พูดพลาง เด็กคนนี้ซัดหมัดใส่เอวลู่ฝานจริงๆ
แรงไม่เบาเลย แต่ลู่ฝานทำเพียงยิ้ม กล้ามเนื้อบนตัวขยับเบาๆ ดีดเด็กน้อยกลับไป
พวกเด็กที่อยู่ข้างๆ พูดอย่างตกใจ “มียอดฝีมือมา!”
หานสงหัวเราะร่า เดินพลางพูดกับลู่ฝานว่า “ศิษย์น้องลู่ฝานอย่าถือสาเลย ตระกูลหานก็แบบนี้แหละ พวกนายออกไปเล่นเลยไป!”
ลู่ฝานพูดด้วยรอยยิ้ม “ตอนฉันเด็กๆ ไม่ได้มีแรงเยอะขนาดนี้ ตระกูลหานไม่ธรรมดาจริงๆ”
หานสงพูดว่า “ความสามารถแค่นี้เอง ในสังคมนี้เด็กๆ ก็ต้องเรียนรู้ความแข็งแกร่งเหมือนกัน!”
พูดพลาง หานสงพาลู่ฝานเดินผ่านลานด้านหน้า หลังจากนั้นภาพข้างหน้าก็ชัดเจนแจ่มแจ้งขึ้น
นี่เป็นลานประลองบู๊ขนาดใหญ่ ไม่รู้กว้างเท่าไร
ตรงกลางมีอาวุธปักไว้เต็ม คิดไม่ถึงเลยว่ามันจะลอยเอง เหมือนเขาดาบที่ลู่ฝานเคยเห็น!
กลางลานประลองบู๊ คนเป็นร้อยกำลังฝึกฝนอยู่ การเคลื่อนไหวของพวกเขาพร้อมเพรียง ย่อตัวลงอย่างมั่นคง ซัดหมัดซ้ายขวาออกไปข้างหน้าอย่างต่อเนื่อง อาวุธพวกนั้นปะทะกับตัวพวกเขาไม่หยุด จนเกิดเสียงดังชิ้งๆ มีเสียงบาดโดนผิวของบางคนดังขึ้นบางครั้ง แต่คนพวกนี้ไม่สนใจสักนิด เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น!
มีชายคนหนึ่งลอยอยู่ด้านบนลานประลองบู๊ นั่งกัดขาหมูอยู่บนเก้าอี้เมฆขาว มองดูทุกคน กินไปพูดไป
“คนตระกูลหาน ต้องสู้เป็น! ต้องโดนซัด! ความลำบากที่พวกนายเจอวันนี้ ต่อไปจะได้บาดเจ็บน้อยลง พวกนายเข้าใจหรือยัง”
“เข้าใจแล้ว!”
ลูกหลานตระกูลหานทั้งหมด พูดตอบรับเสียงดัง
ผู้ชายถามต่อ “ดีมาก ในเมื่อพวกนายเชื่อฟังขนาดนี้ วันนี้ให้รางวัลพวกนายออกหมัดอีกพันครั้ง ถ้าออกหมัดไม่ครบ ไม่อนุญาตให้กินข้าว ยอมไหม!”
“ไม่ยอม!”
คนเป็นร้อยตะโกนเสียงดัง
“ทำไมถึงไม่อนุญาตให้กินข้าว อาจารย์นี่สุดยอดไปเลย!”
“นักบู๊แดนปราณฟ้าเจ๋งมากเหรอ กล้ายุ่งเรื่องกินข้าวของฉันเหรอ!”
“เรื่องอื่นทนได้ แต่กินข้าวไม่ได้ ทนไม่ได้จริงๆ!”
ผู้ชายฟังเสียงตะโกนด้านล่างอย่างเฉยเมย แล้วพูดต่อ “ไม่ยอมก็ถูกต้องแล้ว ไม่ยอมก็มาตีฉันสิ! ฮ่าๆ พวกนายมาสิ! ตีไม่ถึงล่ะสิ ฝึกต่อ!”
หานสงมองภาพนี้ ส่ายหน้าไปมาแล้วพูดว่า “อบอุ่นจัง! น้องลู่ฝาน ฉันฝึกมาจากที่นี่แหละ กล้ามเนื้อแข็งแกร่งบนตัว คงไม่ต้องพูดอะไรแล้ว”
ลู่ฝานยิ้มอย่างมีความสุข วิธีฝึกบู๊ของตระกูลหานพิเศษจริงๆ
อาจารย์พูดออกมาแล้ว คนพวกนี้ยังกล้าเถียงเสียงดัง เปลี่ยนเป็นตระกูลอื่น กลัวว่าคนที่พูดคงโดนโบย
ลู่ฝานเงยหน้ามองชายที่ลอยอยู่กลางอากาศ แล้วพูดว่า “ท่านนี่คือใคร”
หานสงพูดว่า “นี่คือลุงรองของฉันเอง ชื่อหานจุน! มาสิๆ เดี๋ยวฉันแนะนำให้รู้จัก!”
พูดพลาง หานสงเดินเข้ามาในลานประลองบู๊ ตะโกนพูดกับหานจุนว่า “ลุงรอง มาเจอคนหน่อย!”
หานจุนที่กำลังกัดขาหมู ก้มลงมองหานสงแวบหนึ่ง จากนั้นพูดอย่างมีความสุขว่า “ในที่สุดคนขี้ขลาดอย่างนายก็กลับมาแล้ว วันๆ คุณท่านเอาแต่ตะโกนว่าจะโบยนาย นายดื่มเหล้าชั้นดีที่เขาแอบไว้จนหมดใช่ไหม ฮ่าๆ คนขี้ขลาดอย่างนายซวยจริงๆ!”
พูดพลาง หานจุนเด้งตัวลงจากอากาศ มาตรงหน้าลู่ฝานกับหานสง
หานจุนทำหน้าทำตาแล้วพูดว่า “หานสง ถ้านายยังมีเหล้าดีเก็บไว้ เอามาให้ลุงรองสิ ฉันจะพูดขอร้องช่วยนาย ไม่งั้นนายเตรียมตัวโดนกักบริเวณได้เลย!”
กล้ามเนื้อบนตัวหานสงกระตุกครู่หนึ่ง จากนั้นพูดว่า “ลุงรองขู่ฉันอีกแล้ว ฉันได้ยินมาแล้ว คุณท่านเก็บตัวแล้ว ฉันถึงกล้ากลับมา”
