายทำท่าจะฟันดาบลงมา

แต่ต่อมาลู่ฝานลงมือก่อน

ใช้มือข้างหนึ่งบีบดาบยาวของชายคนนั้นไว้ พลังแข็งแกร่งเหมือนคีม หนีบดาบยาวเอาไว้แน่น จนไม่สามารถขยับได้

หลังจากนั้นลู่ฝานใช้แรงที่ฝ่ามือ ดาบยาวที่หลอมมาร้อยครั้งของชายคนนั้นเหมือนขนมแป้งทอดที่บิดเป็นเกลียว ถูกบิดจนเป็นก้อน ชายคนนั้นเพิ่งปล่อยพลังปราณออกมา ก็รู้สึกว่ามีพลังน่ากลัว กดพลังปราณของเขากลับมา

ภาพนี้ทำให้ชายคนนั้นอกสั่นขวัญแขวน เพื่อนที่ยืนอยู่หลังเขาเหมือนเห็นผี ถอยหลังไปหลายก้าว

“พอแล้วๆ นายชนะแล้ว!”

ผู้ชายพูดด้วยความตกใจ

ลู่ฝานปล่อยมือ ดาบยาวกลายเป็นชิ้นๆ หล่นลงบนพื้น

ชายคนนั้นปล่อยดาบ ถอยไปด้านหลังไม่หยุด มองลู่ฝานอย่างหวาดกลัวแล้วพูดว่า “โอเค นายเก่ง ไอ้หนุ่ม ล่วงเกินคนชุดเขียว ชีวิตนายจบเห่แล้ว นายรอก่อนเถอะ”

พูดจบ ผู้ชายหันหลังเดินออกไป ไม่เยิ่นเย้อ

ลู่ฝานยิ้มแล้วพูดว่า “ทำไมคนอวดดีพวกนี้ ชอบพูดทิ้งท้ายแบบรุนแรงหลังจากแพ้กันนะ”

หานเฟิงพูดว่า “ก็เพราะพวกเขาเสียหน้ามากยังไงล่ะ โอเค เจ้าของร้าน ไม่ต้องหนี เอาสูตรการกลั่นยากลับมา ให้ตายเถอะ ราคาสิบเท่าของยาบ้าบอขวดเดียว ไม่น่าจะใช่สูตรการกลั่นยาห้าใบนะ!”

เจ้าของร้านสีหน้าเศร้าทันที แต่ต่อมา เขาทิ้งร้านแผงลอยแล้ววิ่งหนีไป พวกลู่ฝานมองอย่างตกตะลึง