เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า บทที่ 834
ลู่ฝานเรียกเจดีย์เสวียนเก้ามังกรในใจ “ไอ้เก้า แกยังมีพลังให้ใช้ไหม”
เจดีย์เสวียนเก้ามังกรตอบว่า “เจ้านายผู้ยิ่งใหญ่ ฉันยังเหลือพลังอยู่บ้าง เพียงพอให้เจ้านายเอาค่ายกลในมุกเทพออกมากระแทกหน้าพวกเขาแรงๆ”
ลู่ฝานพูดว่า “ไม่ต้องยุ่งยากขนาดนั้น ขจัดพิษบนตัวฉันออกไปให้หมด น่าจะไม่ยากใช่ไหม”
เจดีย์เสวียนเก้ามังกรยิ้มสบายๆ หลังจากนั้นลู่ฝานรู้สึกว่าบนร่างกายตัวเอง มีลวดลายสีดำปรากฏขึ้นมา
ลู่ฝานเห็นมือของตัวเองมีลายสีดำปรากฏขึ้น ไอ้เก้าทำได้แบบดูมีศิลปะมาก ล้วนเป็นลายมังกรสีดำ การเปลี่ยนแปลงเล็กๆ เช่นนี้ น้อยคนนักจะสังเกตเห็น
เสียงหัวเราะเบาๆ ดังขึ้นรอบตัวลู่ฝานไม่หยุด แววตาของกลุ่มคนเหมือนกำลังดูละคร
ในสายตาพวกเขา ลู่ฝานเหมือนลูกแกะที่โดนกดไว้บนเขียง รอเพียงยกมีดขึ้นมาเฉือนเป็นชิ้นส่วน
“ฮ่าๆ น่าสนใจๆ”
ทันใดนั้น ลู่ฝานหัวเราะออกมา
จู่ๆ รอยยิ้มบนใบหน้าพวกเฮียสงหายไป นี่เป็นครั้งแรกที่พวกเขาเห็นผู้มาใหม่หัวเราะได้ ในสถานการณ์แบบนี้
“นายขำอะไรเด็กน้อย”
สีหน้าเฮียสงไม่เป็นมิตร จ้องลู่ฝานเขม็ง
ลู่ฝานเงยหน้ามองจ้าวซวี่แล้วพูดว่า “ที่นี่มีกฎน่าสนใจขนาดนี้ งั้นจ้าวซวี่ ตอนที่นายมาคงโดนรูดไปจนหมดสินะ”
จ้าวซวี่สีหน้าอึมครึมทันที
ลู่ฝานหันไปมองลั่วหยู่แล้วพูดว่า “นายก็ด้วยเหรอ พวกเขาเหลือกางเกงให้นายไหม”
เมื่อพูดจบ ผู้หญิงรูปร่างงดงามที่อยู่ข้างๆ หัวเราะเบาๆ เหมือนนึกเรื่องสนุกอะไรขึ้นมาได้
ลู่ฝานพูดว่า “ดูเหมือนจะไม่เหลือให้สินะ พอคิดว่าพวกนายโดนรูดจนหมด เอาตัวรอดไปวันๆ ที่นี่ ฉันก็อดขำไม่ได้”
เส้นเลือดปูดขึ้นบนหน้าผากจ้าวซวี่ เขากัดฟันพูดว่า “วางใจเถอะ นายต้องทุเรศกว่าฉันแน่นอน เฮียสง เห็นได้ชัดว่าเขาไม่อยากเลือกแล้ว สู้เราช่วยเลือกให้เขาดีกว่า”
เฮียสงย่อตัวลงมองลู่ฝาน “เด็กน้อย นายกล้ามาก แม้ไม่รู้ว่านายกำลังยื้อเวลาหรืออะไร แต่นายกล้าหาญแบบนี้ จะทำให้นายตาย ทางที่ดีนายรีบเอาของบนตัวนายออกมาเถอะ ถ้ามีผนึกก็บอกเราว่าปลดผนึกยังไง ถ้ามีตราประทับก็รีบเอาออกไป ไม่งั้นฉันคงทำได้แค่ให้พวกเขาสองคนแยกส่วนนาย ดูออกเลยว่าพวกเขามีอะไรกับนาย ฉันคิดว่าพวกเขาคงไม่ถือสาที่จะแบ่งร่างกายนายกันคนละครึ่ง”
ลั่วหยู่พยักหน้าพูดว่า “อันที่จริงฉันแค่ต้องการหัวเขา กลับไปทำชักโครกก็พอแล้ว”
รอยยิ้มบนหน้าลู่ฝานยังไม่หายไป แม้อีกฝ่ายจะข่มขู่เขาชัดเจนว่าจะแยกเขาเป็นสองส่วน
“งั้นนายลองมาแตะต้องฉันดูสิ”
ลู่ฝานพูดกับลั่วหยู่
ลู่ฝานโมโหแล้วจริงๆ เขายกขาพุ่งเข้ามา
“ฉันไม่เพียงแต่จะแตะต้องนาย ฉันจะฆ่านายด้วย!”
ขาเตะลงบนท้องลู่ฝาน ลู่ฝานส่งเสียงออกมา แต่รอยยิ้มมุมปากเพิ่มขึ้นอีก
ต่อมาลั่วหยู่พูดออกมาอย่างตกใจ
เห็นรองเท้าเขากลายเป็นเถ้าอย่างรวดเร็ว พิษที่เป็นของเหลวสีดำน่ากลัว เข้าไปในเท้าของเขา
“มีพิษ!”
ลั่วหยู่กุมเท้าแล้วตะโกนออกมาเสียงดัง
แต่พิษบนเท้าเขาเหมือนไฟลุกโชน ทำลายเท้าของเขาอย่างรวดเร็ว
ผิวหนังและเนื้อหายไป กระดูกโผล่ออกมา ไม่นานกระดูกก็กลายเป็นเถ้า
ทุกคนพากันถอยหลัง มองลู่ฝานอย่างหวาดผวา
ลั่วหยู่รีบตัดสินใจดึงกระบี่ออกมา ฟันเท้าขวาของตัวเอง
