ฉินอวิ่นพูดว่า “ผมดูเหตุการณ์เมื่อกี้อย่างละเอียด ในบรรดาคนที่ฝึกฝนชั่วร้าย มีหนึ่งคนที่หัวใจโผล่ออกมาด้านนอก ถ้าผมดูไม่ผิด นั่นต้องเป็นหัวใจแห่งความมืด สมบัติล้ำค่าของคนที่ฝึกฝนชั่วร้าย ของสิ่งนี้มาจากที่ที่บ่งบอกชัดเจนไม่ได้ มีความสามารถพิเศษ สามารถเพิ่มวิทยายุทธของวิชาชั่วร้าย สามารถยืดอายุ สามารถทำให้คนที่ฝึกฝนชั่วร้ายหนีจากสังคมได้เป็นพันปี แต่ของชิ้นนี้ก็แค่สมบัติชิ้นเล็กๆ ชิ้นหนึ่งเท่านั้น สำหรับพวกคนที่ฝึกฝนชั่วร้ายที่ยังไม่ได้เข้าสู่แดน เป็นของที่ต้องแย่งชิงกัน แต่สำหรับผู้แข็งแกร่งที่แท้จริง ก็แค่เท่านั้น ผมดูในภาพเหตุการณ์ มีคนคนหนึ่งฟันกระบี่ลงบนของสิ่งนี้จนเป็นรอย คิดว่าถ้าเป็นคนอื่น อย่างเช่น อาจารย์อีหมิงในหน่วยองครักษ์เสิ่นหวาคงแตกสลายไปแล้ว ส่วนการสังหารทั้งเมือง หึหึ นี่เป็นวิธีที่คนที่ฝึกฝนชั่วร้ายชอบใช้ไม่ใช่เหรอ จากความคิดของผม ยกเรื่องนี้ให้หน่วยองครักษ์จิ่วหวาจัดการก็ได้”
คำพูดของฉินอวิ่น ทำให้เหล่าข้าราชการพยักหน้าเห็นด้วย พากันชื่นชมองค์รัชทายาทว่าสังเกตได้ละเอียดมาก
จักรพรรดิฉินซางยิ้มแล้วพูดว่า “อวิ่นเอ๋อร์พูดมีเหตุผล ฝานเอ๋อร์ นายคิดว่าไง”
ฉินซางหันไปมองชายหนุ่มอีกคน
ชุดมังกรที่เขาสวมใส่ เป็นเครื่องยืนยันว่าเขาคือคนในครอบครัวจักรพรรดิ เขาชื่อฉินฝาน เป็นองค์ชายรองของประเทศอู่อาน
ฉินฝานเดินกะโผลกกะเผลกออกมา เงียบอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า “พี่ใหญ่พูดถูกต้องมาก ผมคิดอะไรไม่ออกแล้ว”
ฉินซางตอบรับเหมือนผิดหวังเล็กน้อย สะบัดมือให้ฉินฝานถอยลงไป
ฉินฝานเดินกลับมาอย่างลำบาก เขาไม่ได้บาดเจ็บ แต่เขากะเผลกแบบนี้มาตั้งแต่เกิด เมื่อยืนเรียบร้อย ฉินฝานพูดเบาๆ ด้านหลังพี่ชายอย่างฉินอวิ่นว่า “พี่ใหญ่ความรู้กว้างขวางจริงๆ”
ฉินอวิ่นยิ้มอย่างได้ใจ หันมามองฉินฝานแวบหนึ่ง ในแววตามีความดูหมิ่นและได้ใจ จากนั้นก็หันกลับไป
จักรพรรดิฉินซางพูดเสียงก้องว่า “งั้นก็เอาตามที่อวิ่นเอ๋อร์พูด มอบเรื่องคนที่ฝึกฝนชั่วร้ายให้หน่วยองครักษ์จิ่วหวาจัดการ ถ้าพบปัญหาที่แก้ไขยาก ให้หน่วยองครักษ์เสิ่นหวาคอยช่วยเหลือ”
ผู้อาวุโสสองคนเดินออกมา คำนับเป็นการตอบรับ
หลังจากนั้นจักรพรรดิฉินซางพูดว่า “ใช่สิ ยังมีอีกเรื่อง เด็กที่สามารถฟันมารทั้งสี่ร่วงลงมาด้วยกระบี่เดียว มีใครรู้ไหมว่าเป็นใคร”
ผู้อาวุโสที่พูดเมื่อครู่เดินออกมาอีกครั้ง “ผมทราบครับ เขาคือลู่ฝาน เพิ่งเลื่อนตำแหน่งเป็นผู้ตรวจการชั้นกลางครับ มาจากเมืองลู่ เขตตงหวาครับ”
ฉินซางหัวเราะเบาๆ
“ผู้ตรวจกลางชั้นกลางเหรอ หึหึ น่าสนใจ ผู้ตรวจการชั้นกลางของประเทศอู่อาน สู้กับมารทั้งสี่ได้ตั้งแต่เมื่อไรกัน นายไม่ได้จำผิดใช่ไหม”
ผู้อาวุโสพูดว่า “ผมจำไม่ผิดครับ การสอบเลื่อนระดับผู้ตรวจการของเด็กคนนี้ เคยมอบให้ฝ่าบาทดูแล้ว เขาคือคนที่ฆ่ากุยวัวครับ”
จักรพรรดิฉินซางนึกออกแล้ว เขาหัวเราะแล้วพูดว่า “อ๋อ ที่แท้เป็นเด็กคนนี้นี่เอง อืม ดูเหมือนเขาเป็นคนที่มีโอกาสและโชคชะตาติดตัว งั้นก็ให้เขามาร่วมการคัดเลือกที่เมืองหลวงสิ”
ผู้อาวุโสพูดด้วยสีหน้ายินดี “พระองค์ผู้ทรงปรีชาญาณ”
แต่ขณะนั้น จู่ๆ ฉินอวิ่นเดินออกมาพูดว่า “เสด็จพ่อ ให้มีรายชื่อในการคัดเลือกแบบนี้ ดูประมาทเกินไปหน่อยหรือเปล่าครับ”
จักรพรรดิฉินซางหัวเราะแล้วพูดว่า “ทำไม นายคิดว่าไม่เหมาะสมเหรออวิ่นเอ๋อร์”
ฉินอวิ่นพูดว่า “ผมคิดว่าถึงแม้เด็กคนนี้มีความสามารถ แต่ไม่ควรค่าได้รายชื่อการคัดเลือก เสด็จพ่อได้โปรดคิดอย่างรอบคอบด้วย”
จักรพรรดิฉินซางพูดว่า “ควรค่าหรือไม่ ต้องดูความสามารถของเขา ตอนนี้เอาแบบนี้แล้วกัน แต่ในเมื่ออวิ่นเอ๋อร์พูดแล้ว งั้นค่อยให้เขามาตอนฤดูใบไม้ผลิปีหน้า ปีนี้บอกให้เขาฝึกฝนให้พร้อม ถ้าไม่มีความก้าวหน้า ก็ไม่จำเป็นต้องมา”
พูดจบ จักรพรรดิฉินซางสะบัดมือให้ทุกคนถอยลงไป
ท่ามกลางเสียง “ฟ้าคุ้มครองอู่อาน” ที่ดังสนั่น ทุกคนพากันออกมาจากตำหนักไท่เหอ
