เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า – บทที่ 821

เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า บทที่ 821
พรวด พรวด พรวด!

ข้างๆ ลู่ฝานโดนยิงจนเป็นรูนับไม่ถ้วน ตอนนี้บนตัวลู่ฝานมีเกราะเกล็ดมังกร ต้านทานแสงสีทองนั่นเอาไว้

“เอี๋ยนชิงแข็งแกร่งมาก!”

เฉียวเซวียนขมวดคิ้วพูดออกมา แม้เขาไม่อยากยอมรับสิ่งนี้ แต่ความจริงเป็นเช่นนี้

พลังห้าธาตุคู่ ถึงวิทยายุทธเอี๋ยนชิงเพิ่งเข้าสู่แดนปราณชีวิต แต่พละกำลังกลับเหนือกว่าแดนปราณชีวิตแล้ว

ไม่ต้องพูดถึงพวกเขาที่ยังไม่ได้เข้าสู่แดนปราณชีวิต

ถึงพวกเขาอยู่ในแดนปราณชีวิตเหมือนกัน ก็ไม่น่าสู้เอี๋ยนชิงได้

“ครั้งก่อนที่เขามาสู้กับฉัน ใช้แค่พลังธาตุทอง เขาดูถูกฉันใช่ไหม”

เสวียนเฟิงกัดฟันพูด กำหมัดสองข้างแน่น

รู้สึกว่าตัวเองกำลังจะก้าวตามอีกฝ่ายทันแล้วแท้ๆ แต่กลับพบว่าพละกำลังที่อีกฝ่ายแสดงออกมาเมื่อครั้งก่อน เป็นเพียงแค่การทำเล่นๆ เท่านั้น ความรู้สึกนี้ทำให้คนอยากกระอักเลือดออกมาจริงๆ ตอนนี้เสวียนเฟิงรู้สึกอยากหันหลังกลับทันที กลับไปเก็บตัวสักปี แล้วค่อยออกมาประลองกับอีกฝ่าย

แต่เขาก็ไม่อยากพลาดการต่อสู้ครั้งนี้ เขาอยากรู้ว่าเจอเอี๋ยนชิงแบบนี้ ลู่ฝานจะมีแรงรับมือไหม

จู่ๆ เถาวัลย์โลหิตหดตัว มัดลู่ฝานเอาไว้แน่น หนามบนเถาวัลย์พร้อมด้วยพลังธาตุทองอันแหลมคม พุ่งเข้าไปในเกราะเกล็ดมังกรของลู่ฝาน ทิ่มเข้าไปในเนื้อของลู่ฝาน

ลู่ฝานลองดิ้นรน พบว่าเถาวัลย์นี้ไม่ได้ทนทานไม่ธรรมดา

แม้ก่อตัวจากพลังปราณ แต่ด้านในมีพลังฟ้าดินปะปนอยู่ไม่น้อย

เอี๋ยนชิงยกมือขึ้น ผิวหนังบนตัวเคลื่อนไหวเหมือนมีแมลงเดินไปมา

หลังจากนั้นเส้นเลือดแดงและเส้นเลือดดำของเขาระเบิดออก ฝ่าเท้าจมลงไปในพื้น เหมือนมีรากงอกอย่างไรอย่างนั้น

“ลู่ฝาน รู้สึกถึงความทรมานตอนใกล้ตายแล้วสินะ อีกไม่นานนายจะรู้สึกชา เจ็บปวด สั่นไปทั้งตัว สุดท้ายจะกลายเป็นกองเลือด”

ลู่ฝานยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น เขารู้สึกถึงพิษสีเขียวไหลผ่านเถาวัลย์โลหิตเข้ามาในตัวเขา

ลู่ฝานพูดว่า “ศิษย์พี่ใหญ่แพ้นายเพราะแบบนี้เหรอ”

เอี๋ยนชิงหัวเราะแล้วพูดว่า “นายพูดถึงไอ้อ้วนคณะหนึ่งเดียวของพวกนายเหรอ ใช่แล้ว เขาแพ้กระบวนท่านี้ของฉัน น่าขำ เขาคิดว่าผิวหนังตัวเองสามารถต้านทานเถาวัลย์โลหิตอันแหลมคมของฉันได้”

ลู่ฝานพูดว่า “ที่แท้เป็นแบบนี้นี่เอง พิษผสมใช่ไหม ฉันจะเรียนรู้สักหน่อย”

พูดพลาง แสงบนตัวลู่ฝานหายไป

เสียงเจดีย์เสวียนเก้ามังกรดังขึ้นในตัว “เจ้านายผู้ยิ่งใหญ่ ไม่ต้องกังวล พิษแค่นี้ฉันหลับตาก็จัดการได้แล้ว จะเอาชนะคุณด้วยพิษ อย่างน้อยต้องเป็นพิษประหลาดบนโลกนี้ ฮ่าๆๆ”

ลู่ฝานยกยิ้มมุมปาก หลังผ่านไปครู่หนึ่ง เขายังยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น

ไม่ได้ชัก ไม่ล้มลงไป ไม่น้ำลายฟูมปาก ไม่ได้กลายเป็นกองเลือด

ลู่ฝานยืนอยู่ตรงนั้น เหมือนกำลังเยาะเย้ยที่เอี๋ยนชิงไร้ความสามารถ

เอี๋ยนชิงตกใจ พูดเสียงดังว่า “นายไม่กลัวพิษเหรอ”

ลู่ฝานยิ้มแล้วพูดว่า “แค่พิษของนายไม่รุนแรงพอเท่านั้น!”

เอี๋ยนชิงกัดฟันกรอด เขาแผดเสียงออกมาอีกครั้ง ลู่ฝานสัมผัสถึงพลังแข็งแกร่ง พุ่งเข้ามาในเถาวัลย์โลหิต

ทันใดนั้น ปราณชี่ปรากฏบนตัวลู่ฝาน

“ไสหัวไปให้หมด!”

พลังฟ้าดินถูกขจัดออกไป วิชาทั้งหมดกระจัดกระจาย!

ทันใดนั้น เถาวัลย์โลหิตบนตัวลู่ฝานหายไปจนหมด แสงบนตัวเอี๋ยนชิงก็หายไป รัศมีสามสิบเมตรว่างเปล่าทั้งแถบ

ลู่ฝานมองใบหน้าตกใจของเอี๋ยนชิง ถือกระบี่หนักไร้คมในมือ แล้วพูดว่า “วันนี้ฉันไม่ฟันนาย!”

พูดพลาง ลู่ฝานเอากระบี่หนักไร้คมปักลงบนพื้นอย่างแรง กำหมัดแล้วพูดว่า “ฉันจะเอาให้นายตายด้วยหมัดของฉัน!”