เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า บทที่ 863
เวลาห้าเดือนผ่านไป พวกเขาอยู่อย่างน่าเวทนามาก
ออกจากเกาะหินโสโครก พลังสีฟ้าในตัวพวกเขาน้อยลงเรื่อยๆ ร่างกายก็อ่อนแอลงเรื่อยๆ ขณะเดียวกันก็ยิ่งหิวขึ้นทุกวัน
เมื่อคนหิวถึงสุดขีด สามารถกินได้ทุกอย่าง เสื้อผ้า หญ้า ล้วนเป็นของดี แต่เมื่อสิ่งเหล่านี้โดนกินจนใกล้หมด พวกเขาจะกลายเป็นหนังหุ้มกระดูกที่ไม่กล้าขยับไปไหน ทำได้เพียงอยู่รอดไปวันๆ เท่านั้น
เสียงตะโกนดังขึ้นอีกครั้ง เสียงของลู่ฝานสะเทือนป้ายศิลาเทพฝน
ตอนนี้มีแสงสีฟ้าสะดุดตาสว่างขึ้นบนป้ายศิลาเทพฝน ส่องคุกน้ำสว่างจนกลายเป็นสีฟ้า
ลู่ฝานไม่เห็นภาพประหลาดนี้ ดวงตาของเขามองไปยังวิชาบนประตู
ลู่ฝานเดินมาหน้าประตูทีละก้าว ในที่สุดเขาอ่านวิชาจนถึงประโยคสุดท้ายแล้ว
ทุกครั้งที่อ่านแต่ละประโยค ลู่ฝานจดจำตัวอักษรแต่ละตัวฝังลึกลงในสมองตัวเอง รูปร่างของตัวอักษร วิธีการเขียน รวมไปถึงกลิ่นอายความลึกลับสุดขีดด้านบน เขาจดจำเอาไว้ทั้งหมด
ดวงตาทั้งสองข้างเป็นเลือดไปหมดแล้ว กระดูกทั้งตัวมีเสียงหักดังออกมา
ทุกครั้งที่เขาจำตัวอักษรหนึ่งตัว จะรู้สึกเหมือนมีภูเขาลูกใหญ่กดอยู่บนตัวเขา ทั้งบทอักษรหลายร้อยตัว ก็เหมือนเขาหลายร้อยลูกกดทับเอาไว้
ลู่ฝานเกือบไม่ไหว ในลำคอล้วนเป็นเลือดทั้งหมด
แต่เขาเค้นเสียงพูดออกมาจากในตัว เมื่ออ่านประโยคสุดท้ายจบ จดจำอักษรตัวสุดท้ายฝังลึกในหัวของเขา
ตู้ม!
ลู่ฝานรู้สึกว่าสมองตัวระเบิดแล้ว ระเบิดทั้งตัว
ความเจ็บปวดไม่สิ้นสุดโจมตีไปทั่วตัวเขา ส่วนห้องด้านหน้ามีแสงสว่างไสว
ลู่ฝานเห็นอักษรเหมือนจุดแสงเป็นกอง ลอยขึ้นมาจากในห้อง ยันต์รูปผีที่สลักไว้ในห้องสะเปะสะปะไปหมด ลู่ฝานไม่เคยดูออกเลย
แต่ตอนนี้อักษรเหล่านี้กลายเป็นวิชาขึ้นมาเอง พุ่งเข้ามาในตัวลู่ฝาน
ตึง!
เสียงนาฬิกายืดยาวดังขึ้นมา
ไม่รู้ว่ามาจากไหน แต่มันดังแบบนี้ไปทั่วคุกน้ำ
ลู่ฝานโดนจุดแสงพวกนี้ยิงจนเป็นรูทั้งตัว ทั้งตัวไม่มีจุดไหนดีเลย
ถ้าเป็นคนอื่น บาดเจ็บสาหัสขนาดนี้ คงตายอย่างไม่ต้องสงสัย
แต่ลู่ฝานไม่เหมือนกัน เขายังมีเจดีย์เสวียนเก้ามังกร!
ช่วงเวลาสำคัญ ไอ้เก้าร้องโอดครวญ ปล่อยพลังออกมา
มันรู้ว่าพลังที่มันสะสมเอาไว้ ไม่มีทางเก็บสะสมได้!
ตอนนี้ร่างกายของลู่ฝานอยู่ระหว่างความเป็นความตาย แต่เขามีสติเป็นอย่างมาก
“นี่คือพลังความเป็นความตายวนเวียนอย่างแท้จริง ฉันดูออกแล้ว!”
ในการมองเห็นของลู่ฝาน จุดแสงอักษรด้านหน้ารวมตัวเป็นวงกลม วงกลมที่แทนความเป็นและความตาย
ความรู้แจ้งผุดขึ้นในใจ ลู่ฝานรู้สึกว่าตัวเองเริ่มเข้าสู่วิชาแล้ว
แต่ตอนนี้ร่างกายของเขาก็เริ่มทรุดลงเช่นกัน
จู่ๆ จุดแสงด้านหน้ารวมตัวเป็นเงาคน แม้มองหน้าไม่ชัดเจน แต่สัมผัสได้ว่าคนคนนี้ต้องเป็นผู้แข็งแกร่งไร้เทียมทานแน่นอน
“พลังความเป็นความตายวนเวียน ตายเก้าครั้งฟื้นเก้าครั้ง บดร่าง!”
เงาคนพูดอย่างราบเรียบ
ลู่ฝานหัวเราะออกมาอย่างไม่สนใจสักนิด เขายกนิ้วกลางให้จุดแสงด้านหน้า พูดเสียงดังว่า “เข้ามาสิ ก็แค่ตายเก้าครั้งฟื้นเก้าครั้งเอง ฉันไม่รู้ตายมาตั้งกี่ครั้งแล้ว!”
เมื่อพูดจบ แสงสว่างปกคลุมลู่ฝานเอาไว้ทั้งหมด
แสงระยิบระยับพวกนี้ เหมือนรวมตัวเป็นรังไหมแสง ปกคลุมตัวลู่ฝานไว้!
