ลู่ฝานรู้สึกเพียงว่าสับสนวุ่นวายไปกันหมด
อะไรกันที่ว่าความคิดที่ฉาบฉวย ลงมือรวดเร็ว
ฟังดูแล้ว ทำไมมันถึงผิดแปลกยังไงชอบกล
บุ่มบ่ามอะไร ร่วมสาบานอะไร องค์ชายรองท่านนี้คงจะไม่ได้ชื่นชอบเพศเดียวกันหรอกนะ!
ลู่ฝานสีหน้าแปลกประหลาด แล้วก็เห็นองครักษ์เกราะทองคนหนึ่งเดินถืออาหารสองจาน ตรงเข้ามาที่นี่
จานแรกคือหัวไก่ อีกจานหนึ่งคือซุปเลือดไก่ ที่ส่งกลิ่นหอมฟุ้งกระจาย
ชัดเจนเลยว่าได้มีการจัดเตรียมเอาไว้ล่วงหน้าก่อนแล้ว ด้านในคงจะไม่มียาพิษหรอกนะ หรือว่าจะเป็นยาปลุกอารมณ์ก็ไม่แน่!
ฉินฝานยิ้มและพูดว่า: “มา มา น้องลู่ฝาน กินกัน กินกัน ฉันคนนี้ไม่ชอบความยุ่งยากนัก และมึนเลือดอีกด้วย ดังนั้นจึงได้สั่งให้คนจัดเตรียมเอาไว้ก่อนแล้ว เพื่อไม่ต้องให้พวกเราลงมือทำเอง จนเสื้อผ้าเลอะเปรอะเปื้อนไปหมด มากินกันเร็ว! เมื่อกินเสร็จ พวกเราก็เป็นพี่น้องกันแล้ว”
ลู่ฝานไอเบา ๆ และตะโกนเรียกในใจตลอด เพื่อให้ไอ้เก้าออกมา
“ไอ้เก้า ช่วยฉันดูหน่อยสิ หากว่ามีพลังยาอะไรเล็กน้อย ไม่ว่าจะเป็นพลังยาอะไรก็ตาม รีบจัดการให้สูญสิ้นไปเดี๋ยวนี้เลย ได้ยินไหม? ”
ไอ้เก้ารีบตอบรับทันที
ลู่ฝานจึงถือตะเกียบขึ้น แล้วค่อย ๆ คีบหัวไก่ชิ้นหนึ่ง
ฉินฝานกินคำโต เคี้ยวอย่างเอร็ดอร่อย โดยที่ไม่มีความสุภาพของผู้สูงศักดิ์แม้แต่น้อยเลย ถึงขนาดที่ลู่ฝานเกิดความสงสัยว่าเขาเป็นองค์ชายจริงหรือไม่
ส่วนเขากลับตรงกันข้าม เพราะความไม่ไว้ใจ จึงกินคำเล็ก ๆ ซึ่งดูเหมือนจะเป็นผู้สูงศักดิ์
ต้องพูดเลยว่า พ่อครัวในพระราชวังนั้นมีฝีมือเยี่ยมยอดอย่างมาก ขนาดหัวไก่ยังทำรสชาติได้อร่อยขนาดนี้ ซึ่งกว่าจะกินหมดไปหนึ่งชิ้น ลู่ฝานก็วางตะเกียบลงและพูดขึ้นว่า: “พระองค์ ฉันกินอิ่มแล้ว”
ฉินฝานพูดว่า: “แค่ชิ้นเดียวก็อิ่มแล้วเหรอ? น้องลู่ฝาน ปริมาณการกินอาหารของนายนี้มันน้อยจริง ๆ เลย! นายกินอิ่มแล้วจริง ๆ ใช่ไหม? หรือว่ารสชาติไม่ถูกปาก? ”
ลู่ฝานพูดขึ้นว่า: “กินอิ่มแล้วจริง ๆ ก่อนที่มาก็ได้กินมาไม่น้อยแล้ว ตอนนี้กินไม่ลงแล้วจริง ๆ”
ฉินฝานตักซุปเลือดไก่ให้ตนเองถ้วยใหญ่ และพูดขึ้นว่า: “น่าเสียดายจริง ๆ อาหารดีขนาดนี้ มาเลย ซุปเลือดไก่ ยังไงก็ต้องดื่มสักหน่อยสิ ที่พูดกันว่าตัดหัวไก่ดื่มเลือดไก่ ไม่ดื่มไม่ได้นะ!”
