เมื่อใกล้ขึ้นเรื่อยๆ แวบแรกที่ลู่ฝานเห็นคนพวกนี้ ก็รู้ว่าพวกเขาเป็นใคร
นักโทษ!
ดำขลับไปทั้งตัว เสื้อผ้าขาด ผอมซูบเป็นอย่างมาก นอกจากนักโทษ ลู่ฝานคิดไม่ออกเลยว่าพวกเขาเป็นใคร
ลู่ฝานกวาดตามองพวกเขา ลู่ฝานมองหินโสโครกใต้ก้นพวกเขา พอรู้ว่าทำไมพวกเขาถึงโดนควบคุมเอาไว้
“ไม่ต้องมองแล้วเด็กน้อย อีกไม่นานนายก็จะเป็นเหมือนเรา”
ชายคนหนึ่งที่ดูหลังค่อมพูดออกมา ส่วนคนอื่นพากันหัวเราะคิกคัก
ลู่ฝานถามว่า “พวกนายเป็นนักเรียนสถาบันสอนวิชาบู๊เหรอ”
ผู้ชายตอบว่า “ใช่ หากยึดตามการรับนักเรียนใหม่ทุกปี ฉันน่าจะเป็นศิษย์พี่ของศิษย์พี่พวกนาย มาสิ ไหนลองเรียกศิษย์พี่สิ”
กลุ่มผู้ชายตัวผอมดำหัวเราะออกมาอีก ลู่ฝานเห็นในบรรดาคนพวกนั้นหัวเราะจนขี้มูกโป่ง
ลู่ฝานขมวดคิ้วเบาๆ แล้วพูดว่า “ตลกขนาดนั้นเลยเหรอ”
ผู้ชายพูดว่า “รอพวกนายอยู่ที่นี่นานๆ จะรู้เอง อ้อ ใช่สิ บางทีนายอาจอยู่ได้ไม่นานขนาดนั้น ดูนายสะอาดสะอ้าน เนื้อน่าจะอร่อยมาก”
พูดพลาง แววตาผู้ชายมีแสงสีเขียวเหมือนหมาป่าชั่วร้าย
ส่วนคนอื่น ก็มีแววตาสีเขียว
กวาดตามองดูแล้ว เหมือนเข้ามาในรังหมาป่า ลู่ฝานดึงกระบี่หนักไร้คมออกมา แล้วพูดว่า “กินฉันเหรอ ฉันขอเตือนพวกนาย ทางที่ดีอย่าพูดเป็นเรื่องตลก เพราะฉันฆ่าคนได้จริงๆ”
พลังปราณปรากฏออกมา ทันใดนั้นสีหน้าของกลุ่มคนเปลี่ยนไปทันที
“นายไม่ได้โดนทำลายวิทยายุทธเหรอ เป็นไปไม่ได้ พวกเขาไม่ได้ทำให้นายพิการแล้วค่อยโยนเข้ามาเหรอ”
ผู้ชายตะโกนอย่างตกใจ
ลู่ฝานยิ้มบางๆ แล้วพูดว่า “ขอโทษที่ทำให้นายผิดหวัง ฉันเป็นสุขดี ตอนนี้ฉันถามได้หรือยังฉันคิดว่าพวกนายจะตอบตามความจริง ใช่ไหม”
ลู่ฝานสะบัดกระบี่หนักไร้คมเบาๆ คลื่นสูงหลายเมตรระเบิดขึ้นมาบนผิวน้ำสีดำที่อยู่ไม่ไกล
สีหน้าผู้ชายเปลี่ยนไป การข่มขู่ตรงๆ ของลู่ฝาน ทำให้พวกเขาไม่สามารถพูดอะไรได้
ลู่ฝานยิ้มแล้วพูดว่า “พวกนายไม่พูด ถือว่ายอมรับโดยปริยาย บอกฉันเกี่ยวกับสถานการณ์ที่นี่ พวกนายใครจะเป็นคนพูด ถ้าไม่มีใครพูด งั้นก็ต่อไปก็ไม่ต้องพูดอีก”
ทันใดนั้นผู้ชายที่อยู่ใกล้ลู่ฝานที่สุดพูดว่า “สถานการณ์ที่นี่ก็เหมือนที่นายเห็น เป็นคุกน้ำ!”
ลู่ฝานพยักหน้าพูดว่า “เรื่องนี้ฉันพอรู้ ขังคนไว้ทั้งหมดกี่คน พวกนายมีชีวิตถึงตอนนี้ได้ยังไง ฉันไม่เห็นอะไรที่กินได้เลย”
ผู้ชายกัดฟันพูดว่า “ที่นี่ขังคนเอาไว้เป็นร้อยคน เดินไปด้านหน้านายจะเห็นหินโสโครกที่ใหญ่กว่านี้ คนที่โดนขังอยู่บนหินล้วนเป็นคนเก่ง ไม่เหมือนพวกเราที่เหลือแค่หนังหุ้มกระดูก”
“อาหารล่ะ อาหารคืออะไร”
ลู่ฝานสนใจเรื่องนี้มาก จึงถามออกมาตรงๆ
ผู้ชายเงียบไปครู่หนึ่งแล้วพูดว่า “อาหารเหรอ ที่นี่จะมีอาหารอะไรได้ล่ะ มีแค่คนที่หิวตาย จะโดนคนที่เหลือกิน ฝืนเอาชีวิตรอดต่อไปเท่านั้น”
ลู่ฝานขมวดคิ้วเบาๆ ที่นี่โหดร้ายถึงขั้นนี้เลยเหรอ
“ทำไมฉันไม่ค่อยเชื่อ ถ้าโหดขนาดนี้ พวกนายฝืนมาถึงตอนนี้ได้ยังไง”
ผู้ชายเงียบไป เขาไม่รู้จะตอบยังไง
ขณะนั้นผู้ชายที่ดูมีอายุข้างๆ พูดว่า “ความหวัง ความหวังทำให้เรายืนหยัดถึงตอนนี้ ไม่ว่าเราจะมีชีวิตตกต่ำขนาดไหน แค่วันหนึ่งเราทำความเข้าใจได้ ก็จะออกไปได้”
“ทำความเข้าใจ ทำความเข้าใจอะไร”
