เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า บทที่ 1012
“ลู่ฝาน ฉันจะหั่นนายเป็นหมื่นชิ้น!”
กว่าฉินอวิ่นจะดิ้นจนหลุดออกมาจากกำแพงได้ แม้โดนหมัดกับเตะของลู่ฝาน แต่ดูเหมือนฉินอวิ่นไม่ได้เป็นอะไรมาก บนตัวไม่มีแม้กระทั่งรอยหมัด
เงาดำสองสามเงาปรากฏขึ้นด้านหลังฉินอวิ่นพร้อมกัน ออร่าแข็งแกร่งแผ่ซ่านออกมา เหมือนทั้งหอไป่เฟิ่งถูกปกคลุมเอาไว้ด้วยค่ายกล
“ไท่จื่อไม่เป็นอะไรใช่ไหมครับ!”
เงาดำหนึ่งก้าวขึ้นมาหนึ่งก้าว คำนับแล้วเอ่ยขึ้น
ฉินอวิ่นใบหน้าบิดเบี้ยว ในดวงตามีไฟโกรธลุกโชน
“ไม่เป็นไร ฉันไม่เป็นอะไรอยู่แล้ว ฉันมีสายเลือดราชวงศ์ไหลเวียนอยู่ มีร่างกายอมตะ จะเป็นอะไรได้ยังไงล่ะ แต่มีคนต่อยหน้าฉัน แถมยังเตะฉันหนึ่งที หลายปีมานี้ พ่อฉันยังไม่เคยทำกับฉันแบบนี้ พวกนายรีบไปจับลู่ฝานกลับมา ฉันต้องการเห็นหัวของเขาวางอยู่บนโต๊ะของฉัน!”
“ครับ!”
เงาดำสองสามคนหายไปพร้อมกัน ตัวกลายเป็นลำแสงออกไป
ฉินอวิ่นเตะเก้าอี้จนแหลก แผดเสียงดังออกมาว่า “ลู่ฝาน ถ้าฉันฆ่านายไม่ได้ ฉันก็ไม่ใช่คนแล้ว!” ……
ทางฝั่งลู่ฝาน เขาควบคุมเรือผ่านมิติ กลับไปยังเจดีย์ยาอย่างรวดเร็ว
ลู่ฝานยังอุ้มอู่คงหลิงอยู่ ตอนนี้เธอกำลังมองลู่ฝานด้วยสายตาอ่อนโยน
“ลู่ฝาน”
อู่คงหลิงพูดเบาๆ
ลู่ฝานมองเธอแวบหนึ่งแล้วพูดว่า “กำลังหนีเอาชีวิตอยู่รอดอยู่ ไม่มีเวลาคุยกับเธอหรอก”
อู่คงหลิงหัวเราะจนตาเป็นรูปจันทร์เสี้ยว ดูงดงามเป็นอย่างมาก
จู่ๆ เธอกอดคอของลู่ฝาน เอาหัวของตัวเองมุดลงไปในอกของลู่ฝาน
“ไอ้เลว!”
อู่คงหลิงพูดเบาๆ
ลู่ฝานขมวดคิ้วเบาๆ แอบพูดในใจว่า เมื่อกี้ฉันเพิ่งช่วยเธอนะ ทำไมพริบตาเดียวถึงกลายเป็นคนเลวไปซะแล้วล่ะ
ลู่ฝานไม่ได้คิดอะไรมาก รีบบังคับเรือพุ่งออกจากอุโมงค์ข้ามมิติ
ตอนที่เขาพุ่งออกจากอุโมงค์ข้ามมิติ จู่ๆ ลู่ฝานรู้สึกว่าเรือใต้ตัวเขาเริ่มร้อนขึ้นมา
ลู่ฝานปฏิกิริยารวดเร็ว หันมาเตะสิบสามที่กำลังบาดเจ็บออกไปก่อน จากนั้นลู่ฝานก็พุ่งตามออกไป
ตู้ม!
เรือระเบิด มิติด้านหลังลู่ฝานแตกออกเป็นเสี่ยงๆ เหมือนสัตว์อสูรอ้าปากกว้างสีดำ จะกลืนกินเขาเข้าไป
ลู่ฝานอุ้มอู่คงหลิงพุ่งไปด้านหน้าอย่างรวดเร็ว ข้างหน้าคือเจดีย์ยาแน่นอน!
แต่ขณะนั้นจู่ๆ ลู่ฝานชะงักฝีเท้าลง เขาไม่ได้หยุดเอง แต่โดนพลังที่ไม่สามารถต้านทานได้ พยายามดึงเขาเอาไว้
“เจ้านาย!”
เสียงของสิบสามดังขึ้น แต่กลับไม่เห็นตัวของเขา
ด้านหน้าเป็นถนนใหญ่ที่ว่างเปล่า รวมถึงเจดีย์หม้อยาขนาดใหญ่ที่ไร้แสง
ลู่ฝานรู้ว่าสิบสามโดนตัวเองเตะเข้าไปในค่ายกลป้องกันของเจดีย์ยาแล้ว แต่ตัวเขากลับโดนดึงเอาไว้
ลู่ฝานใช้แรงทั้งหมดโยนอู่คงหลิงออกไป อู่คงหลิงส่งเสียงร้องอย่างตกใจ และหายไปต่อหน้าต่อตาเขา
ลู่ฝานตะโกนออกมาว่า “สิบสาม คุ้มครองอู่คงหลิงเอาไว้ ห้ามออกมา!”
เพิ่งพูดจบ ลู่ฝานรู้สึกถึงแรงกดดันเหมือนภูเขาอยู่บนตัวเขา
ตอนนี้พลังฟ้าดินรอบๆ เปลี่ยนไปจนหนักอึ้ง พลังฟ้าดินแต่ละส่วนเหมือนหินหนักเป็นห้าตัน กดเขาจนไม่สามารถขยับตัวได้
มีเงาสามเงาปรากฏขึ้นด้านหลังเขา
ชุดบู๊สีดำ ด้านบนปักดิ้นทองลายมังกรห้ากรงเล็บ
ปักลายมังกรบนเสื้อได้ แสดงว่าอย่างน้อยอีกฝ่ายต้องมาจากราชวงศ์
“ตาย!”
คนชุดดำสามคน พูดออกมาพร้อมกัน
จู่ๆ ลู่ฝานรู้สึกว่าทุกอย่างรอบๆ เริ่มกลายเป็นผุยผง รวมถึงตัวของเขาด้วย
เลือดสดโดนบีบออกมาจากเส้นลมปราณ จากนั้นกลายเป็นควันขาวสลายหายไป
ปราณชี่ของเขาโดนควบคุมเอาไว้ทั้งหมด ถึงขนาดที่ไม่สามารถขยับได้แม้แต่น้อย