ลู่ฝานได้แต่ถอนหายใจในใจ พบเจอกับองค์ชายแบบนี้ เขายังจะพูดอะไรได้อีกล่ะ
ค่อย ๆ ดื่มไปคำหนึ่ง แล้วลู่ฝานก็วางถ้วยซุปลง
ฉินฝานยิ้มและมองไปที่ลู่ฝานพร้อมกับพูดว่า: “ดีเลย นับตั้งแต่วันนี้ไป พวกเราก็คือพี่น้องที่คนละพ่อคนละแม่กันแล้ว ฉันน่าจะมีอายุมากกว่านายกี่ปี ต่อไปนายก็เรียกฉันว่าพี่ฉินก็แล้วกัน ส่วนฉันก็จะเรียกนายว่าน้องลู่ฝาน ว่าอย่างไรล่ะ? ”
ลู่ฝานพยักหน้า เขายังจะพูดอะไรได้อีกล่ะ อยากจะทำอะไรก็ทำไปเถอะ
ยังดีที่ในอาหารและน้ำซุปไม่ได้ใส่ยาพิษอะไร มิเช่นนั้นตอนนี้เขาคงจะต้องชักกระบี่หนักไร้คมออกมาแล้วเป็นแน่
ฉินฝานมองไปยังสีหน้าท่าทางที่จำใจของลู่ฝานแล้ว ก็หัวเราะดีใจหนักขึ้นไปอีก
ลู่ฝานจึงครุ่นคิดว่า องค์ชายรองคนนี้ กำลังจงใจแกล้งเขาอยู่หรือไม่
รอจนกว่าจะเห็นว่าฉินฝานกินอิ่มแล้ว ลู่ฝานจึงพูดขึ้นว่า: “พระองค์ วันนี้ที่ฉันทำการต่อสู้นั้น รู้สึกเหนื่อยขึ้นบ้างแล้ว ฉันขออนุญาตลากลับไปพักผ่อนก่อนได้หรือไม่! ”
ฉินฝานชี้นิ้วไปที่ด้านหน้าของลู่ฝานแล้วกวัดแกว่งไปมาและพูดว่า: “ฉันพูดแล้วว่า จะต้องเรียกฉันว่าพี่ฉิน เรียกว่าพี่ฉินเข้าใจไหม ก็ได้ นายต้องการจะกลับไปแล้วใช่ไหม ไม่มีปัญหา นายกลับไปเถอะ หากมีเวลา ก็มาหาฉันได้ ฉันจะพานายไปชื่นชมความสวยงามและความรุ่งเรืองของเมืองหลวง นายเคยลิ้มลองสาวสวยของมนุษย์เผ่ามังกรแล้วหรือยัง? ฮ่าฮ่า เห็นลักษณะท่าทางที่จริงจังของนายแล้ว คงจะไม่เคยลิ้มลองเป็นแน่! ”
ฉินฝานพูดไปพลาง ก็ตีโต๊ะไปพลาง หัวเราะจนน้ำตาแทบจะไหลออกมาแล้ว
ลู่ฝานไม่เคยพบเห็นคนที่สามารถพูดเองขำเองแบบนี้มาก่อนเลย
ลู่ฝานลุกยืนขึ้นเพื่ออำลา และเดินออกไปด้านนอก พวกองครักษ์เกราะทอง ต่างก็ไม่มีใครที่จะมาขัดขวางเขาเลย
เดินออกมาจากรถม้าแล้ว ลู่ฝานก็เห็นว่ารถม้านั้นได้มาจอดอยู่ภายในตัวเมืองตั้งนานแล้ว
และก็มีเสียงของฉินฝานดังขึ้นมาจากด้านหลัง
“พ้นจากประตูไปก็คือตระกูลหาน น้องลู่ฝาน ขอกำชับครั้งสุดท้ายว่า แม้ว่าเมืองหลวงจะดี แต่ก็ต้องระมัดระวังตัวเอาไว้ด้วย”
ลู่ฝานชะงักฝีเท้าลง จากนั้นก็เดินออกมาจากรถม้า
หลังจากที่เขาก้าวออกมาจากรถม้าแล้วทันใดนั้น รถม้าก็กลายร่างเป็นลำแสงหายสูญไปอย่างไร้ร่องรอย
ลู่ฝานมองไปยังทิศทางที่รถม้าหายสูญไป โดยที่ไม่พูดอะไรอยู่เป็นเวลานาน
เขาพลันพบว่า ตนเองนั้นไม่เข้าใจจริง ๆ ว่า องค์ชายรองฉินฝานท่านนี้ตกลงเป็นคนอย่างไรกันแน่!
