เมื่อลู่ฝานได้ยิน เขาถึงกับอึ้งไปครู่หนึ่ง
หลังจากนั้นเขาลุกขึ้น ก้มคารวะฉินฝานอย่างนอบน้อม
ขณะนั้นฉินฝานก็รีบลุกขึ้นเช่นกัน เขาพูดว่า “สหายลู่ฝาน ไม่ต้องทำแบบนี้หรอก ฉันช่วยนายก็เพราะมีเงื่อนไข หวังว่านายจะตอบรับเรื่องที่ฉันจะพูดต่อจากนี้”
ลู่ฝานพูดว่า “เชิญองค์ชายรองพูดมาได้เลยครับ”
ฉินฝานค่อยๆ พูดว่า “แม้พี่ชายของฉันไปเขาวิถีบู๊แล้ว แต่เขาได้ออกคำสั่งก่อนไป งั้นคนของจวนไท่จื่อ รวมถึงพวกนักบู๊สุนัขรับใช้ของจักรพรรดิ ต้องไม่ปล่อยนายอยู่แล้ว แต่นายไม่ต้องกังวล ผู้แข็งแกร่งที่แท้จริงจะไม่แตะต้องนาย นายอยู่ในเจดีย์ยา พวกเขาไม่มีทางทำเหมือนเมื่อวานที่มีนักบู๊แดนปราณฟ้า หรือเซียนบำเพ็ญชี่มาฆ่านาย ดังนั้นทางเลือกเดียวของพวกเขา คือสู้กับนายแบบซึ่งหน้า นักบู๊สู้กับนักบู๊ จัดฉากสู้แบบเป็นตายบนเวทีประลอง”
ลู่ฝานพยักหน้าพูดว่า “ผมรู้ การประลองระหว่างนักบู๊ ถึงเป็นกษัตริย์ก็ไม่สามารถต่อว่าหรือก้าวก่ายได้ พวกเขาควรใช้วิธีนี้จัดการผมตั้งนานแล้ว”
ฉินฝานยิ้มแล้วพูดว่า “ก่อนหน้านี้พวกเขายังหวาดกลัวอยู่ พี่ชายสุดที่รักของฉันไม่อยากทำให้เป็นเรื่องใหญ่ อีกทั้งบวกกับนายเข้ามาในเจดีย์ยาอีก เขาจึงไม่ส่งคนมาจัดการนาย แต่ตอนนี้เขาโดนทำโทษขังเอาไว้แล้ว งั้นลูกน้องของเขาจะมาฆ่านาย เพื่อระบายความแค้นให้เขา ก็ใช่ว่าจะไม่สมเหตุสมผล เพราะตอนนี้เรื่องใหญ่แล้ว ถึงนายโดนฆ่าตาย แล้วเรื่องวุ่นวายอีก เขาก็สามารถปฏิเสธทุกอย่างได้”
ลู่ฝานพูดว่า “งั้นองค์ชายรองจะให้ผมทำยังไงครับ”
จู่ๆ ฉินฝานนั่งตัวตรง มีความเยือกเย็นออกมาจากดวงตา แล้วพูดว่า “ถ้ามาทีละคนนายก็ฆ่าทีละคน ถ้ามาสองคนนายก็ฆ่าทั้งสองคน ถ้านายสามารถฆ่าหนึ่งคน ในแปดผู้โดดเด่นของจวนไท่จื่อได้ ฉันจะมอบวิชาให้นายหนึ่งคันรถ จวนหนึ่งแห่ง ถ้าฆ่าได้สองคน ฉันจะมอบตำแหน่งหัวหน้าเขตให้นาย พร้อมกับอาณาเขตเมือง”
ลู่ฝานพูดว่า “งั้นถ้าผมฆ่าหมดเลยล่ะ”
จู่ๆ ฉินฝานหัวเราะแล้วพูดว่า “ถ้านายฆ่าทั้งหมด นายบอกมาเลยว่าต้องการอะไร”
ลู่ฝานครุ่นคิดครู่หนึ่ง เขาไม่ได้ตอบรับ
ฉินฝานพูดว่า “ลู่ฝาน พวกเขามาฆ่านาย การต่อสู้เป็นตาย ไม่นายก็ฉันที่ต้องตาย ถ้านายตาย ฉันจะไม่คุ้มครองตระกูลลู่ของนายอีก แต่ถ้านายไม่ตาย ฉันจะคุ้มครองตระกูลนายให้สงบสุขปลอดภัย!”
แววตาลู่ฝานเป็นประกายวูบไหว เขาพูดเสียงดังว่า “ได้ครับ องค์ชายรอง งั้นเราพูดคำไหนคำนั้น”
ฉินฝานหัวเราะเสียงดัง จู่ๆ ฉินฝานเอาของชิ้นหนึ่งออกมาจากในอก วางลงบนมือลู่ฝานแล้วพูดว่า “ของเล็กน้อย ขอให้นายสู้ได้หลายๆ รอบ”
ลู่ฝานมองของในมือ มันเป็นของเหลวที่เคลื่อนไหวเหมือนน้ำ แต่เป็นรูปทรงเหมือนน้ำแข็ง
ฉินฝานพูดว่า “ตัวอ่อนจิตฟ้าดิน มีธาราหยกมากมาย นี่เป็นของที่พ่อให้รางวัลฉัน แต่ฉันไม่จำเป็นต้องใช้ จึงเอาให้นาย ฉันจะให้นายฆ่าจนพวกไท่จื่อไม่เหลือหน้าอีก”
ลู่ฝานพยักหน้าอย่างแรง
ขณะนั้นจู่ๆ เซียวเฮ่าวิ่งกลับมา ตะโกนเสียงดังว่า “พี่ลู่ฝาน แย่แล้ว เกิดเรื่องแล้ว ข้างนอกมีคนตะโกนเรียกชื่อพี่ จะสู้เป็นตายกับพี่!”
ฉินฝานยิ้มบางๆ แล้วพูดว่า “มาแล้ว! ลู่ฝาน ดูแลตัวเองด้วย ฉันไปละ”
ลู่ฝานพยักหน้าแล้วพูดว่า “น้อมส่งองค์ชายรอง”
ฉินฝานพูดด้วยรอยยิ้มว่า “แต่ก่อนฉันไม่เคยได้การน้อมส่งอะไรเลย ไปเถอะ ชนะให้งดงามหน่อยนะ!”
ลู่ฝานมองจิตแห่งมหาสมุทรในมือ ยิ้มบางๆ แล้วกลืนลงไป!
