เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า – บทที่ 942

เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า บทที่ 942
“ลู่ฝาน เมืองลู่เขตตงหวา ลู่ฝานครับ!”

ลู่ฝานพูดอย่างนอบน้อม

ชายวัยกลางคนพูดด้วยรอยยิ้ม “เขตตงหวา ถูกต้อง ไอ้เด็กบ้าหานเฟิงโดนลุงสามของเขาพาไปที่นั่น ลู่ฝานใช่ไหม ฉันชื่อหานอู๋ซวง คิดไม่ถึงว่านายจะเป็นศิษย์น้องของลูกชายฉัน นายเรียกฉันว่าลุงก็พอแล้ว มาเมืองหลวงครั้งนี้ คงไม่ใช่แค่ช่วยเอาของมาให้แทนหานเฟิงใช่ไหม”

ลู่ฝานพูดว่า “ผมมาเข้าร่วมการคัดเลือกครับ”

หานอู๋ซวงเลิกคิ้วขึ้นแล้วพูดว่า “คัดเลือกเหรอ นายหมายถึงคัดเลือกการแข่งนานาประเทศเหรอ บ้านนายรวยนะเนี่ย ฉันจำไม่ได้เลยว่าข้าราชการใหญ่คนไหนในเมืองที่แซ่ลู่”

ลู่ฝานไม่เข้าใจว่าเกี่ยวข้องอะไรกับเงิน จึงตอบว่า “ผมมาเมืองหลวงครั้งแรก ไม่รู้จักข้าราชการอะไรหรอกครับ”

หานอู๋ซวงยิ่งแปลกใจ “ไม่รู้จักข้าราชการเหรอ แล้วนายมีรายชื่อคัดเลือกได้ยังไง”

ลู่ฝานคิดแล้วพูดว่า “อาจเป็นเพราะผมสอบผ่านผู้ตรวจการชั้นกลาง ราชสำนักเลยให้ครับ”

“อะไรนะ นายพูดอีกรอบสิ นายสอบผ่านผู้ตรวจกลางชั้นกลางเหรอ”

แววตาหานอู๋ซวงเริ่มเป็นประกาย ครุ่นคิดครู่หนึ่ง เหมือนหานอู๋ซวงนึกอะไรขึ้นได้ ชี้ลู่ฝานแล้วพูดว่า “นายไม่ใช่ลู่ฝานที่ฟันมารทั้งสี่ด้วยกระบี่เดียว แล้วโดนหน่วยองครักษ์เสิ่นหวาบันทึกเอาไว้ใช่ไหม!”

เมื่อได้ยินว่าฟันมารทั้งสี่ด้วยกระบี่เดียว ก็รู้สึกไม่ค่อยสบายใจเท่าไร

นี่ไม่ใช่สิ่งที่เขาทำ แต่ตอนนี้เขาทำได้เพียงพยักหน้ายอมรับ “ผมเองครับ”

หานอู๋ซวงหัวเราะเสียงดัง

“ลูกชายฉันมีศิษย์น้องสุดเจ๋งขนาดนี้ด้วยเหรอ ไม่เลวๆ ฉันได้ยินว่านายคือคนที่ฝ่าบาทอนุมัติให้มาเมืองหลวง ตอนฤดูใบไม้ผลิปีหน้า แต่นายมาก่อน ฉันจะบอกนายว่าบางเรื่อง การเตรียมตัวก่อนไม่ใช่นิสัยที่ดี นายมาแล้วก็ต้องระวังนะ”

ลู่ฝานไม่ค่อยเข้าใจ ขณะกำลังจะถาม

มีเสียงดังตะโกนมาจากข้างล่าง “ลู่ฝานอยู่ไหน ลู่ฝานออกมา มีคนมาหานายข้างนอก”

ลู่ฝานขมวดคิ้วเบาๆ มีคนมาหาเขาเหรอ

ในเวลาแบบนี้ ในที่แบบนี้ ใครจะมาหาเขา

แต่หานอู๋ซวงมีสีหน้าเข้าใจ พูดลึกซึ้งจนคาดเดาไม่ถูก “มาแล้วสินะ มาเร็วจริงๆ ไอ้หนุ่ม ถ้านายไม่ไหวก็รีบยอมแพ้ ฟังลุงสักหน่อย บางครั้งกลัวสักหน่อยก็ไม่ใช่เรื่องไม่ดี”

ลู่ฝานได้ยินแล้วรู้สึกประหลาด นี่ไม่เหมือนคำพูดของคนตระกูลหานเลย อย่างน้อยหานเฟิงก็ไม่มีทางพูดแบบนี้

ลู่ฝานลุกขึ้นกำลังจะเดินไปข้างนอก แต่เขาก็หันมาถามอย่างสงสัย

“ลุงหาน อธิบายให้ผมฟังหน่อยได้ไหม”

หานอู๋ซงพูดด้วยรอยยิ้ม “ไปดูก่อนว่าใครมาหาเรื่องนาย อยากฟังคำอธิบาย รอให้นายผ่านด่านนี้แล้วค่อยว่ากัน”

พูดพลาง หานอู๋ซวงดันลู่ฝานหนึ่งที ให้เขาเดินไปข้างนอก

ลู่ฝานใบหน้างุนงง ด่านอะไรกัน! เขาไม่เข้าใจ

เดินลงจากยอดเขาตระกูลหาน ลู่ฝานเห็นลูกหลานตระกูลหานคนหนึ่ง ยังตะโกนเรียกชื่อเขาอยู่

ลู่ฝานพูดว่า “ฉันคือลู่ฝาน ใครมาหาฉัน”

ลูกหลานตระกูลหานคนนี้มองลู่ฝานตั้งแต่หัวจรดเท้า แล้วพูดว่า “พี่ผอมแห้งกว่าที่ฉันคิดไว้นะ พี่ลู่ฝาน คนของสถาบันบู๊องอาจมา รอพี่อยู่ข้างนอก รีบไปเถอะ”

หานอู๋ซวงได้ยินว่าสถาบันบู๊องอาจ ก็พูดอย่างประหลาดใจว่า “เป็นไปไม่ได้ ทำไมมาถึงก็ทำให้คนของสถาบันบู๊องอาจออกมาเลยล่ะ”

ลู่ฝานรีบเดินไปข้างนอก กลุ่มคนตระกูลหานก็เริ่มสอบถามว่าเรื่องอะไร หลังจากนั้นกลุ่มคนเดินตามไปข้างนอก

เมื่อเดินออกจากหลังเขาตระกูลหาน มาถึงลานประลองบู๊ข้างหน้า จู่ๆ ก็พบว่ารอบๆ ลานประลองบู๊เต็มไปด้วยผู้คน