ลู่ฝานประเมินระดับความหมายของคำนี้ ความคิดไม่ดีอย่างมากผุดขึ้นในใจ
ท่านผอ.เป็นยอดฝีมือแดนเซียนบู๊อย่างแท้จริง สามารถทำให้เขารู้สึกโดนคุกคามได้ มีเพียงความเป็นไปได้เดียว ซิงยวนเข้าสู่แดนเซียนบู๊แล้วเหมือนกัน
มีเพียงสิ่งนี้ ร่างแยกของท่านผอ.จึงไม่สามารถควบคุมได้ จึงไม่กล้าควบคุม
เพราะถ้าควบคุมไม่ได้ ทั้งสถาบันสอนวิชาบู๊จะต้องแบกรับความโกรธของผู้แข็งแกร่งระดับเซียนบู๊ นี่เป็นเรื่องที่ท่านผอ.ไม่อยากเห็นที่สุด
จู่ๆ ลู่ฝานเข้าใจความคิดของท่านผอ.แล้ว
ขังเขาไว้ในคุกใต้ดิน เป็นวิธีคุ้มครองเขาอย่างหนึ่งจริงๆ
ถ้าซิงยวนเข้าสู่แดนเซียนบู๊จริงๆ จะเก็บตัวอย่างว่าง่ายเหรอ เมื่อออกมาต้องฆ่าเขาแน่นอน
เหตุผลเหรอ ง่ายดายมาก ก็เพื่อแก้แค้นให้ศิษย์รักของตัวเอง เหตุผลนี้ยังไม่เพียงพอเหรอ
สีหน้าลู่ฝานเปลี่ยนแล้วเปลี่ยนอีก ส่วนฝีเท้าของท่านผอ.เริ่มเบาไม่มั่นคง
ลู่ฝานที่เดินมากับท่านผอ. มองภาพรอบๆ เปลี่ยนไปอย่างประหลาด ก้าวก่อนหน้านี้ยังอยู่ในโถงหลัก ก้าวต่อมากลับมาอยู่ในป่า พอก้าวต่อไปอีกกลับอยู่บนเมฆ
เดินประมาณครึ่งก้านธูป จู่ๆ ท่านผอ.ชะงักฝีเท้าลง
มีหุบเขาดำขลับปรากฏอยู่ด้านหน้า ด้านในมืดไม่เห็นแสงสว่าง มีกลิ่นแปลกๆ ลอยออกมา
“ที่นี่แหละ ลู่ฝาน ฉันไม่ได้ใช้วิชาส่งนายเข้าไปทันที เพราะต้องการให้นายเห็นชัดเจนว่าเรามายังไง รอวันที่นายออกมา สามารถเดินกลับไปได้”
ลู่ฝานพูดอย่างตกใจ “อะไรนะครับ ผมจะเห็นชัดเจนได้ยังไง ผมไม่เห็นอะไรเลย!”
ท่านผอ.หัวเราะคิกคัก แววตามีประกายเจ้าเล่ห์
“นั่นมันเรื่องของนาย เข้าไปสิ นายเอาที่นี่เป็นสถานที่ฝึกฝนได้ แค่นายออกจากคุกใต้ดินได้ นายจะรู้สึกว่าพละกำลังของตัวเองยกระดับขึ้นมากแน่นอน เชื่อฉันสิ ฉันจะบอกประวัติคุกใต้ดินแห่งนี้ให้ อันที่จริงเก่ากว่าสถาบันสอนวิชาบู๊อีก ด้านในมีของเยอะ ฉันไม่รู้เรื่อง ถ้านายทำความเข้าใจได้ ก็ถือเป็นโอกาส”
ท่านผอ.พูดพลางจะหันหลังกลับ
ลู่ฝานพูดว่า “ถ้าเพียงชั่วครู่ชั่วยามผมออกมาไม่ได้ล่ะครับ”
ท่านผอ.ยิ้มแล้วพูดว่า “ออกมาไม่ได้แล้วจะพูดอะไรได้อีก ก็อยู่ในนั้นต่อสิ อยู่จนกว่านายจะออกมาได้”
ลู่ฝานพูดด้วยสีหน้าอึมครึม “แต่ฤดูใบไม้ผลิปีหน้า ผมต้องไปเมืองหลวง”
ท่านผอ.สีหน้าเข้าใจแจ่มแจ้ง
“อ๋อ ฉันเกือบลืมไปเลย ยังมีเรื่องนี้ด้วย”
ท่านผอ.ลูบหนวดครุ่นคิด ขณะที่ลู่ฝานคิดว่าเขาจะอำนวยความสะดวกให้
ท่านผอ.ยิ้มแล้วพูดว่า “อืม เดินทางจากที่นี่ไปเมืองหลวง เร็วสุดก็ต้องใช้เวลา 1-2 เดือน นั่นหมายความว่า ทางที่ดีนายต้องออกมาก่อนเทศกาลเซ่นไหว้ประจำปีในปีหน้า ไม่งั้นจะไม่ทันกาล”
ลู่ฝานพูดเสียงดังว่า “แค่นี้เหรอ”
ท่านผอ.พูดว่า “ใช่ แค่นี้ นายยังมีตรงไหนไม่เข้าใจไหม อ้อ ใช่สิ ในคุกใต้ดินมีกระจกจำภาพด้วยนะ สามารถมองเห็นสถานการณ์และเวลาข้างนอก นายไม่ต้องกลัวว่าเมื่อถึงตอนนั้นจะลืม ฉันจะแจ้งนายเอง”
ลู่ฝานพูดว่า “แต่ถ้าผมออกมาไม่ได้จริงๆ ล่ะ”
ท่านผอ.ยิ้มแล้วพูดว่า “นั่นเป็นเรื่องของนาย เพราะคนที่ไปเมืองหลวงไม่ใช่ฉัน ถูกต้องไหม”
ลู่ฝานพูดอะไรไม่ออก เจอท่านผอ.แบบนี้ ไม่มีวิธีไหนเลยสักนิด
ท่านผอ.พูดทิ้งท้ายว่า “การฝึกฝนก็แบบนี้แหละ ไม่พนันด้วยชีวิตจะพัฒนาได้อย่างไร ไปเถอะ!”
ท่านผอ.สะบัดมือ สายลมแรงพัดลู่ฝานเข้าไปในหุบเขาทันที
