เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า บทที่ 831
เหมือนลู่ฝานจับอะไรบางอย่างที่สำคัญได้
ผู้ชายยิ้มบางๆ แล้วพูดว่า “ทำความเข้าใจได้ก็คือทำความเข้าใจได้ ไม่มีอะไร นายเดินต่อไปข้างหน้า เมื่อนายเห็นป้ายศิลาของเทพฝน นายจะเข้าใจเอง”
“ป้ายศิลาของเทพฝนเหรอ”
ลู่ฝานพูดพึมพำ ฟังดูเหมือนสมบัติล้ำค่าอย่างนึง
ลู่ฝานเดินไปข้างหน้าอย่างไม่ลังเล
กลุ่มคนมองแผ่นหลังลู่ฝาน แล้วยิ้มออกมาอย่างประหลาด
“ตอนเขาเห็นป้ายศิลาของเทพฝน วิทยายุทธทั้งตัวคงไม่เหลือแล้ว”
“ใช่ เหมือนพวกไม่ยอมแพ้พวกนั้น”
“ฉันชอบดูคนเย่อหยิ่งกลายเป็นคนต่ำต้อย”
“เหมือนเราน่ะเหรอ”
“ใช่ เหมือนเรา”
……
ไปข้างหน้าเรื่อยๆ ลู่ฝานเหาะไม่เร็ว ฝ่าเท้ามีคลื่นเป็นวงๆ
เมื่อไปข้างหน้า ลู่ฝานเห็นพวกผู้ชายนั่งอยู่บนหินโสโครกอีกแล้ว อีกทั้งยังมีกระดูกขาวที่อยู่บนหินโสโครกด้วย
เหมือนที่ผู้ชายคนก่อนหน้านี้พูดไว้ เมื่อตายที่นี่ ก็จะกลายเป็นอาหารของคนอื่น ลู่ฝานเห็นคนคนหนึ่งหยิบกระดูกคนที่ตายข้างๆ มาแทะ แม้ข้างบนไม่เหลือเนื้ออยู่แล้วก็ตาม
“ถ้าบนโลกมีคุกผีร้าย คงเป็นที่นี่แหละ!”
ลู่ฝานพูดพึมพำ
เสียงเจดีย์เสวียนเก้ามังกรดังขึ้นในตัวลู่ฝาน
“เจ้านายผู้ยิ่งใหญ่ เจ้านายเอาลูกแก้วว่างเปล่ากับลูกแก้วมังกรถือไว้ในมือเถอะ ฉันรู้สึกเหมือนเคยได้ยินคำว่าป้ายศิลาเทพฝนที่ไหนสักแห่ง จะประมาทไม่ได้ ป้องกันไว้ก่อนดีกว่า ฉันจะปล่อยมังกรน้อยออกมาสักนิด”
เหมือนเจดีย์เสวียนเก้ามังกรกำลังกังวลอะไร ลู่ฝานพยักหน้าเบาๆ มีความละเอียดอ่อน สุขุมรอบคอบจึงกุมเรือหมื่นปีได้ นี่ไม่ผิดเลย
ลู่ฝานเอาลูกแก้วว่างเปล่ากับลูกแก้วมังกรถือไว้ในมือ พลังของเจดีย์เสวียนเก้ามังกรก็อยู่รอบตัวเขา
ลู่ฝานรู้สึกว่าตัวเองมีการป้องกันที่มองไม่เห็นเพิ่มขึ้นอีกหนึ่งชั้น ในเวลาเดียวกัน บนตัวเขามีลายมังกรบางๆ ปรากฏขึ้นมา
เมื่อทำเรื่องเหล่านี้เสร็จ ลู่ฝานจึงเหาะไปข้างหน้าต่อ
หินโสโครกบริเวณรอบๆ ใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ ลู่ฝานเห็นหินโสโครกที่รัศมีวงกลมถึงพันฟุต ด้านบนมีคนหนึ่งคน ถึงกับมีบ้านที่สร้างจากหิน
ตอนลู่ฝานผ่านไป คนนี้ยังหันมามองเขาด้วย
แค่แวบเดียว ลู่ฝานรู้สึกถึงความอันตรายอย่างมาก
ประกายในตาของชายคนนั้นน่าตกใจมาก ลู่ฝานเพิ่งเคยเห็นแววตาน่าสะพรึงกลัวแบบนี้เป็นครั้งแรก
ความหวาดระแวงในใจเพิ่มขึ้นอีก ลู่ฝานเร่งความเร็วเพิ่มขึ้น
ในที่สุดมีของที่ดูพิเศษปรากฏอยู่ด้านหน้า มีแสงบางๆ ส่องออกมา
แสงสีฟ้า เหมือนมาจากนรก ส่วนสิ่งที่โดนแสงสีฟ้าปกคลุมอยู่ คือตัวอักษรที่ดูชัดเจน
สูงสามร้อยฟุต กว้างแปดสิบฟุต ตัวหนังสือปรากฏในสายตาลู่ฝาน
“บทเทพฝน!”
สิ่งที่ปรากฏในสายตาลู่ฝานคือป้ายศิลา
ตัวหนังสือที่จารึกด้านบน เห็นได้อย่างชัดเจนเหมือนไฟนรก ส่วนรอบๆ ป้ายศิลา เป็นหินโสโครกบนบกเป็นแถบ เมื่อมองดู ขนาดเหมือนเกาะเล็กๆ แห่งหนึ่ง คนสิบกว่าคนนั่งอยู่บนนั้น
ลู่ฝานชะงักตัว เงยหน้ามองป้ายศิลา
“นี่คือป้ายศิลาเทพฝนเหรอ”
ลู่ฝานพูดพึมพำ
ขณะนั้นบนป้ายศิลา แสงสีฟ้าพุ่งเข้ามาหาลู่ฝาน
ไม่มีโอกาสตั้งตัว แสงปกคลุมทั้งตัวลู่ฝาน
“มีชีวิตใช่ว่าจะสุขเสมอไป ตายใช่ว่าจะทรมานเสมอไป”
ตัวอักษรลอยวนเวียนในหัวลู่ฝาน
