เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า – บทที่ 823

เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า บทที่ 823
คนมีความสามารถระดับนี้ ถ้าไม่มีอะไรผิดพลาด ต่อไปต้องเป็นผู้แข็งแกร่ง ทำความรู้จักเขาก่อนจะมีอำนาจ ต่อไปจะสะดวกมากขึ้น

คนรอบๆ ไม่มีใครรู้ความคิดในใจท่านหม่า สิ่งที่ทุกคนสนใจคือ ลู่ฝานต่อยเอี๋ยนชิงด้วยหมัดเดียวจนตายหรือเปล่า

ฝุ่นหายไป ลู่ฝานเหวี่ยงหมัดไปในหลุมโดยไม่มองสักนิด

หมัดมังกรเพลิงคำราม!

มังกรยักษ์เพลิงคำรามออกมาจากแขนเขา กระแทกลงในหลุมอย่างแรง

ทันใดนั้น หลุมลึกลงไปอีกหนึ่งเท่า

เปลวเพลิงหายไป ลู่ฝานมองลงไปในหลุมอีกครั้ง เห็นมือไร้เรี่ยวแรงข้างหนึ่งวางราบอยู่ท่ามกลางกองหิน

ตายหรือยัง

ลู่ฝานไม่แน่ใจ และการรับมือกับเรื่องไม่แน่ใจแบบนี้ วิธีที่ดีที่สุดคือซัดหมัดลงไปอีกสองสามหมัด

ขณะที่ลู่ฝานกำลังจะซัดหมัดต่อ ไม่รู้ว่าเถาวัลย์โลหิตโผล่มาจากพื้นตั้งแต่เมื่อไร

“ผนึก! กักขัง! ฆ่า!”

ท่ามกลางเศษหิน เอี๋ยนชิงเด้งตัวขึ้นมา เนื้อตัวเต็มไปด้วยเลือด แต่ท่าทางบ้าคลั่งเป็นอย่างมาก

ลู่ฝานมองเขาอย่างราบเรียบแล้วพูดว่า “เลือดลมผกผัน ถึงฉันไม่ฆ่านาย นายก็ไม่รอด”

เอี๋ยนชิงพูดว่า “นายจะไม่ฆ่าฉันเหรอ”

ลู่ฝานยิ้มแล้วพูดว่า “ไม่มีทาง”

เอี๋ยนชิงพูดต่อ “งั้นทำไมฉันจะไม่สู้สุดชีวิตล่ะ บางทีอาจลากนายตายไปด้วยกันได้”

ลู่ฝานพยักหน้าพูดว่า “มีเหตุผล”

ท่านผอ.เทียนหยาจื่อที่ดูอยู่ไม่ไกลถอนหายใจยาว

“เฮ้อ เขาข้ามความลำบากนี้ไปไม่ได้ ถ้าเลือดลมเขาไม่ผกผัน ผมจะยื่นมือไปช่วยเขา”

ท่านหม่าพูดว่า “ผลกรรมชั่วของตัวเอง ไม่มีทางรอด ในเมื่อเขาร้องขอความตาย นั่นคงเป็นโชคชะตา น่าเสียดายพรสวรรค์ดีๆ แบบนี้”

เอี๋ยนชิงไม่ได้ยินคำพูดของทั้งสองคนแล้ว ไม่งั้นเขาคงไม่ทำเรื่องบ้าๆ แบบนี้

เลือดลมผกผัน เส้นลมปราณขาด พังทลายทั้งตัว อยู่ในสภาวะฟื้นคืนสติอย่างกะทันหันโจมตีครั้งสุดท้าย เอี๋ยนชิงก็ต่อสู้ครั้งสุดท้าย

เถาวัลย์โลหิตมีเลือดไหลออกมาเป็นกอง เถาวัลย์กลายเป็นแสงสีทองอย่างรวดเร็ว

“ทองไม้สังหาร สายฟ้าห้าธาตุ ความเป็นความตายวนเวียน!”

เอี๋ยนชิงแผดเสียงออกมา พลังปราณบนตัวไหลออกมาด้านนอก เลือดไหลออกมาเร็วขึ้น

แต่ขณะนั้น จู่ๆ ดวงตาของลู่ฝานเป็นประกาย

วิชาชิงวิญญาณ!

ดวงตาสองคู่ปะทะกัน แววตาลู่ฝานเป็นประกาย ทันใดนั้นเอี๋ยนชิงแข็งไปทั้งตัว เถาวัลย์โลหิตเริ่มคลายตัวออก

ลู่ฝานเดินออกมาจากเถาวัลย์โลหิตช้าๆ หลังจากนั้นสะบัดมือเบาๆ ใส่ปราณชี่เข้าไปข้างใน เถาวัลย์โลหิตทั้งหมดสลายไปเหมือนภาพลวงตา กลายเป็นแสงเล็กๆ

ลู่ฝานเดินมาหน้าเอี๋ยนชิง มองเอี๋ยนชิงแข็งทื่อ และร่างกายเริ่มพังทลาย ลู่ฝานพูดเบาๆ ว่า “นายไม่ควรว่าศิษย์พี่ฉันอ้วน”

เอี๋ยนชิงพูดช้าๆ ว่า “เขาเป็นแบบนั้น!”

ลู่ฝานพูดว่า “ดังนั้นวันนี้ฉันจะซัดนายให้ตาย”

ริมฝีปากเอี๋ยนชิงขยับเล็กน้อย สุดท้ายพูดออกมาประโยคหนึ่ง น้ำเสียงเบาจนแทบจะไม่ได้ยิน มีเพียงลู่ฝานที่อยู่ใกล้สุดที่เห็นเขาขยับปาก

“นายใช้วิชาคนที่ฝึกฝนชั่วร้าย!”

ลู่ฝานมองเขา แววตาวูบไหวเล็กน้อย

สุดท้ายเอี๋ยนชิงแสยะยิ้ม จากนั้นล้มลงพื้นเสียงดังสนั่น

“ฉันไม่ยอม!”

สุดท้ายแสยะยิ้ม ริมฝีปากเอี๋ยนชิงกระตุก พูดสามคำนี้ออกมา

ลู่ฝานมองเขาแล้วยิ้ม “นายไม่ยอม แล้วเกี่ยวอะไรกับฉัน!”

พูดจบ ลู่ฝานเหยียบลงหน้าเขาเป็นครั้งสุดท้าย เหยียบหัวเอี๋ยนชิงจนเป็นเหมือนลูกบอลที่ยุบลงไป