เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า – บทที่ 806

เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า บทที่ 806
คุณย่าไม่พูดอะไร ทำเพียงมองลู่ฝานเงียบๆ รอยยิ้มมุมปากไม่หายไป

ลู่ฝานเห็นคุณย่ามีท่าทางแบบนี้ เริ่มมั่นใจกับการคาดเดาในใจ

“คุณย่า คนนั้นเป็นคุณย่าเหรอ”

ลู่ฝานไม่อ้อมค้อม ถามออกมาตรงๆ

ในที่สุดคุณย่าพูดออกมาว่า “เรื่องบางเรื่อง นายไม่จำเป็นต้องถาม”

ลู่ฝานพยักหน้าเข้าใจ การคาดเดาในใจแปรเปลี่ยนเป็นความแน่ใจ ความเลื่อมใสมากมายผุดขึ้นในใจลู่ฝานทันที

ผู้แข็งแกร่งที่เข้าสู่แดนอยู่ข้างเขา ลู่ฝานอยากเอาวิชาหนึ่งเดียวแดนไกลโพ้นเล่มนั้น ออกมาให้อีกฝ่ายสอนให้ตอนนี้เลย

แต่ต่อมาคุณย่ายิ้มแล้วพูดว่า “แต่ในเมื่อถามแล้ว งั้นฉันจะบอก ฉันเป็นแค่คนพิการ”

ลู่ฝานอึ้งไป พูดอย่างสงสัยว่า “อย่าบอกนะว่าไม่ใช่คุณย่า”

คุณย่าพยักหน้า แล้วส่ายหน้า ยิ้มแต่ไม่พูดอะไร

ลู่ฝานสับสนไปหมดแล้ว แต่คุณย่ากลับหัวเราะอย่างมีความสุข เหมือนนี่คือสิ่งที่เธอต้องการ

ไม่นานหลิงเหยาวิ่งกลับมา แต่มีคนหนึ่งตามเธอกลับมาด้วย

สิบสาม!

ขอบตาดำคล้ำ ร่างกายซูบผอม เสื้อผ้าขาด สิบสามเดินกลับมากับหลิงเหยา

“ลู่ฝาน เขามาหานาย”

หลิงเหยาเอ่ยขึ้น

ลู่ฝานเดินเข้ามา มองสิบสามอย่างละเอียด

ทันใดนั้น ลู่ฝานพบว่าอักษรยันต์บนตัวสิบสามหายไปแล้ว

ลู่ฝานพูดว่า “ตอนนี้นายน่าจะรู้ว่าเจ้าสำนักชุดแดงของพวกนายเป็นมารใช่ไหม”

สิบสามพยักหน้าช้าๆ

ลู่ฝานพูดต่อ “ลายมารบนตัวนายหายไปแล้ว แสดงว่ามารตัวนั้นไม่ได้ควบคุมนายแล้ว ตอนนี้นายเป็นอิสระ”

สิบสามเงยหน้ามองลู่ฝาน จากนั้นก็พยักหน้าเบาๆ อีก

ลู่ฝานขมวดคิ้วพูดว่า “ฉันเคยรับปากนาย แค่นายเข้าร่วมการต่อสู้ ฉันจะปล่อยนาย นายไม่ต้องกังวลว่าฉันจะแก้แค้นนาย ถ้าฉันจะฆ่านาย ฉันฆ่าไปนานแล้ว”

สิบสามพูดออกมาว่า “ผมรู้”

ลู่ฝานยิ้มแล้วพูดว่า “งั้นตอนนี้นายมาบอกลาฉันเหรอ ตอนผู้ฝึกชี่แซ่ทางอะไรนั่นไป ไม่เห็นบอกลาฉันเลย ดูเหมือนนายจิตใจดีกว่าเขานะ”

สิบสามพูดว่า “ไม่ ผมตามนาย”

คำพูดสั้นๆ ทำให้ลู่ฝานตกใจ ฟังความหมายของสิบสาม เหมือนอยากตามเขาไปด้วย

ลู่ฝานยิ้มแล้วพูดว่า “นายอยากติดตามฉันเหรอ ทำไมล่ะ”

“นายแข็งแกร่งมาก!”

สิบสามมองลู่ฝานด้วยแววตาเป็นประกาย

ลู่ฝานตลกเขา ดูเหมือนหมอนี่ก็คิดว่ากระบี่นั่นเป็นฝีมือเขาเหมือนกัน

ลู่ฝานหันมามองคุณย่า ไม่รู้จะอธิบายอย่างไร

สิบสามพูดว่า “ผมไม่รู้การใช้ชีวิต”

คำพูดของสิบสาม ทำให้รอยยิ้มบนหน้าลู่ฝานหายไป เขาฟังความเจ็บปวดที่อยู่ในคำพูดสิบสามออก

“ไม่รู้การใช้ชีวิต”

ลู่ฝานพึมพำออกมา

จู่ๆ เสียงของคุณย่าดังขึ้นด้านหลัง

“ลู่ฝาน ฉันคิดว่าเด็กนี่ไม่เลว ในเมื่อเขายอมตามนายไป นายก็รับเขาไว้สิ มีคนติดตาม เป็นองครักษ์ก็ไม่เลวนะ”

ลู่ฝานมองหลิงเหยาแล้วพูดว่า “เธอคิดว่าไง”

หลิงเหยาแลบลิ้นน่ารักแล้วพูดว่า “แล้วแต่นายสิ”

ลู่ฝานเงียบไปครู่หนึ่ง จากนั้นมองสิบสามแล้วพูดว่า “ฉันให้นายตามฉันไปได้ แต่ถ้านายมีเจตนาไม่ดี ฉันจะฆ่านายอย่างไม่ลังเล ฉันไม่ลืมว่านายเป็นลูกน้องของคนที่ฝึกฝนชั่วร้าย ฉันไม่สามารถไว้ใจนายได้ร้อยเปอร์เซ็นต์”

สีหน้าของสิบสามไม่เปลี่ยนแปลง คุกเข่าตรงหน้าลู่ฝาน จากนั้นหมอบลงกับพื้น ทำความเคารพลู่ฝานอย่างยิ่งใหญ่แล้วพูดว่า “เจ้านาย!”

ลู่ฝานอึ้งไป เขาเป็นนักบู๊ แม้จะเคารพอาจารย์ที่สุด แต่ก็ไม่เคยทำความเคารพยิ่งใหญ่ขนาดนี้

คุณย่าอมยิ้มแล้วพยักหน้าอยู่ด้านหลัง ขยับนิ้วมือเบาๆ เหมือนกำลังนับนิ้วทำอะไรสักอย่าง จากนั้นรอยยิ้มบนใบหน้ากว้างขึ้น

“แค่กๆ ลุกขึ้นเถอะ”

ลู่ฝานพูดกับสิบสาม

เมื่อได้ยินคำพูดของลู่ฝาน สิบสามจึงลุกขึ้น ยืนด้านหลังลู่ฝานอย่างนอบน้อม

บทที่ 805