เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า บทที่ 843
ลู่ฝานยิ้มบางๆ แล้วพึมพำว่า “ดูเหมือนอาจารย์ฉันช่างเก่งกาจ การฝึกบู๊และชี่บนตัวฉันคือของจริง เทพอักษรไม่ได้ใช้วิธีที่ถูกต้อง!”
ลู่ฝานรู้สึกว่าตัวเองมีจุดที่แข็งแกร่งกว่าขุนพลังสุดเหนือฟ้า ความรู้สึกนี้ช่างสุดยอดไปเลย!
ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง จู่ๆ ความคิดหนึ่งผุดขึ้นมา เอาพลังนี้แปรเปลี่ยนเป็นปราณชี่ของเขาได้ไหม
พูดขึ้นมาก็ใช่ว่าจะเป็นไปไม่ได้ ในเมื่อสามารถแปรเปลี่ยนเป็นพลังปราณกับพลังชี่ได้ งั้นรวมพลังปราณกับพลังชี่ตามวิธีของเขา ก็กลายเป็นปราณชี่แล้วไม่ใช่เหรอ
พูดแล้วก็ลงมือทำ ลู่ฝานเริ่มทดสอบด้วยความตื่นเต้น
เวลาในการฝึกฝนผ่านไปเรื่อยๆ ขณะที่ลู่ฝานกำลังตั้งใจกับการศึกษา
อีกด้านหนึ่ง ลั่วหยู่กับจ้าวซวี่กำลังโดนคนทำการศึกษา ส่วนสิ่งที่ทำการศึกษาก็คือ คนต้องเสียเลือดมากแค่ไหนถึงจะตาย
เฮียสงถือดาบไว้ในมือแล้วพูดว่า “ฉันจะพูดอีกรอบ ต้องสู้ถึงจะรอด ถ้าไม่สู้พวกนายก็อยู่ที่นี่ ความอดทนของฉันมีจำกัด!”
หน้าอกจ้าวซวี่มีเลือดทะลักออกมาด้านนอก ดูเหมือนจะหยุดไม่ได้ด้วย
จ้าวซวี่ใบหน้าโหดเหี้ยม ตะโกนออกมาว่า “นี่ไม่ยุติธรรม เขาเป็นคนที่มาใหม่ ทำไมต้องแลกด้วยชีวิตฉัน”
ลั่วหยู่ไม่พูดอะไร นอนนิ่งๆ อยู่ด้านข้าง หน้าอกก็มีเลือดไหลออกมา
เฮียสงเดินเข้ามา ก้มหน้ามองจ้าวซวี่แล้วพูดว่า “นายพูดเรื่องความยุติธรรมของฉันเหรอ”
พูดพลาง เฮียสงจับผมจ้าวซวี่เอาไว้แน่น “ที่นี่เคยมีความยุติธรรมตั้งแต่เมื่อไร พวกนายมีชีวิตอยู่ที่นี่ได้ เป็นเพราะความสงสารของพวกเรา ตอนนี้แค่ต้องการอะไรนิดหน่อยจากพวกนาย ก็มาพูดเรื่องความยุติธรรมกับฉันเหรอฉันจะถามอีกรอบ จะไปหรือไม่ไป”
จ้าวซวี่ก้มหน้าลง “ฉันไป”
เฮียสงมองลั่วหยู่แล้วพูดว่า “นายล่ะ”
ลั่วหยู่ช้อนตาขึ้นมอง “ฉันก็ไป”
“นี่สิถึงจะถูก! แบบนี้ดีมากไม่ใช่หรือไง รีบไปฆ่าเขา ฉันแบ่งพวกนายตามกฎ ถ้าคนนั้นจะจัดการพวกนาย ฉันจะช่วยพวกนายขอร้อง”
เฮียสงยิ้มออกมา ให้คำสัญญาจอมปลอมกับพวกเขา
แต่จ้าวซวี่กับลั่วหยู่ไม่สงสัย เพราะทั้งสองคนไม่มีสิทธิ์สงสัย
ทั้งสองคนค่อยๆ ลุกขึ้นมา มีแสงสีฟ้ากะพริบบนตัว
ถูกต้อง แสงสีฟ้า สีฟ้าของป้ายศิลาเทพฝน สีฟ้าที่เป็นพลังของเทพอักษร
ทั้งสองเดินไปทางห้องของลู่ฝาน
แววตาเต็มไปด้วยความร้ายกาจและเกลียดชังสุดขีด
จ้าวซวี่กำหมัดแน่น ลั่วหยู่กะเผลกด้วยขาข้างเดียว ร่างกายดูไม่เป็นธรรมชาติ
รอบๆ มีเงาคนเยอะขึ้น
มู่หนี ต้าเก้อ ไอ้ตาแดง พากันออกมามองพวกเขา
มู่หนีเล่นขวดยาเปล่าแล้วพูดว่า “ถ้ายาได้ยาพวกนี้มาเยอะขึ้น ฉันจะได้ยกระดับขึ้นอีกขั้น ไม่แน่อาจทะลุขีดจำกัดก็ได้”
ไอ้ตาแดงแสยะยิ้มเย็นชา “ถ้าเธอทะลุได้คงทะลุไปนานแล้ว โชคชะตาของเธอต้องโดนขังอยู่ที่นี่ไปทั้งชีวิต”
มู่หนีกวาดตามองไอ้ตาแดง “วางใจเถอะ ฉันต้องทะลุไปก่อนนายแน่นอน”
ต้าเก้อพูดขัดจังหวะทั้งสองคน “พวกเขาจะเข้าไปแล้ว”
ทุกคนรีบมองไปที่จ้าวซวี่กับลั่วหยู่ ทั้งสองคนเดินเข้าไปในห้องลู่ฝาน
แต่ตอนนี้ไม่มีใครได้ยินเสียงหัวเราะเบาๆ ที่ดังมาจากในห้องลู่ฝาน
“ที่แท้เป็นแบบนี้นี่เอง!”
